Interview Ice Age: Manfred heeft gesprek met bassist Doug Odell
Manfred Werger | 16 april
Toen onze editor in chief de wekelijkse lijst met aankomende releases postte, waaruit de redacteuren en reviewers een keuze kunnen maken, viel één naam mij op: Ice Age. Ice Age? Jawel, ik kende deze naam en wat verder speurwerk maakte mij nog enthousiaster: Ik heb hun twee platen uit het einde van de vorige eeuw, ik ben de band tot het einde blijven volgen, maar had nooit op een terugkeer van één van de muzikanten gerekend, laat staan dat ik nog iets van Ice Age zou horen, tot nu althans. Een review van deze nieuwe plaat volgde en nu spreek ik met bassist Doug Odell via Zoom! Een relaas volgt:
Ik heet Doug van harte welkom, ook hij stelt zichzelf voor vanuit een keurig bureau. “Doug, na twee prachtige platen op het Magna Carta label van Peter Morticelli en gitaargoeroe Mike Varney, werd het akelig stil en nu is er ‘Waves Of Loss And Power’. Waar waren jullie gebleven? Waarom een wachttijd van 22 jaar?”
Na ‘The Great Divide’ en ‘Liberation’ was de interesse voor veel bands van ons label (Shadow Gallery, Cairo, Magellan, e.a.) echt wel oprecht. Het Magna Carta label was wel begaan met hun bands, maar er was geen financiële ruimte voor het toeren en ook de binding met de zalen, de clubs ontbrak. Magna Carta kon helaas weinig voor de wat onbekendere namen betekenen. Alleen de grotere namen uit het vak, die ook op dit label materiaal uitbrachten (o.a. Steve Stevens, de Billy Idol-gitarist, Billy Sheehan (bassist voor David Lee Roth, Mr.Big), de mannen van Dream Theater, Steve Morse, Simon Philips (Toto-drummer)) hadden hun referenties en lijntjes met de artiestenbureaus. Op een gegeven moment stopte onze samenwerking met Magna Carta, we bleven bij elkaar en werkten aan nieuw materiaal, stopten onze verdiende centjes in opnamen (de Soulfractured EP uit 2006), maar het muzikale klimaat in de wereld was veranderd. We vielen uiteen, ieder ging zijn eigen toekomst in, een ander leven, een andere baan en Ice Age was weg.
“Maar nu? Terug aan het muziekfront? In dezelfde formatie als in 2000 (Doug Odell nam kort na het debuut de plaats in van bassist Arron DiCesare)?”
Een verjaardagsfeest van Jimmy Pappas (zanger, gitarist), enkele jaren geleden, werd groots gevierd. Jimmy had ons gevraagd om ook ons instrument mee te nemen. Het was fantastisch, we hadden elkaar een tijd niet gezien, maar ook muzikaal werden herinneringen opgehaald. We besloten weer samen te schrijven, ideeën te delen. Van het een kwam het ander. Er werden twee grote stukken geschreven, alle muzikanten zijn dol op muzikale suites, in de stijl van Kansas, Yes en de epische stukken van Rush. Die nieuwe stukken hadden hun inspiratiebronnen uit de twee Magna Carta -schijven: “To Say Goodbye” (The Great Divide kent de eerste twee delen en op Liberation vind je deel drie) en er werd een vervolg gemaakt van ‘Perpetual Child’, de openingstrack van The Great Divide. Met die twee uitgewerkte stukken wilden we de interesse wekken van enkele labels. Na de coronapandemie konden we hiermee verder.
“Hoe kwamen jullie bij Sensory Records/ The Laser’s Edge uit?”
Op onze demo-suites kregen we niet direct respons. Ken Golden, eigenaar van Sensory Records, was de eerste die meteen reageerde. Met lovende kritieken, we merkten ook dat hij ook écht geluisterd had en oprecht zijn interesse verwoordde. Ken’s label richt zich op behoorlijk wat progressieve rockbands uit Engeland en de VS: o.a. Everdawn, Wolverine, Haken, Wuthering Heights. Ken nodigde ons uit om zaken te bespreken. En we hebben veel aan hem te danken! Hij bracht ons in contact met de mensen achter het artwork (Bjorn Goossess en Thomas Ewerhard) én de beste mixer voor onze muziek en sound Rich Mouser.
