Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 2, vrijdag 17 juni, 2022
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
De vrijdag van Graspop Metal Meeting start al vroeg met Phil Cambell and the Basterd Sons, natuurlijk kennen we Phil Campbell nog als gitarist van Motörhead. Het is dan ook niet zo verwonderlijk als het veld voor het North Stage al rond de klok van 12 uur goed vol staat met fans van de voormalige band waarbij de gitarist van 1984 tot 2015 werkzaam was. Phil heeft zijn drie zoons opgetrommeld om deze band op te richten puur voor de lol en het spelen van muziek ten tijde dat Motörhead nog bestond. Van alle bandleden is alleen zanger Neil Starr geen familie. Todd Campbell speelt net als zijn vader gitaar, Dane Campbell is de drummer en Tyla Campbell is basgitarist. Inmiddels heeft de band al een compleet album en EP heeft opgenomen, de set van vandaag bestaat echter uit de grootse hits van Motörhead. Zo trap de band af met “Iron Fist”, “Damage Case” en “Born to Raise Hell” waardoor de sfeer er meteen goed inzit. De band heeft er zichtbaar zin in al blijkt dat niet altijd even goed als ik de heer Campbell aan het werk zie, deze werkt gewoon zoals altijd zijn gitaarpartijen af. Het enthousiasme van zanger Neil werkt aanstekelijk, nummers als “Ace of Spades” en “Bomber” worden dan ook grotendeel door het publiek volledig meegezongen. Naast alle Motörhead nummers die vandaag vertolkt worden krijgen we ook nog de Hawkwind cover “Silver Machine” te horen waarna het optreden bij mij niet meer stuk kan. Het prima optreden wordt afgesloten door “Going to Brazil” en de ultieme klassieker “Killed by Death” waarbij het aanwezige publiek nog één keer volledig uit zijn dak gaat.
Ook Gloryhammer staat op het North stage. Gloryhammer is een Britse power metal band opgericht in 2010 door Alestorm toetsenist/zanger Christopher Bowes. De bandleden vormen parodieën op stereotypen die binnen de power metal heersen, zo zijn de namen van de band al hilarisch zoals Zargothrax, Dark Emperor of Dundee (keyboards), The Hootsman, Astral Demigod of Unst (bass) Ralathor, the Mysterious Submarine Commander of Cowdenbeath (drums), Ser Proletius, Grand Master of the Deathknights of Crail (guitar). In 2021 heeft de band in Angus McFife V een nieuwe zanger die het live zeker niet slecht doet. De teksten van de band gaan over draken, eenhoorns en andere fantasieën, lekker vrolijk en luchtig met een hoog meezing gehalte. Ieder heeft een eigen kostuum en de teksten van de nummers zijn lollig en niet zo serieus en zwaarbeladen. Nummers die de revue passeren zijn onder meer “The Siege of Dunkeld (In Hoots We Trust)”, het lijflied “Gloryhammer” , “The Land Of The Unicorns’ en “Hootsforce”. De mannen hebben er duidelijk zin in en het publiek doet ook flink mee. Verder horen we nog de nummers als “Universe On Fire’ en het afsluitende “The Unicorn Invasion Of Dundee” waarna de band van het podium verdwijnt. Al met al kunnen we concluderen dat de live shows van Gloryhammer steevast een aanstekelijk feestje zijn en zo konden we vandaag opnieuw van een gezellig en geslaagd optreden genieten.
Steel Panther is ooit gestart als tribute band en door velen werd de band gezien als een gimmick, echter is de band toch uitgegroeid tot een volwaardige band die wel degelijk bestaansrecht heeft. De heren van Steel Panther doen waar ze goed in zijn, lol maken en het spelen van glamrock. Het debuut ‘Feel the Steel’ stamt alweer uit 2009. Inmiddels staat de albumteller op vijf en nog steeds is deze sympathieke testosteronmachine niet te stoppen, gevoel voor humor hebben ze in overvloed, oog voor vrouwelijk schoon nog meer. De band staat al voor de derde keer op Graspop, het is dan ook niet heel verwonderlijk dat de band een groot aantal fans naar het North stage weet te trekken. De band gaat van start met “Goin’ in the Backdoor” en “Tomorrow Night”. Tijdens “Asian Hooker” wordt er nog een dames uit publiek gepikt die even solo met de band op het podium mag. Van het meest recente album ‘Heavy Metal Rules’ dat in 2019 verscheen krijgen we slechts het nummer “All I Wanna Do Is Fuck (Myself Tonight)“ te horen. Met de Ozzy Osbourne cover “Crazy Train” laat de band zich van hun beste kant zien en krijgen we top entertainment voorgeschoteld dat perfect past op GMM zonder dat ze daarbij op gevoelige tenen trappen. Natuurlijk komen ook de nodige meezinger voorbij zoals “17 Girls In a Row” waarbij de nodige meiden uit het publiek weer graag op het podium, hun ‘minute of fame’ pakken en waarbij de nodige t-shirts omhoog gaan. De grappen en grollen blijven leuk en ik hoor toch steeds weer nieuwe dingen. Naast de grappen zijn de bandleden ook goede muzikanten, waarbij de tijdelijke bassist Spyder het niet onaardig doet al maakt hij na het vertrek van Lexxi Foxx toch een stuk minder deel uit van de show. Na “Community Property” mogen de dames het podium weer verlaten en wordt de show afgesloten met “Gloryhole”. Steel Panther zet ook vandaag weer een zeer vermakelijke show neer voorzien van sex, drugs en rock ’n roll.
