Alcatraz Open Air '23 - Dag 1 - Kortrijk 11.08.2023
Juliette Ruygrok | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Alcatraz, het 15 jarig verjaardagsfeestje en de hardste editie ooit!
Het is weer tijd om af te reizen naar het normaal zo rustige Kortrijk in België. De omgeving is mooi en rustig en op een normale zomeravond hoor je hier ongetwijfeld te krekels tjirpen. Hoe anders is het dit weekend, waar het plaatsje overspoeld wordt door duizenden metalheads, die komen luisteren naar snoerharde gitaren. De zwarte shirts brigade, kan niet anders dan een interessante verschijning zijn voor de lokale bewoners. Het is tijd om weer gezamenlijk opgesloten te worden, in de metal bajes Alcatraz. Het is tijd voor beukende herrie en bier!
Wie de ontwikkelingen van Alcatraz de laatste jaren heeft gemist kan niet anders dan vol verbazing het terrein rond kijken. Waar het vroeger een koddig metalfeestje betrof zijn nu de ontwikkelingen naar een serieus groot festival direct zichtbaar. Er zijn 4 podia en het terrein is ruimer ingedeeld met natuurlijk het legendarische VIP dek, wat uitzicht geeft over het podium. Het is werkelijk indrukkend aangekleed, maar heeft ook de elementen waar het ooit mee begon weten te houden. Zo is het hoofdpodium nog steeds de Prison, en is de Swamp nog steeds een duistere tent.
Nu bestaat Alcatraz 15 jaar en is de hardste editie ooit beloofd. Met 4 podia valt er dus een hoop te zien en te ontdekken. Dit is de uitdaging om niet te missen! 3 dagen, 108 bands en 1 verslaggever. We trekken de veters aan en gaan!
Alcatraz vrijdag
We beginnen in Helldorado met Death Before Dishonor. Met een half gevulde tent zit de sfeer al vroeg in. Voorin begint al snel een pitje want er wordt lekker door geramd op deze warme dag. Al snel vliegt het zweet al aardig in het rond, want zanger Bryan Harris weet het publiek aardig op te zwepen. Het tempo van de set gaat aardig omhoog en dat valt goed bij de toegestroomde hardcore fans. De tent vult zich steeds verder en de sfeer hangt er lekker bij. Drummer Ben Hilton overtuigd en blast lekker door. Het tempo is rammend en zo ook de cirkle pit. De band oogt wat statisch maar frontman Bryan Harris overtuigd en krijgt het publiek mee. Shirts gaan uit, en worden rondgezwaaid. De band vermaakt zich prima en na een enthousiaste frontman lijken nu ook de andere leden de energie gevonden te hebben. “let’s have some fun!” gevolgd door springende bandleden. De strakke tempowisselingen komen ook live goed door, en dat is knap. “ Fun” is de slogan van de zanger en dat is het optreden zeker!
Op de Prison stage staat Metal Church zij weten de Prison half te vullen. De nieuwe zanger Marc Lopes is wat schel, en dat zorgt dat niet iedereen blijft hangen. De klassiekers hebben toch niet dezelfde lading. De sfeer is op zich prima op het zonovergoten veld. Maar na het optreden trekken mensen toch vol enthousiasme naar de Swamp stage.
In de Swamp is de sfeer zoals je mag verwachten in een moeras. Duister en ranzig. Bij de ingang ligt het eerste voorbeeld van “te vroeg gepiekt”, toch knap als je een powernap kan doen tijdens Frozen Soul wat de tent weet te vullen met duistere klanken en een fanatiek publiek wat al snel overgaat tot serieus headbangen. Vooraan heerst de dampende vibe van een moeras. Zanger Chad Green ziet er halverwege de set uit als een waardig moerasmonster. Druipend van zweet met een enigszins ranzige aanblik, weet hij klanken te produceren die diep uit een duistere wereld voortkomen. Vooraan kan het publiek de zweetdruppels opvangen, van gitaristen die zeker duizelig moeten zijn een show lang zwaaien met hun klamme manen. Frozen Soul weet de Swamp tot een echt moeras om te toveren. Goor en donker!
Op de Prison stage komt Bury Tomorrow vol energie op. Toch weten sommige gevangenen goed te ontspannen met een middag dutje redelijk vooraan het podium. Zanger Daniel Winter – Bates voorspeld voor de inzet van ‘Black Flame’, dat er zeker 1000 crowdsurfers moeten komen. He ho lets go! De eerste lichamen vliegen al snel door de lucht en zetten de cipiers van de prison aan t werk. De cirkel pit komt goed los bij de inzet van ‘Abandon Us’. Bury Tomorrow is geen vreemde voor Alcatraz en dat is merkbaar in de energie en de sfeer voor het podium. De inzet van ‘ The Age’ zorgt voor verbroedering en gezamenlijk springen. Bury Tomorrow is krachtig en weet de wisselwerking tussen de vocalen van Daniel Winters-Bates en Tom Prendergast goed samen te brengen in een live show. De sfeer is vooraan is fantastisch. Met ‘LIFE’ wordt er een tandje bijgezet. De wall of death brengt een dampende pit, dat crowdsurfen gaat lekker! Bury Tomorrow overtuigt en laat zien waarom zij zich graag laten opsluiten in Alcatraz. ‘Cannibal’ laat de gevangen nog extra springen. Het is een uitputtingsslag maar dat lijkt de fans niet te boeien. Of de 1000 crowdsurfers worden gehaald is onduidelijk, maar het zijn er veel en de porties hebben een goede warming up voor de rest van het weekend.
