Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 3, 17 juni, 2023
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
We zijn inmiddels bij de derde dag van het festival aanbeland. Ook voor vandaag heeft de organisatie een aantal vrij nieuwe bands weten te strikken zoals Sleep Token, Infected Rain en Vended, daarnaast kijkt de organisatie ook naar de toekomst van het festival om zo meer jeugd naar Dessel te trekken en zijn er veel opkomende metalcore bands geboekt zoals I Prevail, The Ghost Inside en Architects. De gevestigde namen krijgen we in de vorm van In Flames, Parkway Drive en Slipknot. Daarnaast is dan ook nog een reünie show van Pantera en kunnen de thrashers in de Marquee genieten van optredens van onder andere Cyclone, Suicidal Angels, Legion of the Damned, Dark Angel en Testament.
Rond de klok van twaalf uur is het aan Vended om op het North stage de dag af te trappen. Vended is een vrij nieuwe band met in de gelederen twee zonen van de bandleden van Slipknot, te weten drummer Simon Crahan (zoon van Shawn ‘Clown’ Crahan) en vocalist Griffin Taylor (zoon van Corey Taylor). De band brengt een knappe show die onder meer bestaat uit songs zoals “Dead to Me”, “Burn My Misery” en “The Farside”. De nog jonge band weet een energieke show neer te zetten en dat slaat duidelijk over op het aanwezige publiek dat nog eens extra wordt aangespport door frontman Griffin met als gevolg een grote moshpit voor het podium. Het optreden wordt vervolgens afgesloten met “Antibody” en “Asylum” en het zal mij niet verbazen als deze band over een aantal jaar een stuk hoger op de bill zal staan.
Op de North stage is het de beurt aan Skindred en vanaf de eerste tonen van “Set Fazers” weet de band en dan met name zanger Benji Webbe er een feestje van te maken. De band uit Newport, Wales maakt een mix van heavy metal, punk, rock en reggae voorzien van de nodige rap/ hiphop invloeden. Skindred werd in 1998 opgericht door de zanger Benji Webbe, nadat de band Dub War werd opgeheven. Benji spreek het publiek toe, maakt grappen en heeft daarmee meteen al pluspunten verdiend als vervolgens het Queen intro van ‘Don’t Stop Me Now’ wordt ingezet. Het publiek doet vervolgens goed mee met “That’s My Jam”, waarbij de ene helft van het publiek de titel zingt en de andere helft “Whoop Whoop” meeschreeuwt. “Kill ther Power” is vervolgens voorzien is van een lekkere groove en dansbaar ritme en ook “Nobody” klinkt vet en de mensen bewegen dan ook lekker mee. Al met al heerst er gedurende de hele show een fijne sfeer en heeft de markante zanger het zelf ook zichtbaar naar zijn zin. Met “Gimme that Boom” gaat het vooraan flink los. Ook ik kan niet stil blijven staan. We horen vervolgens nog “Warning” voorbijkomen en wordt de show afgesloten met “Nobody Does it Netter”.
De Belgen van Schizophrenia staan in de Marquee. Deze jonge death/ thrashers hebben redelijk goed naar legendarische bands als Kreator, Sepultura, Slayer en Sodom geluisterd en dan met name naar de albums uit de jaren 80. De band werd in 2016 opgericht en in 2020 was er het eerste teken van leven met de EP ‘Voices’ waarop deze jonge band liet horen waar zij toe in staat zijn. Inmiddels heeft de band veel ervaring opgedaan door diversen tours en festival optredens en neemt de fan schare steeds grotere vormen aan. Bij aanvang van de show is de Marquee tent dan ook goed gevuld. De show is energiek en het tempo ligt hoog en gaat de spreekwoordelijke Belgische beuk erin. De gasten zijn enthousiast en hebben het naar hun zin en weten een prima show neer te zetten.
