Herrie Festival 2024 – Hal 25, Alkmaar – 30.11.2024
Juliette Ruygrok | Photography © Kick Verhaegen
HERRIE!
Op 30 November reizen we af naar Almaar voor een flinke bak ´HERRIE´, wie dit festival nog niet kent…..de eerste editie was in 2019. Het kent een voorjaars editie en een indoor najaars editie. Maar goed dat is allicht niet zo bijzonder. Bijzonder is de locatie Hal 25, waar op zichzelf al een heel artikel over valt te schrijven. Bij binnenkomst valt direct op hoe gemoedelijk alles hier gaat. Het voelt eerder als een woonkamer binnenstappen, dan een loods waarbinnen zich een festival afspeelt.
Eenmaal binnen is het eerste wat opvalt de podia. Dit lijken een soort watertonnen die zijn opgestapeld. Op deze tonnen leunen de trust, waarin de verlichting hangt. De podia zijn laag, en lekker toegankelijk. In ieder hoek valt wel iets vreemds te zien. Maar goed het is lunchtijd, dus eerst maar een kaassouffle naar binnen klappen uit de snackmuur.
Tijd voor hetgeen waar we voor gekomen zijn: HERRIE! We beginnen op de nog wat frisse Bouwplaats met Gutslasher. Door het lage podium staat het publiek bijna tegen de band aan. Toch weten de mannen een duistere vibe neer te zetten. Het is nog even opwarmen, maar gestaag stroomt het publiek af op de diepe lage grunts van zanger Stefan. Tegen het einde van set staat de Bouwplaats dan ook redelijk gevuld en zwaaien de eerste manen net als op het podium heen en weer. Het is nooit makkelijk om een festival te openen, maar de heren van Gutslasher volstaan, en zorgen met death metal voor een prima aftrap. Tegen het einde van de set is zelfs een pitje zichtbaar. De sfeer hangt er in ieder geval lekker bij.
Door naar de Hal voor Behind Bars, deze Belgische formatie begint energiek. Zanger Ian Huyskens is zeer bewegelijk en de frisse Hal warmt al snel op. De eerste strandballen vliegen al tijdens de eerste nummers door de lucht en dit brengt al snel de nodige vreugde onder het publiek. De pit vormt snel om deze vreugde ook kracht bij te zetten. Het gaat nog vrij gemoedelijk. Ondanks de inzet van Behind Bars, want die brengen een snel , rammend en ontvlammend optreden. Uiteindelijk zorgt de fijne mix van groovy thrash en hardcore dat de toestromende metalheads niet lang stil kunnen blijven staan. De band kan ook niet anders dan vol gas gaan, want in korte broeken is het best frisjes. Behind Bars is een aangename opener van de Hal. Gedurende de show valt de microfoon van zanger Ian Huyskens geregeld uit. Who cares! Dit is live, dit rauw. Shit happens en we rammen vrolijk door. En rammen doen de heren van Behind Bars deze zaterdagmiddag zeker!
Terug op de Bouwplaats begint Rectum Strechers, deze vrolijke bandnaam heeft een even hoog WTF gehalte als het eerste nummer ‘Catheter Peter’. Het is zeer vermakelijke en verrassend. Zanger Elijha heeft zeer diepe grunts. Deze jonge talenten weten met een juiste dosis humor en rammende goregrind de bouwplaats snel te vullen. De weg naar het podium is al snel lastig te vinden, wegens enthousiast publiek. Bassiste Mia oogt lief en schattig, en wordt omringd door jongens die net een snor kunnen laten groeien. Onderwerpen als poppers tijden ´Jungle Juice´ zijn geen taboe, en Rectum Strechers (mensen Google dit niet zonder het woordje “band” erbij te vermelden) een serieuze publiek trekker. De eerste serieuze pit van de dag is feit, onder dit rammend geweld. ‘Hoe dichter bij Dort, hoe mooier het wordt’ verhuld de plaats van afkomst. Deze prachtige ode, over de dorpscultuur valt lekker bij de trouwe fans vooraan, die vol trots weten in te zetten waar men vandaan komt. ‘Golden Shower Power’ gaat over HIV en zo weet de band ondanks hun gebrekkige kennis van bloed en urine ook knappe onderwerpen aan te snijden. Het maakt ook niet uit, want dit zijn de sfeermakers van deze middag! Met polonaise, en hun versie van ‘Beren Die Broodjes Smeren’, en een beukende set!
