Graspop Metal Meeting, Dessel – Dag 4, 19 juni 2022
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
Na de heetste dag ooit tijdens Graspop is het vandaag met zo’n twintig graden en een koele bries best aangenaam te noemen. We zijn inmiddels bij de vierde dag aanbeland en iedereen lijkt wat festival moe en uitgeblust te zijn. Niet zo gek ook na drie dagen metal geweld.
Vandaag doen ook wij het wat rustiger aan waardoor we de shows van Thunder en Naglfar helaas hebben moeten missen. Zo zien we dan op de vroege zondagmiddag het Japanse Crossfaith als eerste aan het werk. Deze jonge band mixt metalcore met elektronische muziek en doen dat op zo’n manier dat zelfs de doorgewinterde metalhead zal moeten toegeven dat dit heel apart is. De band stond al tweemaal eerder op Graspop, waarbij ze in 2018 al het Jupiler Stage in vuur en vlam zette. Vandaag doen ze hetzelfde kunstje op het main stage. De energie en het enthousiasme van deze band is ongekend en op het podium zien we een bijzonder apart en gemêleerd gezelschap. Nummers als “Xeni” en “Monolith” schudden het publiek goed wakker. De energie van de band slaat over op het publiek waarbij de circle pits tot voorbij de geluidtoren reiken. Verder krijgen we ook nummers als “Jagerbomb”, “Gimme Danger” en “Countdown to Hell” te horen en wordt het optreden afgesloten met “Leviathan”. Al met al wisten de Japanners mij te overtuigen met een te gekke, sensationele show en hadden ze wat mij betreft en stuk hoger op het tijdschema mogen staan.
De volgende band die we op deze brakke zondagmiddag zien is het Belgische Evil Invaders dat inmiddels voor de vierder keer op Graspop aan mag treden. Met de release van hun nieuwste album ‘Shattering Reflection’ dat nog niet zo lang geleden verscheen laten ze andermaal horen dat ze nog altijd niet klaar zijn met de wereld. Het is ook niet voor niets dat de band constant op tour is waarbij menig festival wordt aangedaan. Belgisch meest intensief toerende metal-act mag dan ook niet ontbreken op het grootse metal festival van het land. Natuurlijk wordt vandaag het meest recente album gepromoot waarvan we maar liefst vier nummer te horen krijgen waaronder opener “Hissing in Crescendo”, het ingetogen “In Deepest Black” en het uptempo “Mental Penitentiary”. De speedmetalboys van Evil Invaders weten hoe ze een feestje moeten bouwen, frontman Joe bespeelt het publiek met het grootse gemak en het spelplezier straalt van de band af. Deze show op Graspop zal dan ongetwijfeld ook de grootste show ooit zijn in de nog jonge carrière van de band. Na “Die for Me” en het afsluitende “Raising Hell” zit het optreden er helaas alweer op maar niet getreurd, de band zal binnenkort wel weer ergens opduiken want Evil Invaders is op dit moment niet voor niets een van de meest toerende bands van dit moment.
Tyler Briant and the shakedown komt uit Nashville, Tennesee en maakt southern hard- blues rock ‘n roll. Deze rockers uit ’the South’ timmeren al sinds 2009 aan de weg en hebben er inmiddels een mooi parcours op zitten. Niet alleen hebben ze al twee albums en twee EP’s de wereld in gestuurd. Ze hebben de afgelopen jaren ook de wereld rondgetoerd met grote namen als Aerosmith, AC/DC en Guns ’n Roses. Met andere woorden, ze weten perfect hoe ze een knallende show moeten neerzetten! Frontman Tayler zelf is een ware gitaar kunstenaar en bezit ook nog eens een prettige stem. De band weet een degelijke rock ‘n roll show neer te zetten echter na een klein half uur verkassen we naar de Marquee waar Destruction alweer klaar staat.