Na het prima optreden van de jonge honden van Schizophrenia is het vervolgens aan de oudgedienden van het eveneens Belgische Cyclone om de Marquee in beroering te brengen. De band onder leiding van zanger/frontman Guido Gevels laat hier vandaag even zien hoe je echte old school thrash speelt, zonder al te veel poespas en opsmuk beukt de band zich door hun set van drie kwartier heen waarbij de focus volledig op de muziek ligt. De band begint met “Throw The Fisrt Stone” gevolgd door “In The Grip Of Evil”. Dit klinkt zoals heerlijke smeuïge vette thrash moet klinken. De band weet hoe het moet. De temperaturen lopen dan ook nog verder op in de goedgevulde Marquee. De stem van zanger Guido is nog bijzonder goed te noemen en hij bereikt nog steeds de hogere uithalen. We krijgen vervolgens “Paralysed” voorgeschoteld en daarop volgen “Take Thy Breath” en “I Am the Plague”. De band geniet zichtbaar en dat is ook zeker waar voor het aanwezige publiek. “Neurotic” wordt ons vervolgens voorgezet om daarop ook “Fighting the Fatal” op ons af te schieten waarbij de show alweer bijna op zijn eind is aanbeland. De heren verlaten ons echter pas nadat ze een nieuw nummer genaamd “Nothing is Real” door de speakers hebben geblazen.
Halestorm is een Amerikaanse rockband uit Red Lion, Pennsylvania. De band bestaat uit zanger en gitarist Elizabeth “Lzzy” Hale, haar broer drummer en percussionist Arejay Hale, gitarist Joe Hottinger en bassist Josh Smith. Gelijk bij het eerste nummer “I Miss the Missery” weten we al dat het goed zit. Bij “Love Bites (So Do I)” is er geen ontkomen aan de vette tunes en fijne stem van Lzzy. Het staat letterlijk als een huis. Zangeres Lzzy Hale is een mooie verschijning met een ongelofelijke goede strot! Rauw en hard maar ook lief en zachtaardig. Ze kan werkelijk alles en variatie is key. Ze leveren ons vervolgens “I Get Off” en “Wicked Ways”. Een fijne band en lekker om eens wat te kijken en luisteren en ook wat bij te kletsen met vrienden met het grote podium vlak achter me. Een nummer wat ik persoonlijk een goed nummer vind is ‘Freak Like Me”. Als we nog een paar songs verder zijn, is het ook bij Halestorm tijd voor een (wat mij betreft overbodige) drumsolo. We horen dan nog “Back From the Dead” en “Mayhem”. Hier en daar een kippenvelmomentje trouwens. Het laatste nummer wat een einde maakt aan deze fijne ervaring is “The Steeple”. Halstorm weet ook vandaag weer een zeer geslaagd optreden en een dikke pot rock neer te zetten, klasse.
Dark Angel is een band die al sinds de jaren tachtig actief is, zo is ‘Darkness Descends’ uit 1986 een verpletterende debuut plaat waarbij weinig bands meer bij in de buurt zijn gekomen. Omdat de band de laatste jaren niet vaak op tour geweest zijn we dan ook benieuwd hoe de oudgedienden het doen waarbij. Het geweld barst los met “Time Does Not Heal” en gelijk klinkt het allemaal lekker waarbij de band wordt aangevoerd door frontman Ron Rinehart die maar nauwelijks boven de gitaren en drumpartijen weet uit te komen. Het aanwezige publiek is enthousiast en de band gaat gestaag verder met “Never to Rise Again” om vervolgd te worden met het dikke nummer ”The Burning of Sodom”. Als ik om me heen kijk is het vooral de oudere generatie thrash fans die de overhand hebben, maar er staan gelukkig ook genoeg jonge honden in het publiek. Met “No One Answers” schiet de set al aardig op. Time flies when you’re having fun, right? Gene Hoglan klopt, zoals gewoonlijk de vellen van het drumstel. Verder is er een hoofdrol weggelegd voor nieuwe gitariste Laura Christine die bijna de hele show hevig loopt te headbangen. Vervolgens is “Merciless Death” aan de beurt en daarop volgt enige logica in de vorm van “Death Is Certain (Life Is Not)” het publiek in de Marquee smult ervan en dan volgt het titelnummer van het debuut. Na een prima uitvoering van “Perish in Flames” is dit unieke optreden alweer voorbij. Dark Angel mag volgend jaar maar weer gewoon komen touren, als het aan mij zou liggen.