In de Hal is het de beurt aan Fractured Insanity, deze Belgische formatie is geen onbekende met een carrière duur van 20 jaar. Ook zijn ze komende zomer al aangekondigd voor Alcatraz festival in België. Tijd voor portie old school death met een vleugje groove. Het is in ieder geval een blastend geweld van drummer Ignace aangevuld met diepe grunts van zanger Stefan. De jolige sfeer van eerder, slaat in ieder geval al snel om serieuze duistere vibe, zoals als we binnen de metalscene gewend zijn. Met de inzet van ‘Crusade Of The Offended’ beginnen hier en daar gestaag de eerste hoofden langzaam te buigen. Hier en daar gaan de metalhoorns de lucht in. Ondanks de oproepen van zanger Stefan, durft het publiek niet echt naar voren te bewegen. Het is ook een overweldigend geluid wat de band te weeg brengt, waarbij de speakers soms over hun zuiger lijken te gaan als gevolg van de diepe grunts die Stefan ten gehore brengt. De band streeft perfectionisme na, en het toestroomde publiek gaat op in deze geluidstsunamie. De risico’s op haar in je bier neemt ook toe gedurende de set, waarbij er steeds meer metalmanen in de rondte vliegen. De Hal blijft knap gevuld en Fractured Insanity weet het publiek te bekoren.
Sun Of The Suns trapt af zonder aarzeling met een overweldigend en strak geluid. Deze technical death / modern, groove metal formatie trekt al snel de bouwplaats vol. Daar zien we Ludovico Cioffi (Delain) op het podium staan. Prachtige solo’s, rammende groove en een strak vol geluid, met diverse vocalen van frontman Luca Dave Scarlatti. Dit wordt knap gebracht! Drummer Francesco “Scythe” Paoli (Fleshgod Apocalypse) , is heus blastbeest op blote voeten (dat in de kou), en brengt dit met fantastische mimiek. Het enthousiasme spat er van af. De prachtige metalmanen van gitaristen Ludovico Cioffi en Marco Righetti zwaaien gedurende de set over het podium en zijn op zichzelf al indrukwekkend te noemen. Echter is dit een muzikaal hoogtepunt dat zeker niet gemist mag worden. Helaas valt het geluid even weg midden in de set. Frontman Luca Dave Scarlatti blijft het publiek opjutten, en de sfeer is er niet minder om. Na een korte onderbreking herpakken de mannen gelukkig de set, om naar grote tevredenheid van het toegestroomde publiek, met technische hoogstandjes af te sluiten.
Veel rauwer is het Tilburgse Braces op jawel het derde podium Bachus. Het is aanpoten geblazen, met deze formatie uit het hard/deathcore genre. De rauwe klanken en grunts worden opgevreten door het publiek, en al snel is er sprake van een dampende sfeer in deze toch wel wat krappere ruimte nabij de ingang. Hierdoor blijft het publiek ook direct bij binnenkomst hangen. Frontman Tom Schoone is een heus podiumbeest en weet te binden. Het resultaat is een beukende pit met zelfs crowdsurfers. Braces overtuigd en zet een toffe set neer! Na de show was het gelijk aanpoten voor Tom die van het podium af direct de merch stand in kon, om shirts die als zoete broodjes over de toonbank gingen, te verkopen.
Nogal theatraal is de opening van het Spaanse The Broken Horizon in de Hal, alvorens het publiek wordt blootgesteld aan een golf van agressie en beukende gitaren. Dit gaat hard en rap en hoort ook bij mordern metalcore. Zanger Parra is een energieke verschijning en zoekt al snel de hoogte op. De samenzang met gitarist Alex Nunez werkt prima. Bassist Nun Nunez heeft naast kleurrijke schoenen ook een kleurrijke impressie. Kortom The Broken Horizon is een toffe podium verschijning. Al snel volgen er even indrukwekkende dansbewegingen voor het podium. Ook hier wat technische problemen, waar de bas tijdelijk lijkt te sneuvelen, en na een korte onderbreking gaat de set verder. De Hal komt lekker in beweging en vooraan wordt er goed mee gesprongen. De circle pit volgt, helaas nog wel in wandelend tempo. De band verdient hierin beter, want de energieke explosie is ongekend. Ze schromen het publiek niet en creëren zelf de opening om de wall of death uit te zetten. Dit werkt en de energie lijkt eindelijk over te slaan, waarna de pit een iets meer serieuze vorm aan neemt. The Broken Horizon blijkt gedurende het optreden onvermoeibaar, en komt als een winnaar uit de strijd.