Door naar de Swamp voor Unleashed. De tent stroomt direct vol. Achterin zijn het de schelle drums die doorkomen, waar voorin al bij de inzet van het eerste nummer de biertjes de lucht invliegen. Het is rammen geblazen. Met luid gejuich wordt de band door bijna iedereen ontvangen. Want ook vooraan de Swamp liggen verzopen gevangenen naast de bar. Voor het slijmerig effect passend bij een moeras tuft zanger Johnny Hedlund even lekker op t podium voordat ‘The Longships Are Coming’ wordt ingezet. De temperatuur stijgt in het moeras, en al snel ruikt het naar allerlei smeriger dampen. De mannen op het podium lijkt het niet te treffen, want de volle bossen blijven mooi in model. Bij de inzet van ‘Midvinterblot’ wordt er heftig geheadbangd door het toegestroomde publiek. Steeds meer mannen met overdreven mooi lang haar weten hun weg naar t podium te vinden. Het lijkt wel een Andrelon reclame, maar dan met een ander geurtje. De sfeer zit er in ieder geval lekker in. De Swamp staat goed vol, en Unleashed zet een puik optreden neer.
Forbidden betreedt voor het eerst in 11 jaar de Europese metalweides. Met nieuwe frontman Norm Skinner. Komen ze vlammend op, wat de temperatuur in de bajes een tandje opschroeft. Norm weet de hoge noten in ieder geval lekker te raken, en krijgt een warm welkom met vele horns van het publiek. ‘Twisten Into Form’ is het tweede nummer van de set, en vooraan ontstaat een enthousiaste pit. Fotografen doen erg hun best om goede shots van het fenomeen Forbidden te krijgen, en dat zegt genoeg over de status van de band. Een sterke bassessie lijdt het ‘Off The Edge’ in, crowdsurfers lijken er van te smullen en de bewakers van de prison staan weer voor een knappe uitdaging. De laatste keer in België was ook Alcatraz maar indoor in Deinze. De drummer Chris Kontos, ook bekend van Machinehead, lijdt de band op indrukwekkende wijze door de set. ‘Forbidden Evil’ wordt enthousiast ontvangen door fans van het eerste uur. Oudere mannen komen dan ook blij als kleine kinderen voorbij rennen, na hun ritje op de handen van medegevangenen. Mooie poses, vliegende drumsticks, Forbidden trekt alles uit de kast om een toffe show neer te zetten. Dat werkt want het veld is nog niet eerder zo vol geweest. Soms gaat de intro niet helemaal lekker, maar dat lijkt de fans niet uit te maken. Het is verder een strakke preformance. Forbidden doet de Prison oude tijden herleven, en die oude tijden waren goed!
De time table ligt ondertussen aardig overhoop. Het New Yorkse Immolation is een nieuwkomer op Alcatraz en mag aantreden in de Swamp. Het is duister, hard en snel. Maar de Swamp blijft half gevuld zolang Forbidden nog optreedt op de Prison stage. Desalniettemin weten ze een vreemde vibe neer zetten die goed past bij de Swamp. Halverwege de show staat de Swamp dan ook goed vol.
Het kleurrijke Trivium wordt goed ontvangen op de Prison stage en gaat direct rammend van start. Zware riffs van ‘In The Court Of The Dragon’, brengen de Prison direct in beweging, ook al lijkt het geluid een beetje te verwaaien, wat knap is bij een licht briesje. De clean vocals van frontman Matt Heafy komen er nog niet lekker door. Maar bij de inzet van ‘Down From The Sky’ gaan de handen enthousiast de lucht in, dus het lijkt allemaal niet uit te maken. Matt is een energieke frontman met legendarische mimiek. Maar om het publiek naar een hoger niveau te tillen, gooit hij er ook nog een stukje Nederlands in voordat ‘The Sin And The Sentence’ wordt ingezet. Dit lijkt te werken, want ondanks het lagere tempo gaan de crowdsurfers er vol voor. Halverwege de set lopen de temperaturen dusdanig hoog op voor het podium, dat de crew waterpistooltjes inzet om de vaak halfnaakte crowdsurfers af te koelen. Het geluid lijkt hier ook beter, dus het enthousiasme is logisch. Trivium zet een energiek optreden neer. Met ‘Amongst The Shadows And Stones’ wordt het energieke level nog even opgevoerd, met cirkel pitjes als gevolg. Voor bassist Paulo Gregoletto is het optreden een heus gevecht, hij is net geopereerd en verdient daarmee het nodige respect. Trivium beukt door, en de Prison lijkt zich kostelijk te vermaken. De mannen van Trivium verlaten dan ook onder luid applaus het podium na ‘In Waves’.
