Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 4, 18 juni, 2023
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
Wat betreft de laatste dag van Graspop, deze stond grotendeels in het teken van de oude lullen bands waarbij namen zoals Generation Sex, Hollywood Vampires, Mötley Crüe en Def Leppard bovenaan de affiche stonden. Echter was er ook plaats voor aanstormend metal talent als Hippotraktor en Bloodywood en was de Metaldome vijf maten te klein voor Helmut Lotti. Daarnaast was er net zoals alle andere dagen natuurlijk nog voldoende variatie in het programma met bands als Avatar, Katatonia, Billy Talent, Kreator en Enter Shikari om er enkele te noemen. Zo was ervoor jong en oud voldoende te beleven, al bleef het tot halverwege de avond opvallend rustig bij de North en South Stage waarbij het gedurende de hele dag behoorlijk druk was bij de kleinere stages.
In tegensteling tot de eerste drie dagen begint de zondag met wat lichte regen, maar na de hitte van de afgelopen dagen is dit eigenlijk een zegen en het publiek lijkt zich er dan ook niet veel van aan te trekken. Bij de laatste tonen van Eclipse komen we het veld opgewandeld. Helaas kan ik er weinig over schrijven. Op de North stage staat Kissin’ Dynamite te popelen om te beginnen. Deze sympathieke Duitsers maken vrolijke heavy metal/ stadiumrock. Zanger Johannes is een ware entertainer. De heren weten in de zon met het eerste nummer “No One Dies a Virgin” gelijk wel de aandacht te trekken. De zanger gebruikt het hele podium vanaf het begin tot het eind en is meerdere malen op de diversen verhogingen te zien. De band heeft er zin in en dat is duidelijk te zien. Ze gaan verder met “I’ve Got the Fire” en ook “Sexs is War”. Het publiek wordt goed meegenomen door de vrolijke energie van de band. De songs zijn ook veelal positief en gaan veelal over liefde en relaties zoals het volgende “Love Me or Hate Me”. Het geluid is goed en de show verloopt soepel. De band rockt verder met “Only the Dead”, “I Will Be King” en “You’re Not Alone”. De heren genieten zichtbaar van hun publiek en de respons vanaf het hoofdpodium. Met “Not the End of the Road” en afsluiter “Flying Colours” is het alweer gedaan en zo vloog dit optreden voorbij.
Skid Row is een van de bands waarvan ik hoge verwachtingen heb en mag zo beginnen op de North stage. Skid Row is een Amerikaanse rock / heavymetal band, opgericht in 1986 in New Jersey. De band was vooral populair in de jaren tachtig en begin jaren negentig van de twintigste eeuw dankzij het succes van hun twee eerste albums met Sebastiaan Bach op zang. Na wat wisselingen is nu niemand minder dan de Zweedse Erik Grönwall die de zangpartijen op zich neemt. Grönwall overwon leukemie en zong voorheen bij de band H.E.A.T. en in 2009 won hij de Swedish Idol reality-televisie. De band start met niks minder dan het stevige “Slave to the Grind” en al bij de eerste tonen blijkt dat we vandaag niet teleurgesteld zullen worden, want dat klinkt al meteen lekker. De band beukt door met “Big Guns” en daarna, tijdens “18 and Life” sta ik samen met een heel groot deel van het publiek mee te zingen. Wat een heerlijk vibe, dit is jeugdsentiment. Erik en co gaan door met “Piece of Me” en ook dit nummer schreeuwen we allemaal mee. Het blijkt wel dat de setlist bijna alleen maar klassiekers bevat, maar daarover zal niemand klagen. Het “Livin’on a Chain Gang” is iets onbekender, maar daarna volgt de topper “Monkey Business” Waarschijnlijk hebben veel fans straks geen stem meer over. Grönwall en de hele band zijn erg professioneel en ook enthousiast. Alles klopt en dat is prettig. Na “Makin’ a Mess” volgt de mooie ballad “I Remember You” en krijg ik zelfs een beetje kippenvel. De band zet als een na laatste nummer het titelnummer van het in 2022 verschenen ‘The Gang’s All Here’ in. De klapper moet dan nog komen, zo wordt het opreden op geweldige afgesloten met “Youth Gone Wild”, klasse.
