Jera on Air, Ysselstein Dag 1, 22 Juni 2023
Ruben Blok | Photography © Morwenna Boulter
Vanaf 22 Juni was het weer tijd voor de 29e editie van Jera on Air in het zuiden van Nederland. Na een lange droge periode ging het festival van start met een lokale code oranje in Limburg vanwege de hevige regen. Dit maakte gelukkig niet uit want bij aanvang stond de camping al behoorlijk vol en liep iedereen vrolijk door de modder van band naar band.
Voor mij begint het feest wat later op de donderdagmiddag bij Lorna Shore. De Amerikaanse deathcore band is sinds de toetreding van nieuwe zanger Will Ramos de laatste jaren flink gegroeid binnen de scene en ook live was goed te merken waarom. De sfeer zat er op de eerste dag ook gelijk goed in en met een van hun bekendste nummers ‘To The Hellfire’ was het genieten ondanks het weer. De band sloot hun set af met het drie-delige ‘Pain Remains’ voor een constante barrage van harde tonen.
Enkele tientallen meters verderop is Anti Flag zich aan het klaarmaken voor hun optreden. De Amerikaanse punk band, die inmiddels alweer 35 jaar bestaat, zet een energieke show neer met zowel oude als nieuwere nummers uit het repertoire. Tijdens een weekend vol punk en hardcore is dit een welkome klassieker die met nummers als ‘Die for the Government’, ‘Broken Bones’ of de kraker ‘Brandenburg Gate’ bewijst dat je niet altijd alleen maar hard hoeft te spelen.
Bij de main stage staathierna The Amity Affliction klaar voor een set harde maar melodische metalcore. Helemaal vanuit Australië overgekomen werd het publiek getrakteerd op strakke riffs, harde screams en goede clean vocals. Het publiek stuitert vol energie op de breakdowns mee en de circle pits zijn ook compleet terecht. De oudere nummers zoals ‘Pittsburgh’ en ‘Don’t Lean On Me’ doen het goed bij het publiek maar ook het nieuwere materiaal zoals ‘It’s Hell Down Here’ van het meest recente album houden de sfeer er goed in.
Na wederom een korte wandeling door de modder loop ik de tent in voor de show van Billy Talent. De band begint met ‘Devil in a Midnight Mass’ en het is duidelijk dat na 30 jaar de band nog steeds een uniek randje heeft binnen de punk scene. Het is één groot feest in de tent waar mensen ronddansen, zeker als de band de klassieker ‘Fallen Leaves’ inzet kan eigenlijk niemand meer stil blijven staan. Een goede show om de energie er aan het eind van de avond nog goed in te houden en het festival in te luiden.
Headliner van de eerste dag is dit jaar Parkway Drive, een Australische metalcore band die in hun twintig jarig bestaan is uitgegroeid tot een van de grote namen binnen de scene. Voor de band het podium betreedt worden de lichten gedoofd en komen er zes personen in gewaden met fakkels het podium op, een voorbode voor een show vol pyrotechnics. Beginnend met ‘Glitch’ van het meest recente album ‘Darker Still’ en een schouwspel van vuur wordt het natgeregende publiek weer opgewarmd. Zeker bij het begin van ‘Carrion’ dat traditiegetrouw hard wordt meegezongen spat de energie ervan af.
Ook als de band later bij ‘Shadow Boxing’ twee violisten en een cellist inschakelt voordat zij beginnen aan de ballad ‘Darker Still’ blijft de energie hoog. Afsluitend met wat hardere nummers zoals ‘Bottom Feeder’ en de encore ‘Wild Eyes’ waar de volledige tent luidkeels de melodie mee zingt is de eerste dag een groot succes en kan het publiek tevreden hun tentje opzoeken in de hoop dat alles binnen nog droog is.
