Het middenstuk bestaat middels de twee eerste singles ‘Death Won’t Stop Me’ en ‘I Shall Return’ uit lekker in het gehoor liggende mid-tempo rockers die op elk jaren ‘80 NWOBHM album niet zouden misstaan met refreinen die al snel tussen de oren kruipen. Ook ‘Siren Of The South’ heeft een lekkere groove en met een fijne tempowisseling werkt het naar een prima apotheose toe. Afsluiter ‘Ghost At The Gallows’ is met zijn logge ritme en zware gitaren een prima slotstuk met een duister tintje. Al moet ik concluderen dat hier het gevoel me bekruipt dat er net nog even iets meer uit gehaald had kunnen worden, het is een typische afsluiter dat qua compositie op een Priest of Maiden album niet had misstaan.

Al met al levert de band met hun nieuwste materiaal een prima schijfje af wat gewoon lekker weg luistert. Het zijn toch vooral de snelle riffs en lekkere solo’s waar het vooral om draait. Maar ook prima zang en een ritmesectie wat gewoon ouderwets degelijk werk aflevert. Ook geluidstechnisch is het prima luisteren, de gitaren en zang zijn nadrukkelijk aanwezig zonder dat bas en drums ondersneeuwen. Slechts acht tracks telt het album maar met een aantal wat langere epistels en degelijke uitwerkingen klokken we totaal toch een ruime drie kwartier. Het zou daarmee net op een 90 minuten cassettebandje passen, en daarmee lijkt de cirkel rond. Je kunt je natuurlijk afvragen of het allemaal echt vernieuwend of nog van deze tijd is, maar met de versterker flink open of het raampje open in de auto vergeet je dat al snel en valt er genoeg te genieten van een degelijk portie old-school hardrock. Ik ga ze in ieder geval in de gaten houden en zeker checken mochten ze het vasteland van Europa aan doen.