Alcatraz Open Air ’23 – Dag 3 – Kortrijk 13.08.2023
Juliette Ruygrok | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Na nachtmerries over een grote gele bad eend die m´n tent wilde vermorzelen (wat zit er in dat bier hier?), heugelijk nieuws op deze zondagochtend. De buurman heeft het gered tot dag 3. Deze heeft zo’n klein tentje dat de eerste nacht er twee benen naar buiten staken in de regen. Hulde! Tijd voor het inpakken van de werptent, want helaas een derde overnachting zit er niet in. De buren kijken gespannen toe, want die hebben dezelfde versie. Voorbereid op de nodige scheldwoorden, aanschouwen ze het worstelen met touwtjes. Gelukkig zit er nog een professional, twee tenten verderop en binnen enkele minuten zit de klus er op. Alcatraz mag dan gegroeid zijn, en de camping gevuld met ook luidruchtige metalheads, behulpzaamheid en saamhorigheid is toch het overheersende gevoel. De weg naar de pendelbussen is licht hellend en een enkel metalcorps bezwijkt halverwege, en vraagt zich ongetwijfeld af; “was al dat bier nou wel een goed idee”. We vervolgen de weg terug naar de gevangenis, voor een laatste dag vol gitaren en hopelijk rammende pits.
Alcatraz zondag
Het is al vroeg bedrijvig op het terrein. In La Morgue trappen we af met Belgische metalcore formatie Aeveris. Tot ver buiten de tent staat het vol. Aeveris opent energiek, maar het publiek heeft het zwaar op deze zondag. Ze moeten nog even warm draaien. Maar langzaam komt de sfeer er in, Aeveris wordt goed ontvangen. De diverse vocalen van zanger Louis Soenens komen live goed uit de verf. Ze spelen een rammende set, waarbij drummer Louis van der Linden een machtige indruk maakt. Maar de metal corpsen komen niet verder dan een beetje headbangen. Bij stoere riffs en strakke tempowisselingen zou je meer verwachten. De zanger gaat aan het werk en voor ‘The Great Demise’ laat hij het gebied voor het podium vrij maken voor een pit. Er komt kort een beetje beweging in, hopelijk is het publiek niet moe gestreden want deze zondag heeft veel te bieden. Aeveris is een leuke opener voor La Morgue en verdiende meer dan een statisch publiek met een pitje van 10 die hards. Juichen doen ze gelukkig nog wel, tot zelfs buiten de tent.
Voor het Duitse Grave Digger is de Prison al vroeg gevuld. Ook hier hebben de gevangen het zwaar. Grave Digger rockt lekker en krijgt de meezingers op de hand. Strakke metal, met een vleugje power doet het normaal goed op Alcatraz. Maar los gaat het nog niet. Zanger Chris Boltendahl heeft een goed bereik. De band speelt een sterke set met nummers als; ‘Hell Is My Purgatory’, ‘Excalibur’ en ‘Heavy Metal Breakdown’. Gladde gitaarsolo’s vliegen je om de oren. Langzaam komt er wel wat beweging in het publiek, maar het voelt vooral als een warming up voor wat er nog gaat komen.
In de Swamp staat Archspire op het programma voor een portie technical death metal deze zondag. Her en der liggen rottende metal kadavers in de hoek. De zanger Oli Peters opent rap. En een tsunami van agressie volgt. De kadavers komen tot leven en de band wordt enthousiast toegejuicht. Archspire is rap en vooral strak. De bandleden dragen vrolijke shorts en daarmee wijken ze af van het “Ik moet er eng en angstaanjagend uitzien”, duistere imago van death metal. Het is een vermakelijk gezelschap. Bassist Jared Smith overtuigd, maar ook gitaristen Dean Lamb en Tobi Morelli weten knappe riffs en de nodige melodie te brengen. Archspire is een aangename verrassing.