Op de bouwplaats is het tijd voor Downfall Of Mankind. De stroeve start waarbij al snel het geluid uitviel, zorgde ervoor dat het publiek rustig een plekje kon zoeken. Terwijl bij Bachus, Bloodspot lekker kon doorbeuken. Tijd voor een nieuwe start van de show. Dit neemt direct een goede vorm aan, helaas valt weer een deel van het geluid weg, tot ongenoegen van zanger Lucas Bishop die door het publiek op te zoeken, net in zijn rol kwam.
Bij Bloodspot is het ondertussen lekker druk. Deze Duitse thrashing death formatie, weet een energieke set neer te zetten. Waarbij zanger Peter Kunz op de speakers klimt en imposante poses aanneemt. De band en publiek vermaken zich zichtbaar.
Terug op de Bouwplaats weet Downfall Of Mankind dan eindelijk de boel te doen ontvlammen met rammende symphonic deathcore. Het is een toffe krachtige set, waarbij frontman Lucas Bishop het publiek weet bekoren met diverse en krachtige vocalen. De pit is vol energie, en de boel lijkt lekker los te komen in hal 25. Met recht dat deze mannen afkomstig uit Portugal goed worden ontvangen. Dit heeft ballen, en de Bouwplaats voelt langzaamaan als een dampende put, met krakers als ‘Divine Slaughter’ en ‘Bow To The Crown’ op de setlist. De show van Downfall Of Mankind b;ijkt gelukkig in de praktijk geen Downfall, de heren hebben zich goed herpakt en de bouwplaats afgebroken.
De Hal wacht geduldig voor de start van Crown The Beast. Voor wie dacht dat het niet rauwer en harder kon, deze groovy deathmetal formatie uit Denemarken, zet het podium vol rook. Weliswaar komt dit uit de rookmachines, want de podiumpresentatie mist hierin wel wat energie, kortom; knap gecompenseerd! Muzikaal is hard, harder, hardst. Maar de show overtuigd niet genoeg om het publiek volledig vast te pinnen.
Zo begint ook Flaming Wrekage op de Bachus stage. Hier gaat dan ook een deel een kijkje nemen. Anderen gaan los in shopgedrag bij één van de vele merch stands. Support your band! Of gaan eens kijken voor pizza of curry, er moet immers ook gegeten worden. Kortom genoeg vermaak, waar ook het Australische Flaming Wrekage tot dusver niet zo’n vlammende indruk maakt. Hier wordt wel enthousiast gebangd, voor het podium op de rauwe thrash metal klanken, en blijven ook wat metalheads zitten op de comfortabele stoelen. De sfeer is goed en gemoedelijk, maar van een wrekage of vlammende pit is zeker geen sprake.
Voor Clitgore op de bouwplaats, klimmen fotografen op containers en dixie’s om puike plaatjes te schieten van de polonaise in de pit. De Roemeense formatie brengt energie en al snel is er een rammende circle pit gaande. Deze death/grindcore formatie met bassiste Ela die naast indrukwekkende poses ook het feest echt op gang brengt, zet een weergaloze sfeer neer. Batman, opblaasknuppels van alles springt voorbij in de pit. Naast de feestelijke verschijning is het muzikaal natuurlijk ook een rammende set, met hits als ‘Tales From The Clit’ en ‘Gore Gangbang’. Frontman Calin klinkt oh zo vriendelijk als hij een praatje maakt met het publiek, maar zo duister en indrukwekkend zijn de klanken die deze man weet te brengen. De contradictie is enorm, maar zeker geweldig. Clitgore speelt rete strak en het publiek vreet ze op. Tussen de dixies die de bouwplaats afzetten wordt het crowsurfen ondertussen een ding. Drummer Balazs heeft een cowbell en daarmee is hij de absolute baas achter het drumstel. Clitgore blijkt een fijn fuifnummer om eens lekker op los te beuken.