Na de humor van Steel Panther begeven we ons nog snel naar de Marquee tent voor het meer serieuzere werk om daar het laatste stuk van Gaahls Wyrd mee te pakken. Ghaal is toch wel één van de meest tot de verbeelding sprekende en beruchte artiesten op Graspop. In het verleden bouwde hij naam op als frontman van Gorgoroth, Trelldom, God Seed en Wardruna. Met zijn nieuwste band Gaahls Wyrd gaat hij echter verder dan ooit en heeft hij zichzelf andermaal overtroffen. Bijgestaan door een aantal topmuzikanten uit de Noorse black metal scene waarmee in 2019 het debuut ‘Gastir – Ghost Invited’ uitbracht waarbij moeiteloos de grenzen van het blak metal genre worden overtroffen. Inmiddels zagen we Gaahls Wyrd al meermaals live aan het werk en telkens kwamen, zagen en overwonnen ze. Zo weet de band ook vandaag weer een vette, boeiende en sfeervolle black metal show neer te zetten. Dit ondanks dat ze de band hun eigen gitaren niet heeft omdat deze nog ergens op een vliegveld zijn achtergebleven. Nummers die we nog voorbij horen komen zijn onder meer de God Seed cover “Aldrande Tre”, “Ghosts Invited” en het afsluitende “Through and Past and Past”.
Black Label Society staat op Northstage en de band staat alweer voor de vijfde keer op Graspop waarvan de laatste keer in 2014 was. Onder leiding van de extreem getalenteerde Zakk Wylde bracht de band eind 2021 het meest recente album ‘Doom Crew Inc.’ Uit, waar de herkenbare rock-‘n-roll sound weer vanaf spat. Geen tierlantijntjes en zeemzoete liefdesliedjes maar gewoon recht-door-zee rock waarmee iedereen zich kan vereenzelvigen. De heren trappen af met “Bleed for Me”, “Demise of Sanity” en het nieuwe “Destroy & Conquer” en wat we vervolgens te zien en te horen krijgen is een prima show. De herkenbare gitaarsound van de heer Wylde, gehuld in een Schotste rok is uiteraard aanwezig. Hij laat zien dat hij nog steeds een flink staaltje gitaarwerk kan leveren. Nummers als “Heart of Darkness”, “A Love Unreal”, het eveneens nieuwe “Set You Free” en mijn favoriet “Suicide Messiah” passeren de revue. De show en solo’s zitten stevig in elkaar en Zakk vertoond zijn kunsten vol overgave. Daarnaast doet ook de rest van de band niet voor hem onder, waarbij ook zeker bassist John DeServio genoemd mag worden, het is ook niet zo verwonderlijk dat het gedurende de hele show lekker vol stond voor het podium, het optreden wordt afgesloten met “Stillborn”, klasse.
Omdat het onmogelijk is om met 1 reporter het heel festival te verslaan onmogelijk is hebben we een aantal bands waar we slecht kleine stukjes hebben gezien helaas over moeten slaan. Zo zagen we dat het Nederlandse Dool goede zaken deed in een afgeladen Marquee en stond Iron Maiden bassist Steve Harris met zijn band British Lion in een veel te kleine Metal Dome te spelen en dat om 2 uur in de middag nadat Iron Maiden eerder de donderdag afsloot. De Spaanse thrashers van Angelus Apatrida staan slechts voor een half gevulde Marquee, maar dat maakt het enthousiasme van de band er niet minder door. Met metalcore hebben we niet zo veel, dus Bullet voor My Vallentine en A Day to Remember slaan we slechts gade van een afstand.