Sacred Reich weet de gevangenen met levenslang naar de voorste linies van de Prison te trekken. Jongeren die de juiste opvoeding hebben genoten volgen braaf. Wie lust er nou geen portie thrash metal op zondag. Het drumstel is opgeleukt met zonnebloemen. Maar verder is er niet te veel poes pas. Gewoon spelen! Gelijk tijdens ‘The American Way’ wordt er lekker mee gezongen, door het oudere publiek. Tijdens ‘Manifest Reality’ gaat het tempo aanzienlijk omhoog en de sfeer komt er al lekker in. Er wordt lekker door geramd en de eerste crowdsurfer is een feit (hier wordt je nooit te oud voor!). Sacred Reich lijkt de Prison eindelijk te doen ontwaken, waar de voorgangers hun best deden en stranden op katerig publiek. De publieksparticipatie is hoog en enthousiast wordt er mee geklapt met ‘Salvation’. Tijd om met de grijze metal manen te wapperen met ‘Divide & Conquer’. Geen eindeloos lange introducties maar gewoon lekker spelen. Sacred Reich snapt waar het publiek voor komt. Gillende gitaren en lekker rammen. Het veld is en blijft dan ook goed gevuld op toch voor velen deze brakke zondag. Voor ‘Awakening’ roept zanger Phil Rind tot verbroedering, en enthousiast wordt er geknuffeld en smelten de tedere metalhardjes. De sfeer is fantastisch! Sacred Reich heeft de zondag in de Prison doen ontwaken, en luid applaus is dan ook meer dan terecht.
Het Belgische Mantah in La Morgue laat even op zich wachten met ‘Tipsy’ van J-Kwon als intro. De tent gaat vol. Modern metal/ nu metal is duidelijk een geliefd genre op Alcatraz. Zanger Sven Herssens weet de diverse vocalen goed te brengen. Mantah wordt enthousiast ontvangen. Het tempo gaat omhoog en de set nodigt ook uit tot de nodige publieksparticipatie. De sfeer zit er lekker in en ook in La Morgue lijkt het feestje eindelijk op gang te komen . De pit liegt er in ieder geval niet om. Vooraan treffen we eenhoorns en camouflage pakken, wat vreemde wezens aan en een rondvliegende schoen. Crowdsurfers die op t podium eindigen worden opgevangen en betrokken bij de act door zanger Sven Herssens. Strak drumwerk van drummer Lothar Ryheul begeleidt de band door knappe tempowisselingen die ook live goed gedragen worden. Het zijn vooral dames die de weg naar het podium lijken te vinden. Vooruit stagediven verdient dus alle respect! (visualiseer de keuzestress) De mannen komen toch meer voor potje beuken in de pit (of het opvangen van de dames). De set is divers en vermakelijk. La Morgue is officieel ontwaakt door Mantah!
In Helldorado staat de Zweedse progressieve stoner formatie Gaupa met frontdame Emma Näslund. Hier is de sfeer uiteraard heel relaxed. De vergelijking met Björk is snel gemaakt, maar dan met een tandje meer ballen. Emma heeft in ieder geval een goede strot. Het rauwe ongepolijste geluid van de band wordt door haar knap opgeleukt, en dat maakt dit een zeer interessante act. Helldorado loopt er zeker niet vol op, maar dat maakt het binnen zeker niet minder fijn vertoeven. Goede uithalen rijken tot ver en doen menig man versteld staan. Zo komen er toch een boel passanten even een kijkje nemen. Gaupa is en blijft wat rustig, passend bij de vibe van de band. Prima om bij uit te brakken, en dat gebeurt dan ook veel langs de zijkanten van de tent.