Coffin Feeder weet de Hal tot achterin te vullen. Deze groovy death formatie heeft de nodige ballen. Zeer energiek en vol overtuiging betreden zij het toegankelijke podium. Dit lijkt al snel te klein voor de rondspringende Jeroen Camerlynck (Fleddy Melculy), Bart Govers ( ex-Trail of Horror) op gitaar en Jan Hallaert (Motormouth) op bas. De all star formatie uit België onder leiding van frontman Sven Caluwe (o.a. Aborted) benoemd voor dat het licht wel wat fel is, en ze geen moer zien op het podium, wat met al dat gespring niet bevorderlijk werkt. Rustig je drankje doen, zonder haar in je glas zit er niet in. Vooraan vliegen de manen in het rond, net als het bier, want deze pit laat zich niet dimmen, zoals het licht. Coffin Feeder overtuigd en uiteraard gaan ook enthousiast de horns de lucht in tot ver achterin. Julian van Benigthed doet een stukje mee op de vocalen. Dit brengt nog meer agressie in de toch al beukende set. Frontman Sven Caluwe leert het publiek “Kus m’n kloten” als Vlaamse spreuk die voor alles werkt. Er zijn vast in het Nederlands effectievere slogans te vinden. De set is in ieder geval overtuigender dan de slogan en ook hier mijden de crowdsurfers de rammende pit niet. Coffin Feeder brengt naast wijsheden vooral ballen en is naast energiek ook erg overtuigend aanwezig in de Hal, met een strakke set, die de schotten die het gebied moeten afscheiden letterlijk doen verplaatsen.
Sugar Spine heeft Bachus doen veranderen van een ruimte waarin jonge metalheads met elkaar aan het gooien zijn tot een serieuze pit. De metallic hardcore formatie is energiek en weet toch de nodige beukers aan te trekken. Bassist Koen Vroom heeft naast zanger Josh Muncke ook krachtige vocalen en vult geregeld aan. Ze zijn zeker energieker dan het kleine podium lijkt aan te kunnen, echter concurreren met het geweld op de bouwplaats gebracht door Korpse lijkt nog niet te lukken.
Korpse brengt dusdanige rauwe agressie dat het de dixies doet schudden. Frontman Sven van Dijk roept op tot “meer gas erop“ alvorens´Insufferable Violence’ aanvangt. Ze kennen één stand en die is hard, zo ook de diepe grunts van frontman Sven van Dijk. Gitarist Floor van Kuijk en bassist Ante Zoric stampen enthousiast rond op het podium, waar de klanken van deze slam formatie tot diep in je botten zijn te voelen. Er wordt opgeroepen tot een wall of death, en zal het geschieden. De rammers van de pit lijken immers ontwaakt. Ook bij Korpse een korte onderbreking wegens wat problemen in de elektra. Dit wordt echter goed gemaakt met een diepe grunt van frontman Sven van Dijk. Het podium monster ontwaakt en daarmee wederom de pit. Korpse overtuigd met rap tempo beukende drums, rauwe riffs en een voluit beukende bouwplaats. Waarbij het publiek samen met de band losgaat op het podium.
Er is nog een 4e podium de Zolder waar vandaag Steven Seagull, Artrodese en Bliep, Bloep staan. Hier wordt de brug geslagen tussen core en dancebeats. De sfeer is duister en minimalistisch tijdens Artrodese, waarbij de beat drum ’n bass is. Langzaam komt er wat volk naar boven om te stuiteren op de up tempo beats, aangevuld met de vocalen van frontman Joop van Reede. Het is even voorzichtig aanvoelen, maar dit genre is zeker niet nieuw.
Echter krijgen de rammende gitaren van het Deense Baest duidelijk de voorkeur. De Hal is redelijk gevuld voor het energieke gezelschap. Zanger Simon Olsen zoekt de hoogte op en is met knappe sprongen een heus podiumbeest. De heren genieten zichtbaar, al helemaal wanneer de samenwerking met Coffin Feeder wordt opgezocht. Achterin wordt zwaard gevochten met wat losliggende kunstbenen (Een van de vele vreemde objecten in deze hal), maar voorin is het Baest dat de pit doet ontvlammen. Olsen zweept het publiek op, en blijkt een veelzijdig man die tegelijkertijd een crowdsurfer weet de vangen. Het is een toffe vibe, maar vooral een fijne set, die met nummers als´Crosswhore´ en ´Meathook Massacre´ gevarieerd in elkaar zit. Baest brengt ook nummers die nog niet uit zijn, met volle overtuiging en een fijn tempo. Beast is beestachtig en is met recht één van de favorieten vandaag.