“Het artwork is inderdaad opvallend, die ridderfiguur op de cover is gaaf!”
Jimmy en Josh zijn creatieve geesten. Het artwork is volledig bedacht en voor gestructureerd door Jimmy. Bjorn van Killustration heeft een echt harnas gezocht en een model gevraagd om dit aan te trekken, bizar! Met de foto’s hiervan heeft hij ons artwork op de cover vormgegeven, ijzersterk!
Ik complimenteer Doug ook over de binnenkant van de schijf, de muziek is helder, open en toegankelijk geproduceerd, de mix van de instrumenten en de zang zijn perfect op elkaar afgestemd, je wordt als fan of als luisteraar ook meegenomen in de muzikale verhalen.
Rich Mouser, heeft de mix en mastering verzorgd. Hij werd aangedragen door Ken, maar hij is zeker de juiste man op de juiste plaats. Oprechte interesse, de drive om er iets moois van te maken én hij heeft zich verdiept in onze muziek. Rich is ook betrokken geweest bij de mix en de mastering van een aantal bands, die uit onze begintijd stammen: Transatlantic, Neal Morse Band, Spock’s Beard, Dream Theater en Flying Colours.
“De muziek van ‘Waves Of Loss And Power’ heeft een geweldige vibe, die refereert aan de twee schijven uit jullie startperiode, maar bevat ook wat melodieuzer materiaal.”
Inderdaad, het samenwerken en het samen schrijven zijn intact gebleven, het levert een goede variatie op, waarin naast de Magna Carta-platen terugkeren, maar ook de Soulfractured-periode te vinden is. Opvallend is dat elk bandlid sterk aan de start heeft gestaan. We zijn blijven musiceren, blijven oefenen, ik vind het zangwerk van Jimmy zelfs beter dan ooit, maar ook de diepte van het spel, de thema’s, de instrumentale krachtpatserij, het komt perfect uit op deze nieuwe plaat, we zijn er zeer blij mee! De kritieken zijn lovend én we zijn met o.m. Kansas weer vertegenwoordigd op het grootste progrock festival van de Verenigde Staten!
Ik complimenteer Doug ook over de teksten van de plaat. Ik heb geen tekst-sheet, maar vind de lyrics pakkend en niet over de top. De band waagt zich niet aan mythische thema’s, hoogdravende mystiek, en dergelijke.
We zijn de maatschappelijke ‘critical friend‘ gebleven. De wereld maakt zich zorgen over diverse thema’s, die in het toekomstperspectief om verbetering, om een duurzame actie of oplossing vragen. We schrijven daarover. Neal Peart (drummer van Rush) is ook een inspiratiebron voor ons, naast de perfecte drummer (onze drummer Hal Aponte is een enorme fan van hem), was hij ook een enorm sterke storyteller met een maatschappijkritische kijk op zaken in het wereldgebeuren.
In de slotvraag confronteer ik Doug met zijn ‘muzikant-bestaan’: Voordat hij toetrad tot Ice Age, speelde hij met AdrianGale en Ted Poley, bands die een stuk eenvoudiger zijn in hun muziek. Hoe heeft hij zich ontwikkeld? Of zat het al in de vingers, ongeacht de bas klus, die op zijn pad kwam?
Ha, goede vraag! Ik speelde naast de melodieuze rockers ook in Bloody Mary, een band met veel progressieve elementen. Ik wilde mijn spel wel ontwikkelen, ben gaan studeren, lessen gaan volgen en heb mij verdiept in de jazz en het baswerk van Jaco Pastorius (Weather Report, Pat Metheny en Joni Mitchell). Harmonics, akkoorden, toonladders, ik kan het ook allemaal benutten in het baswerk van Ice Age.
De interviewtijd is bijna voorbij……we danken elkaar voor het gesprek en Doug Odell refereert mij aan het enige concert dat de band in Nederland mocht verzorgen. Op 4 april 2004 speelde de band op het tweede Headway Festival in Amstelveen. Samen met bands als Watchtower en Textures waren ze één van de verrassingen aldaar. We hopen samen dat Nederland nog een keer bezocht gaat worden!