De Schotse formatie Bleed From Within brengt met een mix van metalcore en melodieuze death metal de nodige agressie naar the Prison. Het veld is knap gevuld en het is weer aanpoten voor de cipiers. De rammende pit liegt er niet om. Knallers als ‘Levitate’ en ‘Flesh And Stone’ weten het publiek goed op te zwepen. Dit beloofd wat voor bij Kill Switch Engage (waar de band zelf ook fan van is) de clean vocals van gitarist Steven Jones, rijken tot ver en de balans met frontman Scott Kennedy wordt top uitgevoerd. Bleed From Within zet de standaard de rest van de dag! Alcatraz blijkt in ieder geval nog vol energie! Tijdens het laatste nummer van de set ‘The End Of All We Know’ beloont zanger Scott Kennedy het publiek dan ook door zelf de barriers in te klimmen.
In de Swamp is Gatecreeper ondertussen van start gegaan. De sfeer is zoals je mag verwachten in een moeras duister, met een flink vleugje agressie. De Amerikaanse death metal formatie weet de tent goed te vullen. De mannen laten de haren flink wapperen en de moerasmonsters volgen trouw. Her en der liggen nog wat rottende corpsen langs de kant, wat het nodige respect verdient met deze golf van agressie. Aan de bar hangen vroegpiekers, of bezwete mannen die nog steeds pieken. De sfeer is in ieder geval passend voor bij een death metal band. Zanger Chase “Hellahammer” Mason weet diverse rauwe grunts te produceren, passend bij een leider van een moeras en duister als een mysterieus wezen uit de onderwereld. Stoere riffs vullen het geheel aan. Gatecreeper krijgt het publiek goed mee en is welkome verschijning in het moeras.
Overkill moest de tour cancellen. Gelukkig kent men een in België een leuke act die een gaatje op het main stage weer te vullen. De mannen van Evil Invaders betreden vol energie het podium. Al tijdens het eerste nummer is duidelijk dat dit een lekker gangmakertje wordt. De jonge thrashers rammen lekker door en zanger Joe is goed voor de hoge noot naast de gillende gitaren. De gang zit er lekker in en de eerste nummers ´Feed Me Violence´ en Mental Penitentiary´ vliegen in rap tempo voorbij, net als hordes crowdsurfers. De Belgische formatie ligt logischerwijs goed bij het publiek. Het is een vlammende show. Goed samenspel en gevoel voor timing brengt een muzikaal kloppend geheel. Het publiek is duidelijk onder de indruk. Hits als ´In Deepest Black´ en ´Die For Me´ komen uiteraard voorbij. De setlist is nauwkeurig opgebouwd en zo nu en dan kan men ook een beetje op adem komen. Evil Invaders weet in ieder geval een fijne vibe neer te zetten op het zonovergoten veld, waar vlammen en vuurwerk de temperatuur extra omhoog drijven.
In La Morgue treed Reject The Sickness aan voor een klein gezelschap. Boeit hen geen reet. De modern death metal formatie uit België knalt er meteen op los. Confetti en al. Muzikaal is het een harde chaotische bende, maar op het podium gebeurt van alles. Zanger Guy Vercruysse heeft een knappe rauwe strot. Drummer Jannick Govaert is een beest, met knap blastwerk. De band vermaakt zich in ieder geval. Zo ook plukjes publiek die toch het nodige applaus weten te produceren.
De introductie van Gloryhammer in de prison wordt ingeluid door een kartonnen pop van Tom Jones, met ´Delilah´ wat direct zorgt voor de nodige sfeer, want meegezongen wordt er. Hoe simpel! Bandje aan en gaan. De outfits van Gloryhammer, die de tijd nemen om het podium te bestijgen, zijn indrukwekkend. Veel leer ademt vast fijn met deze hitte. Het rode hoofdband matched prachtig met de groene legging van zanger Sozos Michael (Angus McFife). Op Alcatraz worden bands met heroïsche verhalen goed ontvangen. Denk aan Powerwolf, Alestorm en nu dan ook Gloryhammer. De gevangenen genieten zichtbaar van de “glorypower”. Enthousiast wordt er meegezongen. Vlammen schieten uit het dak van the Prison. Ze hebben ook een groen monster met een hamer die McFife overneemt om de “power” nog wat extra kracht bij te zetten. Het publiek gooit de handen in de lucht en het he ho gehalte is zoals altijd bij dit soort bands hoog.