Pantera neemt vervolgens vanaf de eerste tonen de South stage compleet over. Uiteraard zijn er de nodige discussies van het aanwezige publiek, of het niet echt Pantera is, maar een all-star band met enkele ex-leden echter doe ik niet mee aan die discussie. Dit is wat het is, de originele leden zullen nooit meer bij elkaar kunne komen dus hier zullen we het mee moeten doen en voor wie de band nog nooit live aan het werk zag is dit het meeste wat eruit te halen valt. Pantera werd in 1981 opgericht en kende de band hoogtij dagen in de jaren negentig en uiteindelijk maakten onder andere drank en drugs in 2003 een eind aan het succesverhaal van Pantera. In 2004, tijdens een optreden van de toenmalige band van de gebroeders Abbott, Damageplan, vond gitarist Dimebag Darrell Abbott de dood op het podium (met 4 anderen en een aantal gewonden.) Op 22 juni 2018 overleed zijn broer, drummer en medeoprichter van de band Vincent Paul Abbott op 54-jarige leeftijd aan een hartziekte. De line-up van Pantera bestaat anno 2023 uit voormalig bandleden Phil Anselmo op zang en bassist Rex Brown. Als touring muzikanten wordt de band aangevuld met niemand minder dan Zakk Wylde op gitaar Charlie Benante van Anthrax op drums. We willen Pantera en we krijgen Pantera. Er wordt gestart met “A New Level” en daarna de beuk erin met “Mouth of War”, en wat mij betreft is dit tech echt wel heel vet wat we hier vandaag krijgen voorgeschoteld. De band speelt goed en doet de personen die niet meer onder ons zijn eer aan. Er wordt veel aandacht besteed aan Dimebag en Vinnie door Phil Anselmo. Songs als “Strenght Beyond Strength”, “Becoming” en “I’m Broken” passeren de revue. Wat een moshpit en crowdsurfers, niet normaal meer en echt gaaf om te zien. Als de band aankomt bij “This Love” is de chaos compleet. Alles en iedereen gaat flink los. Natuurlijk horen we “5 Minutes Alone” en ‘Domination/Hollow”. Met een van de beste nummer “Fucking Hostile” sluiten ze af. Gelukkig komen ze terug, uiteraard… en krijgen we nog de klassiekers “Walk” en “Cowboys From Hell” te horen. Wat een toppers.
Korpiklaani is een Finse metalband en feestband met vooral liedjes over mythologische thema’s, de natuur, feesten en alcohol. Ze staan in de Marquee, aanstekelijke folkmetal wordt gezongen in het Fins en Engels met een hoog hoempa gehalte. Als eerste krijgen we “A Man With A Plan” te horen. Het niveau wordt gelijk door de heren bepaald. Zweten, meezingen en meedeinen. Er volgt nog een Engelstalig nummer genaamd “Wooden Pints”. Het is al snel duidelijk dat dit soort titels geen verdere uitleg behoeven. Ook de volgende niet, getiteld “Happy Little Boozer. Het is vrolijk, dansbaar en gezellig bij de show van Korpiklaani. Ondertussen gaan de nummers verder in het Fins met onder andere “Sanaton Maa” en ook “Levan Polka” die dan ook (hoe kan het ook anders) van een heerlijk lekkere polka is voorzien. Na “Tuli Kokko” is het tijd voor drank in de vorm van “Beer Beer”, wat met de makkelijke tekst goed meegezongen word door het aanwezige publiek. Het laatste nummer is een van mijn favoriete drankjes en nummers, zo sluiten de heren namelijk af met “Vodka” zoals het hoort.
Konden we de voorgaande dagen de overlappingen in het programma nog prima ontwijken, vandaag was het wel even anders, rond de klok van half elf was de start van maar liefst drie bands op hetzelfde tijdstip. Het was voor ons dan ook onmogelijk om zowel Parkway Drive (North Stage), Life of Agony (Jupiler Stage) en Solstafir (Metal Dome) aan het werk te zien en tot overmaat van ramp was het Testament die om even voor elf uur hun show aftrapte. Onze keuze was dus lastig, daarom bekijken we eerst een stukje van Park Way Drive en verkassen we tegen het einde van de set naar de Metal Dome om een glimp van Soltafir mee te krijgen. Maar zoals gezegd is het eerst aan Parkway Drive op de North stage.