De Duitse thrash metalband Destruction, blaast dit jaar 40 kaarsjes uit. Samen met Kreator, Sodom en Tankard worden ze tot de Big Four van de Duitse thrashscene gerekend en dat is volkomen terecht! Als enige originele lid weet zanger / bassist Schmier zijn stoottroepen perfect in de hand te houden. Destruction vierde hoogtij in de jaren 80 en kende een dip in de nineties. Sinds het begin van de het millennium zit de band echter weer stevig in de lift. In 2021 moest medeoprichter Mike Sifringer de band helaas verlaten. Schmier reageerde prompt en verving hem door Martin Furia (Bark) die al meteen te horen was op de single ‘State of Apathy’. Kort daarop volgde het livealbum ‘Live Attack’ en startten de opnames voor de nieuwe plaat ‘Diabolical’ welke in april 2022 uitkwam. De setlist van vandaag bestaat bijna alleen maar uit klassiekers, zo wordt er afgetrapt met “Curse the Gods”, “Death Trap”, “Nailed to the Cross” en “Mad Butcher”, dit tot groot genoegen van het publiek dat massaal is toegestroomd. Schmier en consorten leveren vandaag waar het publiek voor is gekomen, een vette pot thrash in de Marquee tent. Er komt een goed geluid uit de speakers en de heren hebben er zin in en frontman Schmier spreek het publiek meerdere malen toe. De krakers vliegen in rap tempo om de oren zoals “Life Without Sense” en “The Butcher Strikes Back”. Van het meest recente album krijgen we vervolgens het titelnummer te horen waarna de band moeiteloos het publiek inpakt met hun Duitse thrashmetal granaten. De temperatuur in de tent stijgt flink tijdens deze show. Na “Thrash till Death|” en “Beastial Invasion” is de show jammer genoeg alweer voorbij en maken we ons op voor de volgende act.
Zo zien we een stukje van het Engelse Alestorm, de band is met hun piraten metal inmiddels behoorlijk populair onder het jongere publiek dat massaal verkleed naar de shows van de band gaat. De band staat inmiddels al voor de zesde keer op het podium van Graspop en natuurlijk ontbreekt ook de enorme opblaas eend op het podium niet. De nummers van Alestorm gaan voornamelijk over drank en feesten, niet voor niets dat het publiek maar al te graag meebrult met de catchy meezingers zoals “Treasure Chest Party Quest”, “The Sunk’n Norwegian”, Pirate Metal Drinking Crew” en “Fucked With an Anchor”. Een serieus momentje in de show krijgen we dan als het nummer “Zombies Ate My Pirate Ship” wordt aangekondigd, vandaag speciaal opgedragen aan een Belgische fan die eerder dit jaar was overleden. Het publiek neemt het echter allemaal luchtig op en de vangploeg maakt overuren om alle crowdsurfers op te vangen, met “Shit Boat” zit het optreden er alweer op.
De beurt is vervolgens aan Alice Cooper op het hoofdpodium. De eerste keer dat Alice met zijn band op Graspop speelde was in 1997 en inmiddels is het alweer de vijfde keer dat hij in Dessel te zien is. De band werd in 1964 opgericht en frontman Alice Cooper (geboren als Vincent Damon Furnie) is inmiddels 74 jaar oud. De band werd bekend om hun rockmuziek met extravagante en choquerende podiumacts met elektrische stoelen, guillotines, nepbloed en boa constrictors. In de jaren zeventig kende de band hun hoogtepunt met grote hits als “I’m Eighteen”, “School’s Out” en “Elected” en was de naam Alice Cooper binnen enkele jaren gevestigd. Met het succesvolle album ‘Billion Dollar Babies’ (1973) dat het tot nummer 1 in zowel Amerika als Engeland schopte gold Alice Cooper zelfs even als een van de meest prominente rock bands ter wereld maar in 1974 viel de band uiteen en startte Alice zijn eigen solo band. Cooper scoorde nog enkele hits met onder andere “How You Gonna See Me Now” tot de shockrockgeweld meer op de achtergrond kwam te staan.