Hardcore is iets dat het best tot zijn recht komt in kleine clubs waar het zweet van de muren druipt en de artiesten de ziel uit hun lijf spelen tot ze er bij neervallen. Door de jaren heen zijn er ook bands in geslaagd om die intensiteit te vertalen naar grotere settings. Artiesten die daarin slagen staan dan voor de uitdaging om hun geloofwaardigheid te kunnen behouden en naast hun trouwe schare fans ook een nieuw publiek aan te boren. Heaven Shall Burn slaagde daarin, twintig jaar na de release van hun debuut staan de jongens vol overtuiging op het hoofdpodium op Graspop en weten ze hun muziek perfect te combineren met een stageshow waar menige band jaloers op zou worden. We zien hier echter slechts het eerste deel van de show waarna we ons naar de volgende band begeven.
Rond de klok van tien over zes staat in de Metal Dome staat het uit Los Angeles gehypte duo van Twin Temple klaar om hun show af te trappen. De band is opgericht door zangeres Alexandra James en gitarist Zachary James welke in het echte leven als duo door het leven gaan. De band brengt een ode aan de jaren 50 en 60 pop met wat ze zelf omschrijven als satanic doo-wop rock ’n roll waarbij ik zelf muzikaal wel een beetje aan Amy Winhouse moet denken, overgoten met een satanisch metal sausje. Songtitels als “Satan’s A Woman” en “The Devil Didn’t Make Me Do It” spreken voor zich. Strakke pakken en lange satijnen jurken versiert met duivelsafbeeldingen, een vetkuif en een suikerspin kapsel maken het plaatje compleet. De band gaat van start met “Let’s Have a Satanic Orgy”, gevold door ”I Am a Witch”, “Sex Magick” en “Lucifer, My Love”. Uiteraard gaan de teksten over satan, sex en acceptatie. De stem van Alexandra is mooi en krachtig en inderdaad, ze komt erg dicht in de buurt van wijlen Amy Winehouse. Het duo wordt live aangevuld met een complete band dat de sound zeker ten goede komt. Ook “Satan’s A Woman” en het afsluitende I’m Wicked” komen goed uit de verf, het hele plaatje ziet er gelikt uit. Twin Temple was echt een aanrader voor wie eens iets anders wilde zien en ontdekken tijdens Graspop.
Als Megadeth op het North stage staat begint het eindelijk heel licht af te koelen en worden de temperaturen eindelijk iets dragelijker op het veld. Het is alweer de zevende keer dat de Amerikanen onder leiding van Dave Mustaine op Graspop staan waarvan 1997 de eerste keer was en de band voor het laatst in 2018 bivakkeerde. Natuurlijk behoeft Megadeth geen verder introductie, de band draait immers al heel wat jaartjes mee. De band trapt meteen af met één van mijn favorieten en wel “Hangar 18”, wat als snel blijkt is dat frontman Dave Mustaine zeer goed gemutst en nog beter bij stem is. Dit ondanks de behandeling van keelkanker die de frontman in 2019 onderging en waarvan hij inmiddels volledig is genezen. De band zet een dikke set neer en er komen veel goede nummers voorbij zoals “Sweating Bullets” en “Angry Again” en “The Conjuring”. De mannen gaan verder met het titelnummer van het meest recente album “Dystophia” gevolgd door publieksfavoriet “A Tout Le Monde” dat keihard meegezongen door het aanwezige publiek en dat is erg machtig om te horen. Natuurlijk mag een meesterlijke song als “Symphony of Destruction” niet ontbreken in de set en als de band vervolgens eindigt met ‘Peace sells’ ben ik meer dan tevreden waarna nog de toegift in de vorm van “Holy Wars… The Punishment Due” volgt. Megadeth zet hier een dijk van een show neer, voorzien van een grootse productie met verschillende projecties, dit terwijl dit met het daglicht nog niet eens zo goed uit de verf komt. Nu is het wachten op het nieuwe album dat de titel ‘The Sick, the Dying… and the Dead!’ heeft meegekregen. Deze inmiddels zestiende release van de band zal begin september verschijnen en hopelijk is de band dan ook een keer in Nederland te zien met een eigen headline show, wij kunnen alvast niet wachten.
