Therapy? doet generaties samensmelten in een dampende Melkweg.

Op 27 januari zijn de heren van Therapy? weer terug in Nederland na een denderende show in oktober in Tivoli is nu Amsterdam aan de beurt. Het Amsterdamse Maple trapt om 20:00 uur af in een half gevulde kleine zaal van de Melkweg. Al rustig rockend wordt de sfeer gezet. Met het tweede nummer komt er tempo in. Ze ogen wat braaf, en zijn dat misschien ook wel op een grappige manier. De set bestaat uit 6 nummers, afwisselend tussen rustigere nummers en hier en daar een rauw randje. Het is slim opgebouwd en laat goed de diversiteit van deze leuke band zien. Voor het grotendeels grijze publiek een fijne opwarmer. Zanger Jordy Sanger z’n haar gaat tijdens het optreden steeds wilder zitten en ook wordt zijn blik steeds gemener. Ten tijde van het laatste nummer van de set is het brave er dan ook wel af en is een ondertussen volle zaal klaar gestoomd voor Therapy?.

Om 21:00 uur is het dan zover. De zaal is tot de nok gevuld. Met 29 jaar en 15 albums heeft een band als Therapy? een zeer divers publiek. Van grijze mannen tot jonge tienermeisjes, alles is wel aanwezig. Met ‘Werck It Like Beckett' wordt de set vol energie en onder luid applaus geopend. Zanger Andy Cairns belooft alle albums voorbij te laten komen en dat ze fucking lang gaan spelen. Fuck werk dan maar, want met zo’n belofte op zondag zal menig fan op maandag een zware dag hebben gehad. Met de inzet van ‘Die Laughing' komt de zaal al lekker los. Tijdens ‘Nausea' ontstaan de eerste signalen van een voorzichtige moshpit. De 50 plussers blijven nog braaf klappen. Echter wordt al snel duidelijk dat ook zij moeten geloven aan het meespringen op de opzwepende klanken van Therapy?. Even een anti brexit betoog en een stukje anti Trump voordat ‘Kakistrocracy' wordt ingezet. Dit valt uiteraard goed bij het ondertussen warm gezongen publiek. Tijdens ‘Turn’ gaat het dan toch echt los. De stemming is gezet. ‘Isolation' is het moment om de altijd charismatische bassist Michael McKeegan even in het  zonnetje te zetten. Dit wordt doorgezet in ‘Opal Mantra' wat daadwerkelijk door hem is geschreven.

Fantastisch dat de heren ‘Diane' in een harder jasje steken, zoals dat oorspronkelijk was bedoeld. Dit houdt het tempo lekker in de set. Heerlijk dat toch het meezingen van de naam ‘Diane' elke keer zorgt voor een kippenvel moment, up tempo of niet. Er wordt door geramd met ‘Trigger Inside'. En een heuse pit ontstaat. Grijs haar of niet. Tijdens ‘Screamager'  gaat het in de intro even mis maar zanger Andy Cairns lost dat creatief op. De eerste stage divers en crowdsurfers zijn een feit.  Alvorens ‘Teethgrinder' wordt nog even het feit dat toeristen drugs gebruiken, en dat het kut is wordt ook nog eens benoemd. Heerlijk verfrissend om eens een band niet een keer te horen roepen hoe dol ze zijn op Amsterdam en haar wiet. Drummer Neil is weer eens jarig. Echte fans kennen deze truc en hebben ondertussen shirts aan met happy birthday Neil. “Neil, Neil drum like a motherfucker” wordt dan ook weer luidkeels gescandeerd. Alle grote hits komen eigenlijk wel voorbij. De pit, het zweet, alles wordt heftiger en dat op een zondag! ‘Insecurity'  wordt met een dikke knipoog opgedragen aan Donald Trump. Voordat ‘Nowhere' wordt ingezet, spelen de mannen ‘Breaking The Law' van Judas Priest. De melkweg is niet meer te houden. Afgesloten wordt er met ‘Succes Is Survival’ afkomstig van het laatste album ‘Cleave’. Wat slim in de set verworven zit. De belofte van aan het begin van de avond is in ieder geval waar gemaakt. Therapy? speelt fucking lang en alle albums komen voorbij. De nummers van ‘Cleave’ passen er perfect in en laten zien dat de heren in 29 jaar niet van hun lijn zijn afgeweken. Therapy? weet generaties samen te brengen in een zwetende pit en dat alleen maakt het optreden naast uiterlijk vermakelijk ook in zekere zin bijzonder. (Juliette Ruygrok)