Parkway Drive is een Australische metalcore band uit Byron Bay, New South Wales, Australië. De band werd opgericht in 2003. Deze band heeft vooral een jongere aanhang en dat is goed merkbaar voor het podium waarbij het al ruim voor aanvang de show al stampvol staat. De metalcore kenmerken zijn er allemaal. Metal en hardcore punk en cleane zang en grunten, tempowisselingen enzovoort. Ik was niet van tevoren niet van plan om deze band te checken maar, de band trok toch na een aantal nummers zoals “Prey” en “Carrion” toch mijn aandacht. Tijdens “Idols and Anchors” staat zanger Winston vervolgens tussen het aanwezige publiek. Het duidelijk wat jongere publiek dat vooraan staat wordt hierop getrakteerd op nummers als “The Greatest Fear”, gevolgd door “Shadow Boxing”. Na nog een song stapt de band even weg, om terug te komen met een toegift in de vorm van “Crushed” en Wild Eyes”. Dit was eigenlijk best wel oké en zo zie je maar dat je ook eens uit je comfortzone moet stappen.
Solstafir begint helaas 20 minuten te laat in de Metal Dome. De band uit IJsland maakt sferische (blackish) post-metal/rock waarbij de songs in het IJslands worden gezongen. Na de late en rommelige start herpakken ze zich en maken er een mooie show van. De songs die voorbij komen zijn onder andere “Love is The Devil”, “Òtta”,“Rökkur” en “melrakkablús”. Na “Fjara” en “Goddess of the Ages” zit het veel te korte optreden er helaas alweer op. Gelukkig zal de band later dit jaar opnieuw op tour gaan, dus hopelijk kunnen we deze uiterst sympathieke band dan opnieuw aan het werk zien.
Slipknot is de terechte headliner vandaag op de South stage. Slipknot is een Amerikaanse nu-metal band uit Des Moines, Iowa die in 1995 werd opgericht door bassist Paul Gray, percussionist Shawn Crahan en drummer Joey Jordison. Het is de hele zaterdag al duidelijk veel drukker dan de twee voorgaande dagen. Vooraan is er geen doorkomen meer aan en kan je over de hoofden lopen. Het is eigenlijk veel te druk op de festivalweide. Rond de klok van twaalf uur gaat het geweld van start. “The Blister Exists” en vanaf de eerste tonen gaat Slipknot er vol tegenaan. De band krijgt dan ook als een van de weinige dit weekend het hele veld van voor tot achteraan in beweging. De energie en vibes die deze band afgeeft zijn ongeëvenaard, iedereen gaat dan ook volledig los, zowel in het publiek als ook op het podium. Het decor is prima en de bandleden beuken en klimmen op de olievaten en andere attributen en elkaar.
Het is een feest om te luisteren en ook om ernaar te kijken. We krijgen vervolgens “The Dying Song” en “Liberate” voorgeschoteld. Alles klopt, de band overlaadt het publiek met de opzwepende, beukende nummers die in een hoog tempo worden afgevuurd. De nummers die voorbijkomen zijn ander andere “Psychosocial”, “The devil in I” en “The Herectic Anthem”. De energie die de band geeft is voelbaar en ondanks de vermoeidheid vind ik dus ook energie om lekker uit mijn dak te gaan. Van het debuut krijgen we vanavond maar liefst zes song te horen waaronder publieksfavoriet “Wait and Bleed” waarna doorgestoomd wordt met “Unsainted” en “Snuff”. Als een voortrazende goederentrein dendert de band door, dit tot groot genoegen van het publiek dat ervan smult. Na “People = Shit” en “Surfacing” verlaat de band het podium om vervolgens nog eenmaal terg te komen voor “Duality” en de eveneens van het debuut afkomstige klassieker “Spit it Out”. Wat een headliner en wat een heerlijke dag, dit was er zeker een voor de boeken en dan hebben we morgen nog een volledige dag te gaan.