Als het intro “My Generation” van The Who over de festival weide schalt weten de fans van Whitesnake genoeg en wordt het tijd om aanstalten te maken richting het South stage. Na zijn vertrek bij Deep Purple richtte de van oorsprong Britse zanger David Coverdale in 1978 Whitesnake op. Het grootste succes scoorde het collectief rond Coverdale in 1987 met het titelloze ‘Whitesnake’ met daarop de wereldhits ‘Here I Go Again’ (met gitaarsolo van Ad Vandenberg) en ‘Is This Love’. Ook ‘Slip Of The Tongue’ (1989) wist miljoenen fans te bekoren maar luidde wel het einde van de band in. In 1994 en 1997 volgden kortstondige reünies waarbij Coverdale telkens een rist bekende muzikanten rond zich wist te scharen, de laatste jaren is de band weer actief en hebben we Whitesnake in 2019 voor het laatst nog aan het werk gezien in Dessel. Niet heel verassend is dan ook de keuze om de show van vandaag te starten met “Burn” van Deep Purple want dat is toch wel waar het voor de heer Coverdale allemaal mee begon. Daarna gaan de band verder met onder meer “Slide It In” en “Love Ain’t No Stranger”. Frontman David Coverdale weet het helaas niet meer waar te maken, de band is nog wel in goede doen maar de stem van de frontman heeft de beste tijd gehad qua zingen. Dit resulteert in de zang van de hele band en het publiek. Zelf perst hij er maar een paar woorden uit. Bij “Fool for Your Loving” zingt voornamelijk het publiek, maar dat mag de pret niet drukken, vervolgens volgen er nog een aantal solo momenten van onder meer drummer Tommy Aldridge. De show gaat verder met een aantal klassiekers zoals “Is This Love”, “Give Me All Your Love” en uiteraard “Here I Go Again”. Het optreden dat qua zangprestaties niet al te best was wordt afgesloten met de hit “Still of the Night”. Al met al was het niet echt om over naar huis te schrijven, maar gezien de leeftijd van 70 jaar van de heer Coverdale ook wel logisch. Het was vermakelijk maar niet bijzonder.
Het Perturbator mag in de Metal Dome hun kunsten laten horen. De band is het geesteskindje van de Fransman, die in het dagelijkse leven gewoon naar de naam James Kent luistert. James heeft een verleden als gitarist in diverse black metal acts. Nu brengt hij een golf van synth wave, waarbij hij zich laat inspireren door Cyberpunk en videogames waarbij hij live zowel de keyboards als ook de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Live wordt hij bijgestaan door een drummer, samen met een hele vette lichtshow zorgt dit voor een super vibe. Trefwoorden zijn beukende drums, opzwepende ritmes overgoten met een bijna dansbaar Industrial sausje. Het is bijna niet in een stijl te plaatsen. De vorige keer dat ik de band aan het werk zag op Grapop in 2018 en vond ik het wel aardig, maar dit keer pakte ik de muziek en lichtshow erg goed op. Er stonden mensen tot buiten de grote tent en ook Gaahl stond mee te genieten aan de rand van het podium. Gave ervaring die je vooral live moet voelen en zien.
Rond de klok van twaalf uur mag headliner Scorpions het South stage afsluiten. Bands die inmiddels al 50 jaar meedraaien behoeven nog weinig introductie. Hun lange carrière toont aan dat ze jarenlang iets hebben gebracht dat mensen in vervoering bracht. Het geeft ook blijk van het feit dat de muzikanten er zelf altijd in zijn blijven geloven. Het kan dan ook geen toeval zijn dat Scorpions net hun negentiende album uitbracht en het de titel ‘Rock Believer’ meegaven. Terwijl sommige criticasters de Duitse rockers al hadden afgeschreven komen ze op de proppen met hun beste release in jaren. Zanger Klaus Meine, gitarist Rudolf Schenker en zijn kompaan Matthias Jabs blijven het beste van zichzelf geven terwijl bassist Paweł Mąciwoda voor het eerst met ex-Motörhead drummer Mickey Dee de ritmesectie vormt. De band trapt stevig af met “Gas in the Tank” afkomstig van het meest recente album, gevolgd door “Make It Real” en voor mij het beste nummer dat de band ooit maakte “The Zoo”. Mijn avond kan in ieder geval al niet meer stuk. Zanger Klaus Meine moet echter veel moeite doen om goed te zingen. Maar met nummers als “Bad Boys Running Wild”, “Send Me an Angel”, “Tease Me Please Me” zingt het publiek zo hard mee dat hij eigenlijk niks hoeft te doen. De tweede helft van set was echter een stukje beter met songs als het nieuwe “Rock believer”, “Blackout” en de klassieker “Big City Nights” dat natuurlijk ook luidkeels wordt meegezongen door het publiek. Al met al weet de band een aardige show neer te zetten maar ik heb de band en dan met namen zanger Claus Meine wel eens beter gezien. De band komt vervolgens nog eenmaal terug voor een toegift met publieksfavorieten en ook wel de grootse hits van de band in de vorm van “Still Loving You” en “Rock You Like a Hurricane”.
Ook de vrijdag kan de boeken in als zeer geslaagd met als hoogtepunten Black Label Society en Megadeth en als dieptepunten de zang van Whitesnake’s David Coverdale en de lange rijen bij de toiletten die soms opliepen tot meer dan een half uur. De verassing van de dag kwam met Twin Temple, al met al een vermakelijke dag waarbij de temperaturen behoorlijk opliepen, maar daarover later meer.