Eenhoorns worden in de lucht gehouden tijdens ‘The Land Of Unicorns’. Of het fantasie gehalte nog niet hoog genoeg is, moet er een “wizzard pit” georganiseerd worden om de hel los te laten tijdens ‘Keeper Of The Celestial Flame’. Vooraan is het Harry Potter gehalte hoog genoeg en de pit komt er. McFife wil graag wegvliegen ‘Fly Away’ wordt ingezet. Zou hij een denkbeeldige draak hebben? De band is in ieder geval geliefd en tot ver achterin het veld wordt er mee geklapt . ‘Wasteland Warrior Hoots Patrol’ wordt theatraal aangekondigd als nieuw nummer van het beste nieuwe album aller tijden. Het publiek scandeert “Hoots, Hoots” naar het karakter van bassist James Cartwright (The Hootsman). De camouflage pakken zijn ook weer van de partij, en struiken worden gedragen door het publiek. Lekker hoor 3 dagen in zo’n pak. Zonnebrand is in ieder geval overbodige luxe. Het publiek lijkt onvermoeibaar en galmt elke epos uit volle borst mee. Hits als ‘Hootsforce’ en ‘Angus McFife’ worden uiteraard niet overgeslagen. Gloryhammer speelt overtuigt van hun fantasie wereld en weet glory over te brengen in de zonovergoten, bloedhete bajes.
De Swamp meurt ondertussen naar een paardenstal door het gestrooide stro wat een grote modderpoel heeft doen voorkomen (op zaterdag). De lucht is desalniettemin dampig. De sfeer slaat direct om wanneer het uit Canada afkomstig death metal gezelschap Kataklysm het podium betreedt. Rammende gitaren, maar vooral indrukwekkende drums doen het publiek al snel verleiden tot onaardse bewegingen. De nekspieren zullen na dit weekend wel voelbaar zijn. Frontman Maurizio Lacono zweept de tent nog meer op alvorens ‘The Serpents Tongue’ wordt ingezet. Een stoffige pit is het gevolg. De sfeer zit er lekker in en Kataklysm speelt een vermakelijke show met klassiekers als ‘As I Slither’ en ‘The Black Sheep’. De circle pit is meedogenloos gedurende de show. Sommige crowdsurfers sneuvelen onderweg tijdens hun showmoment richting het podium. Kataklysm gaat al een goede 30 jaar mee, maar is nog steeds bruut, genadeloos en hard! Zanger Maurizio Lacono roept op tot crowdsurfen, de laatste nummers van de band veroorzaakte dan ook een heuse tsunami. “Shout out” aan de security die er niet 1 liet vallen!
Het Duitse Blind Guardian mag aantreden op de Prison stage, voor nog even wat power klassiekers voordat het hardere beukwerk begint. Het is de eerste keer op Alcatraz. ‘Welcome to dying’ wordt meegebruld door een groot aantal toegestroomde gevangenen. Het veld is de gehele dag sowieso lekker vol. Alcatraz heeft een indrukwekkend programma en Blind Guardian past daar prima tussen. Vooraan is de sfeer uitmuntend. Power metal is altijd lekker voor sfeer. Blind Guardian weet ook de gevoelige snaar te raken met rustige platen als ‘Nightfall’, wat gestaag opbouwt, en het publiek ook de ruimte geeft om even de energie te sparen. Hoewel luidkeels mee blèren met enige theatrale emotie er ook bij hoort. De set sleept een beetje voort en het is toch wachten op de grote hits als ‘Mirror Mirror’ en ‘Valhalla’ die het veld dan wel weer in beweging brengen.