In de Swamp staat vervolgens Possessed. De Swamp is reeds gevuld met fanatieke thrash fans van het eerste uur. Opener ‘Tribulation’ wordt goed ontvangen en de eerste crowdsurfers banen hun weg naar het podium. Vlammende gitaren en strak drumwerk vallen op tijdens het ‘Beyond The Gates’. Zanger Jeff Becerra weet met kleine gebaren het publiek goed op te zwepen. Hij praat zoals hij zingt, dus veel komt niet over, maar dat maakt de thrashers niks uit, en de armen gaan enthousiast de lucht in voordat ‘The Exorcist’ wordt ingezet. De Swamp is lekker gevuld, en achterin is het geluid daadwerkelijk beter dan vooraan. Hier treffen we dan ook de fans die komen om te luisteren ipv thrashen. De gillende gitaren zijn indrukwekkend en oorverdovend. Possessed is hard en weergaloos. Vooraan is er dan ook een dampende pit gaande. Er zijn veel crowdsurfers in de al benauwde Swamp. De temperatuur gaat nog graadje omhoog, maar dat kan ook komen doordat buiten de tent lichte regen het moeras effect nog net die extra vochtigheid geeft. Possessed zorgt in ieder geval voor een goede sfeer!
In Helldorado is ondertussen Prong begonnen. De tent is tot de nok gevuld, en de vloerdelen komen letterlijk los. Dit is wel een sfeermakertje hoor. De energie is fantastisch en het publiek doet van voor naar achter mee. Het geluid werkt ook goed mee, waardoor Prong ook in de muzikaal technische stukken lijkt te excelleren. Prong lijkt gemaakt voor Helldorado, en Helldorado voor Prong! Mannen sleuren vrouwen mee over de schouder naar voren, want dit mag niet gemist worden. Prong laat spierballen zien, en is met krakers als ‘Who’s Fist Is This Anyway?’ en ‘Beg To Differ’ op de setlist een terechte favoriet.
Bij de Prison staat het veld ondertussen gevuld met veel geschminkte gezichten voor Powerwolf. Het podium ziet er indrukwekkend uit. Met de theatrale opening van ‘Faster Than The Flame’, en veel vlammen zijn op de voorste rijen zeker de nodige kapsels en wenkbrauwen gesneuveld. De naam van de band wordt gescandeerd door het toegestroomde publiek. Ze worden graag gezegend door frontman Karsten Brill. Er wordt druk gesprongen. Powerwolf fans doen graag mee en dat zorgt voor een goede sfeer. De inzet van ‘Army Of The Night’ brengt een hoog meezinghalte binnen de set. Tijd voor dansje vind Karsten met ‘Dancing With The Dead’. Gezellig confetti voor sfeer! De stembanden worden met een hoog ohhohoho gehalte opgewarmd voor ‘Amarata Strigoi’. Eindelijk wordt het nummer ingezet, nadat het publiek zich eerste heeft moet laten horen als een kreunende orgie. Hohoho. Het is briljant tekstschrijven. Iedereen kan het. Gelukkig wordt het nummer ook nog lekker opgerekt met heel veel valse ohhoho’s van t publiek. ‘Stainted By The Storm’ brengt het tempo van de set even naar beneden, voordat het weer in een meezingfeestje overgaat. Voor hen die het ohhoho missen, bestaat ook de optie tot klappen en dat wordt in grote getale gedaan. Powerwolf is dan misschien niet voor iedereen, maar zet een visueel fantastische show neer. Met veel vuur! Bij tijd en wijlen lijkt de prison in de brand te staan. Net als de hartjes van de toegestroomde fans.
Voor hen die klaar zijn voor het serieuze werk staat I Am Morbid klaar in de Swamp. Met de viering van het 30 jarig jubileum van het Morbid Angel album ‘Covenant’. Duistere krachten komen ten samen en gelukkig hier ook een theatraal gehalte tijdens ‘Immortal Rites’. Hoewel het muzikaal uiteraard keiharde ballen heeft. De fans smullen ervan en de nodige lokken wapperen in het rond. De mannen overtuigen, en na een knaller van een solo tijdens ‘Fall From Grace’ gaat het publiek echt los. De volledige tent lijkt in ieder geval zin in een feestje te hebben. Oude knallers doen het altijd goed zoals ‘Blessed Are The Sick’. ‘Rapture’ van ‘Covenant’ wordt uiteraard enthousiast ontvangen. Knap om te zien dat naast oude knarren ook de jongere generatie I Am Morbid omarmt. De Swamp is in ieder geval lekker gevuld en dat terwijl Powerwolf op de Prison stage nog steeds een vurige show staat te geven. I Am Morbid krijgt het respect dat het verdient van de fans en trekt met recht vol.
Voor wie nu denkt we missen de afsluiter van vrijdag op de Prison Stage. Dat klopt. Die ene verslaggever die in het begin genoemd werd, was 33 uur wakker. Maar deze heeft vernomen dat Michael Schenker een goede show heeft neergezet. De luiken gingen dicht, en het was tijd om plaats te nemen tussen de rottende corpsen op de Graveyard van Alcatraz!