De bouwplaats wordt gesloten door Analepsy, deze slamming death metal formatie is afkomstig uit Portugal en weet al tijdens de soundcheck een groot publiek te trekken. Tijd om af te trappen met´Locus Of Dawning´. Bassist Joao Jacinto laat direct zijn haardos in volle glorie rondzwaaien. Frontman Calin Paraschiv weet duistere dieptes te raken met zijn monsterlijke grunts. Het tempo ligt behalve het drumwerk niet heel hoog, toch voelt het publiek de energie en is het stampen geblazen. De opgefriste zanger Sven van Dijk van Korpse, komt ook even een blik werpen bij zijn collega’s, en dat maakt naast het lage podium, dat dit een heel benaderbaar festival is. Je weet nooit wie van de podiumbeesten je zomaar tegen het lijf loopt, zo blijken ook de jongens van Downfall Of Mankind hele sympathieke gasten.
Analepsy speelt gretig door en vooraan is het pitten geblazen tijdens´Fractured Continuum´, ondanks de kou, begint hal 25 langzaam dampende vibes te krijgen en stijgt er zichtbaar hitte op uit het publiek. De discobal boven het publiek blijft een vreemde gewaarwording, waar de geluiden die Analepsy produceert iets duivels en beangstigend hebben. De discobal is simpelweg te vrolijk voor deze gewelddadige herrie. Het tempo zit er lekker in tijdens´Stretched And Devoured, en drummer Leo Luyckx kan er goed op los blasten. Het lijkt vandaag niet hard of snel genoeg te kunnen. Dat hoort ook bij slamming death metal, zo ook tijdens Analepsy. De wall of death doet letterlijk wat speakers verplaatsen. Waarna onder sterk groovende riffs er flink rond gestampt kan worden. Excentrieke bewegingen, rondzwaaiende armen en benen, dit is geen standaard mosh, maar net als de duivelse klanken van Analepsy hard, harder, hardst. Hiermee wordt de bouwplaats in ere en met oorverdovende geluiden die op een bouwplaats niet ongebruikelijk zijn afgesloten.
Op de zolder is ondertussen heel andere herrie gaande met Bliep en Bloep, die de beats aardig hebben opgevoerd tot een bijna gabberachtig ritme, hoewel de dansbewegingen er duidelijk anders uitzien.
De Hal wordt afgesloten met het Franse Benigthed. De pig squeels van zanger Julian Truchen zijn imposant, naast het rammend geweld wat hier van het podium afkomt. Benigthed maakt grinding tech-death, maar het algemeen thema op ‘Herrie’ lijkt ondertussen “als het maar hard gaat”. De vraag wie produceert er meer BPM? Laten we onbeantwoord. Maar drummer Kevin Paradis komt in de buurt, want deze gast is een beest op de drums. Oh we kunnen nog sneller met hun snelste nummer ‘Nothing Left To Fear’. Bier vliegt door de lucht en zo ook mensen, handen en haar. Zou er dan nu een ballad volgen? Je vraagt je toch af hoe dat zou dat werken met deathgrind als genre? Zanger Julian Truchen produceert zeer diverse geluiden, deze strot valt niet te evenaren. Het overbleven publiek smult ervan, en gaat enthousiast mee in deze golf van geweld. Benighted blijkt een kaliber apart in snelheid en diversiteit op de vocalen en weet ook een zeer divers publiek te bekoren. Liedjes over bloemen en liefde klinken zelfs bruut, en dat laat zien dat het ondanks het harde voorkomen het fijne kerels zijn, met voor ieder wat wils in de thematiek. Benigthed bracht een puik stukje herrie en sloot daarmee de Hal op oorverdovende wijze af.
Op het Bachus stage kan men dan nog een dansje wagen met Klakmatrak uit België. Wat ook weer hoge BPM’s weet te bereiken met allesdoorelcore. Anyhow voetjes van de vloer, en al dansend de deur uit.
Herrie was inderdaad een bak HERRIE, zoals de naam al suggereert. Hou je van een knusse sfeer met kleffe pits, dichtbij de artiest zodat je het zweet kan proeven, en de rauwe puurheid van geluid zoals muziek hoort te zijn (met bloedende oren naast de speakers), de koddigheid waarbij artiesten hun eigen shirts moeten verkopen, dan ben je bij HERRIE aan het juiste adres. Dit was een beuker van een dag, met indrukken en de geur van frituur die nog lang blijft hangen (nog ff een frikadelletje klappen uit die muur). We kunnen niet wachten tot de volgende!