De sfeer is een stuk energieker in Helldorado, wat afgeladen is voor Stake. De Belgische post metal formatie imponeert. Het is rauwe sludge en melodieus te gelijk, daarnaast komen er ook rammende gitaren voor in de set. De vocalen van zanger Brent Vanneste zijn ook live indrukwekkend. Het publiek is niet te houden en gaat met recht volledig los. Wat een indrukwekkende podium verschijning is deze band. De muzikale diversiteit van Stake zorgt ervoor dat het geen minuut verveeld en Helldorado bereikt een hoogtepunt. Zeer tof! En zeker een aanrader om Stake een keer live mee te maken, voor wie dat nog niet heeft gedaan.
De Amerikaanse punkrock formatie Gang Green betreedt het podium in La Morgue. Bij de eerste klanken ‘Another Wasted Night’ wordt er vooraan enthousiast op los gebeukt. De bandleden weten de nodige energie te brengen. Op zanger Chris Doherty na die z’n microfoon niet echt gebruikt en er maar bij gaat zitten, want staan zonder te leunen op de standaard, blijkt al een opgave. De arme man lijkt nauwelijks besef te hebben van waar hij is. De tour Manager springt regelmatig bij. Het woho gehalte wordt gelukkig goed gedragen door de rest van de band. Het zielige verhaal over alcoholgebruik en wat het met hem heeft gedaan, krijgt dan wel het respect van het publiek, want hij doet wel zijn best. De formatie lijkt zijn glorie ondanks deze lijdensweg op het podium niet verloren, want de overige bandleden bruisen van energie en dragen de show. Fans bouwen een feestje tezamen met Chris en dat heeft ook wat ontroerends. La Morgue bruist nog steeds!
Bij de Prison stage is de sfeer ondertussen omgeslagen naar een ander uiterste. Killswitch Engage geeft de bajes een nieuwe energie impuls. Het crowdsurf festijn is weer begonnen. Rammende riffs zwepen het publiek goed op. Zanger Jesse Leach is een klasbak live zowel clean als mean komen perfect door. Nummers als ‘My Curse’ en ‘This Fire’ worden opgevreten door t publiek. ‘The Arms Of Sorrow’ geeft de ruimte om even op adem te komen, hoewel luidkeels meezingen er zeker bij hoort. De wisselwerking tussen gitarist Adam Dutkiewicz en frontman Leach werkt prima. Het tempo wordt opgevoerd met ‘In Due Time’, drummer Justin Foley maakt een prima indruk met wat lekker blastwerk. Bij de inzet van ‘The Signal Fire’ is de pit niet meer te houden. Het is een beukende circle pit die goed past bij de rammende riffs. Het is ondertussen donker geworden en ook de visuele aspecten en toffe lichtshow trekken de nodige aandacht. Killswitch Engage houdt de gevangenis onder bedwang, hoewel er bij ‘Rose Of Sharon’ wel twee circle pits werden gevraagd en geleverd. Rellen horen bij een goede bajes! De sfeer hangt er in ieder geval lekker bij! De Dio cover ‘Holy Diver’ wordt luidkeels meegezongen. Killswitch heeft ballen en overtuigt!
Kerkklokken luiden het ster ensemble Bloodbath in, en de Swamp veranderd nogmaals in een heus moeras met grommende death metal grunts en monsters. Het is weer afgeladen en vele strotten nemen de moeite om zanger Nick Holmes te evenaren. Het is een rammend geheel. Voor het podium komt de boel al lekker los tijdens ‘Brave New Hell’. De mannen nemen stoere poses aan. De grunts van zanger Holmes zijn diep en duister. Muzikaal is het een prima optreden, maar echt los komt de tent niet. Men kijkt vooral vol bewondering naar de grootheden.