Terug op het aloude pad scoorde hij in de jaren 80 opnieuw wereldhits met “Poison” en “Hey Stoopid”. In de jaren 90 bleef de shockrocker een tijdlang in de luwte, maar in de 21ste eeuw sloeg hij terug met onder meer ‘The Eyes of Alice Cooper’ (2003) en ‘Welcome 2 My Nightmare ‘(2011) en het meest recentste album ‘Detroit Stories’ verscheen in 2021. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat het veld al ruim voor aanvang van de show behoorlijk vol staat voor het South stage. De band trapt vervolgens af met “Feed My Frankenstein“, “No More Mr. Nice Guy” en “Bed of Nails”, stuk voor stuk klassiekers en het optreden kan al niet meer stuk. De show die we vervolgens voorgeschoteld krijgen is een aanschakelen van hoogtepunten met grote hits als “Hey Stoopid”, “I’m Eighteen” het massaal meegezongen “Poison” en “Billion Dollar Babies”. De band weet een theatrale rockshow neer te zetten waarbij een hoofdrol is weggelegd voor gitariste Nita Strauss. Met “I Love the Dead” en “Escape” zijn we alweer bijna aanbeland bij het einde van de show waarop het optreden wordt afgesloten met het welbekende “School’s Out” waarbij de band nog een stukje van Pink Floyd’s “Another Brick in the Wall” speelt. Alice Cooper wist hier vandaag opnieuw te overtuigen ondanks de hoge leeftijd van de frontman zelf.
De punkrockgoden van The Offspring doen het vervolgens op het North stage en het is de eerste keer dat de band uit Californië op Graspop te zien is ondanks dat de band al behoorlijk lange tijd meedraait. Hun doorbraak kwam in 1994 met de monsterplaat ‘Smash’ waarmee de band één van de grootste groepen in het punkrock genre werd en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de festivalweide bij aanvang van de show helemaal vol staat. De band gaat van start met “Staring at the Sun”, “Come Out and Play” en “Want You Bad”. Wat mij echter opvalt is dat de zangkwaliteit van frontman Dexter Holland wat aan kwaliteit te wensen over laat. Gelukkig maakt dat voor het publiek weinig uit als ze nummers als “Why Don’t You Get a Job?” en “ (Can’t Get My) Head Around You” ten gehore brengen. De crowdsurfers vliegen constant over de hekken en er wordt luid meegezongen. De oude rotten zetten niet het beste optreden van de dag neer maar weten het optreden alsnog te redden met de monster hit “Pretty Fly (For a White Guy)” gevolgd door “The Kids Aren’t Alright. Vervolgens worden we nog vermaakt met de toegiften “You’re Gonna Go Far, Kid” en de uitsmijter “Self Esteem”.
Deep Purple stond slechts eenmaal eerder op Graspop, dat was in 2017 en eigenlijk is dat best wel vreemd voor een band die al meer dan 50 jaar bestaat en zo’n 150 miljoen albums verkocht. De band kan worden gezien als de pioniers van heavy metal en moderne hardrock al lag het geluid in de begin periode van de band meer in psychedelische en progressieve hoek. Door de jaren heen heeft de band diversen bezettingswisselingen onder gaan waarbij de band grootheden in de band heeft gehad als Ritchie Blackmore (gitaar), Glenn Hughes (bass), David Coverdale (vocals) en Joe Lynn Turner (vocals) Heden ten dage bestaat de band nog steeds uit oprichter Ian Paice (drums) en oerleden Roger Glover (bass) en Ian Gillan (vocals) die er al vanaf het begin bij waren. Net als in 2017 weet de band de weide moeiteloos in te pakken met een set die een trip down memory lane is met nummers als “Highway Star”, “Perfect Strangers”, “Space Truckin” en het luidkeels meegezongen “Smoke on the Water”. Van het meest recente album ‘Whoosh!’ (2021) krijgen we nog het live debuut van “No Need to Shout” te horen waarvan ook “Nothing at All“ voorbij komt. De band weet me ook vandaag weer op een positieve manier te verbazen. Dit is muziek voor jong en oud, zelfs mijn ouders vonden dit vroeger ook leuk. De toegiften bestaan vervolgens uit de klassiekers “Hush” en “Black Night” waarna het optreden ten einde is gekomen.