Voor wie zich afvraagt wat al die veelal roze gekleurde creaties en pruiken op een metal festival doen. Het is tijd voor Prison afsluiter Electric Callboy. De Duitse formatie staat bekend om zijn ludieke videoclips, en dat nodigt uit tot een verkleedpartijtje. De intro met nodige technobeats warmt het publiek op. Confetti en ‘Tekkno Train’ zetten de boel op scherp. Vorig jaar was Electric Callboy een groot succes op Alcatraz, met recht verdienen ze dan ook de plek als afsluiter van de gevangenis. ‘MC Thunder II’ brengt de eerste wall of death. Hoge vlammen schieten uit het podium, als dat maar goed gaat met al die pruiken op de eerste rijen. Tong oefeningen worden ingezet door zanger… voordat ‘Spaceman’ wordt ingezet. Het feest is aan! De gevangenis veranderd in een golvende, springende menigte. De tofste outfits komen tevoorschijn in het crowdsurfende publiek. De inzet van ‘The Scene’ brengt zware groovende gitaren en het hele publiek springt op. Het zijn niet enkel nummers van Tekkno. Maar ook de eerdere nummers zoals het volledig Duitse ‘Castrop X Spandau’ zorgen voor een vlammend spektakel. De liefde is voelbaar tijdens ‘Arrow Of Love’, hartjes confetti knalt door de lucht.
De drumsolo is een mix met ‘Sandstorm’ van Darude. En doet de schermen van de Prison vast lopen. Met fucking sexy outfits betreden de mannen het podium voor ‘Hypa Hypa’. Het is New Kids VS. Metal. Gabberen en gitaren wat willen we nog meer. ‘Parasite’ wordt briljant uitgevoerd. Het vuurwerk spat van het podium en doet de prison nog verder ontvlammen. De lichtjes wave wordt ingezet voor de zoetsappige coversessie met ‘Let It Go’, ‘I want It That Way’, Backstreet boys zijn zeker niet metal, maar iedereen doet mee. Slager hoort bij een Duitse band tijd voor ‘Hurrikan’. Al snel na de inzet komen de zombies toch tot leven. Het is een keiharde pit. Het veld springt van links naar rechts, kleurrijke confetti knalt uit t podium. Wat een show! ‘Pump It’ is wel de inspiratie voor de meeste outfits vandaag. Pruiken en retro sportjasjes zijn de norm. Zo ook voor de mannen op het podium. Die hun dancemoves goed op elkaar weten af te stemmen. De set wordt kort stilgelegd want de circlepit voor ‘Mindreader’ loopt even uit de hand. Maar niks aan de hand en ‘Mindreader’ wordt opnieuw ingezet en briljant uitgevoerd. Voor ‘We Got The Moves’ wordt de volgende outfit aangetrokken. Gladde kapsels en witte bodywarmers. Over het gehele veld wordt gedanst. Confetti slierten, nog meer vuurwerk. Electric Callboy maakt er een knallende fuif van, en is een top keuze als afsluiter van de Prison stage. Het was een geslaagd feest en de Prison sluit nu misschien, maar op ander podia valt nog genoeg te zien voor de doorgewinterde metal fans.
Zo is er voor de feestbeesten ook nog de mogelijkheid voor een goede after in El Presidio, waar het gehele weekend DJ’s als Dikke Dennis, Skullz en Tone metal klassierkers door de speakers blazen. Het is een beruchte happening en meestal afgeladen met feestbeesten die op de tafel dansen.
Echter voor een groot deel van de gevangenen zit hun straf erop. Het is tijd om de gevangenis te verlaten. Alcatraz wist een super programma neer te zetten, en het was met recht de hardste, maar met 45000 bezoekers, ook de drukste editie ooit! Het festival is dan wel gegroeid, maar het gevoel van saamhorigheid en herkenning is nog steeds sterk aanwezig. Het voelt als thuiskomen en de weg uit de gevangenis zal velen ook doen verlangen naar volgend jaar. 70000 stappen op de teller, knieschijf achtergelaten in de pit. Wat een top weekend! Alcatraz mag dan wel een metalbajes zijn, het gevoel van vrijheid overheerst!