Het begint buiten inmiddels al wat donkerder te worden, dus het is tijd voor wat black metal van het Noorse Dimmu Borgir dat de grote Marquee tent met gemak weet te vullen, het publiek staat zelfs tot ver buiten de tent voordat ze al begonnen zijn. De band uit Oslo timmert al sinds 1993 aan de weg en stond mede aan de wieg van de symfonische black metal, een subgenre dat Dimmu Borgir tot in de perfectie beheersen. Op hun meest recente en alweer tiende album ‘Eonian’ dat in 2018 verscheen wordt die lijn sterker doorgetrokken dan ooit, met een bombastische lading orkestratie en koren die her en der de knallende, maar daarom niet minder melodieuze black metal tot een climax begeleiden. Live weet de band dat ook altijd weer waar te maken, zo ook vandaag als de band uit de startblokken schiet met “Dimmu Borgir” en “Gateways”. Van het meest recente album krijgen we dan “Council of Wolves and Snakes” en “Ætheric” te horen. Met ‘Vredesbyrd”, “The Insight and the Catharsis” en “Progenies of the Great Apocalypse” buldert de band verder als een denderende stoomtrein en weet Dimmu Borgir een vette, duistere show neer te zetten. Het sterke optreden van de noren wordt afgesloten met “Mourning Palace” en na afloop kunnen we concluderen dat de band na enkele jaren afwezigheid op GMM tot een rechtgeaarde headliner in de Marquee tent gerekend kan worden.
Sabaton en Graspop zijn twee handen op één bierbuik. Keer op keer wordt het Zweedse pantserbataljon enthousiast onthaald en iedere keer weer staat de festivalweide bomvol als de Zweden ten strijde trekken. De band staat inmiddels al voor de achtste keer op Graspop en is net als in 2017 en 2018 opnieuw de headliner van het festival. Natuurlijk was dat voor 2022 niet gepland maar door het afzeggen van Aerosmith hoefde de organisatie niet lang na te denken en schoten de Zweden te hulp. Sabaton werd in 1999 opgericht waarbij de teksten van de songs bijna zonder uitzondering gaan over historische oorlogen, veldslagen en oorlogshelden. De band heeft zich in zeer korte tijd weten op te werken tot headliner van formaat en weet moeiteloos de grootste zalen van ons land te vullen. Het meest recente album draagt de titel ‘The War to End All Wars’ en kwam eerder dit jaar uit.
Het optreden gaat van start met veel vuurwerk tijdens opener ‘Ghost Division’, waarna het verder gaat met “Stormtroopers”, “Great War” en “Race to the Sea” dat vandaag voor het eerst live gepeeld wordt. Wat we zien is een strakke, goed geoliede oorlogsmachine en de band weet een flinke show weg te geven met veel knalvuurwerk en pyro. Je moet bijna een lasbril op tijdens de vlammenzee. Vuur uit vlammenwerpers, rook, megaknallen, de band maakt er een spectaculaire show van. Natuurlijk komen nummers als “Carolus Rex” en “Primo Victoria” voorbij en worden van het meest recente album maar liefst vijf nummer gespeeld waaronder “Dreadnought” en “Christmas Truce”. Het publiek geniet zichtbaar van deze band en met “Swedish Pegans” en ‘To Hell and Back” eindigen de Zweden hun optreden. Je kan verder zeggen wat je wilt van Sabaton, maar het is een goede afsluiter al is het niet echt mijn ding, muzikaal en qua show weten de heren echter wel wat moois neer te zetten.
De zondag was opnieuw de dag van de oude rotten met als hoogte punten de shows van Alice Cooper, Deep Purple en Dimmu Borgir, maar ook nieuwkomer Crossfaith wisten mij te verbazen. Tussendoor zagen we verder nog stukjes van Tiamat, Me and That Man en Amorphis wat allemaal zeker niet slecht klonk en helaas moesten The Dead Daisies afzeggen vanwege Covid, dat was wel een band waar we naar uit hadden gekeken.
Verder kunnen we concluderen dat de vijfentwintigste editie van Graspop de boeken in kan als zeer geslaagd waarbij de vrijdag en zaterdag de warmste dagen ooit waren. Absolute hoogtepunten waren er niet echt, de meeste bands stonde gewoon hun mannetje als was voor vele Mercyful Fate toch wel een van de topacts van het festival en staat Iron Maiden toch wel met stip op plaats twee. In 2023 zal het festival op 16, 17 en 18 juni plaatsvinden waarmee het festival weer teruggaat naar 3 dagen en dat is iets dat mij toch wel beter bevalt dan vier volle dagen want we zijn inmiddels ook de jongste niet meer.