Het is vervolgens op de South stage de beurt aan het Duitse Dirkschneider, die onder leiding staat van herr Udo zelf. Udo Dirkschneider behoeft natuurlijk verder geen introductie, de beste man richtte in 1971 immers het invloedrijke Accept op, welke vaak als grondlegger van de Duitse speedmetal wordt gezien. Jaren later scheiden de wegen van Accept en Dirkschneider en begon hij zijn eigen band, simpelweg genaamd U.D..O. Inmiddels heeft Udo weer een nieuwe band, met Dirkschneider timmert de beste man alweer een aantal jaar aan de weg. Naast Udo zelf maken ook de twee voormalig Accept leden Peter Baltes en Stefan Kaufmann deel van de line-up uit en zit zijn zoon Sven Dirkschneider achter drumkit. De band trapt af met “Starlight” en als snel blijkt dat de kleine, 77-jarige frontman wat minder bij stem is, maar dat is niet verwonderlijk want de leeftijd gaat natuurlijk ook parten spelen. De heren komen hierop met “Living for Tonite” gevolgd door “Midnight Lover”. Zoals we dan al doorhebben is het Accept wat de klok slaat. In mijn gedachte staan de encore’s al voorspeld, maar eerst het optreden maar eens verder checken. “Breaker”, “Princess of the Dawn” en “Metal Heart”, alle klassiekers komen voorbij en het publiek is niet ontevreden, alle songs worden woord voor woord meegezongen en het gaat nog redelijk los vooraan. Dat kan niet anders want de nummers waarmee ze het optreden op een goede manier afsluiten zijn twee top songs, te weten “Fast as a Shark” en natuurlijk “Balls to the Wall”.
Ik sta op tijd vooraan tegen het hek geplakt in de bloedhete Metal Dome om mijn favoriete Zweden van de Deathstars aan het werk te zien. Wat mij vooral aantrekt zijn de industrial en gothic invloeden gemixt met een vleugje glam waardoor een catchy en dansbaar geheel ontstaat. De band begint met “This Is” en gaat vervolgens door met het mooie “Death Dies Hard”. Gitarist Cat Casino (Erik Bäckman), is na afwezigheid van enkele jaren weer terug op het oude nest en heeft gedurende de eerste songs wat problemen met het geluid en is nauwelijks te horen. De extravagante zanger Whiplasher ( Andreas Bergh) doet zijn ding op het podium en bespeeld het publiek. Bij “Night Electric Night” lijken de problemen bij Cat opgelost en is het genieten van de band. De temperaturen in de Metal Dome zijn bovennatuurlijk hoog, gelukkig heb ik voldoende water bij me en ben ik niet van plan om een nummer van deze show te missen. Het heerlijke “Tongues” komt voorbij, gevolgd door “Midnight Party” en “Semi-Automatic”. Vooral bassist Skinny is erg in zijn sas, hij gebruikt het hele podium van links naar rechts en heeft erg veel interactie met het publiek. Na “Metal” volgt “Everything Destroys You”. Zanger Andreas zit regelmatig op de rand van het podium en plaagt zo nu en dan ook de vangploeg een beetje als deze met hun mobieltje bezig zijn. Drummer voor de Deathstars is ook de drummer van Reach (leuke band om eens te checken), Marcus Johansson en hakt zich moeiteloos door de set heen. Tegen het einde van de set stijgen de temperaturen naar ongekende hoogte en krijgen we nog twee van mijn favorieten nummers te horen. Namelijk “Blitzkrieg” en vervolgens als afsluiter van dit lekkere optreden, “Cyanide”. Nu snel naar buiten na deze toffe show, voor zuurstof en de volgende bands.
Zweden heeft aardig wat afgevaardigden naar Graspop gestuurd. Op de North stage is Avatar bezig met hun optreden. Avatar is een Zweedse heavy metal band uit Göteborg en werd in 2001 opgericht. De band maakt opzwepende, progressieve groove metal. De songs “Dance with the Devil” en “The Eagle has Landed” zijn de openers van de show. Uiteraard moet er gedanst en gemosht worden en zo zijn we aangekomen bij “Chimp Mosh Pit”. Ook deze band doet het prima overdag op het hoofdpodium. De praatjes en aankondigingen van nummers zijn alleen al entertaining. Deze band is behoorlijk gegroeid in de afgelopen jaren. Het thematisch en theatrale podiumdecor zorgen ervoor dat het ook leuk is om naar de band te kijken. Zanger Johannes zou zomaar ook een goede acteur kunnen zijn. Hij weet met zijn bewegingen en mimiek het publiek goed te entertainen. Uiteraard doet de rest van de band ook een flinke duit in het zakje. De sfeer zit er dan ook goed in de band weet de aandacht van veel mensen vast te houden. Nummers die nog volgen zijn onder andere “The Dirt I’m Buried In“ en het aanstekelijke “Smells Like A Freakshow”. Dan zijn ze aangekomen bij de afsluiter in de vorm van het leuke nummer “Hail the Apcalypse”. Deze band ga ik zeker nog vaker zien, want Avatar is klaar voor de toekomst.
Op de North Stage is het dan nog een Generation Sex om het publiek te vermaken. Twee legendarische Engelse punkbands slaan de handen ineen met als gevolg: Generation Sex! Deze supergroep bestaat uit vier punkveteranen uit de hoogtijdagen van het genre: Generation X en Sex Pistols. Van Generation X zit zanger Billy Idol en bassist Tony James (Sigue Sigue Sputnik, Sisters of Mercy) in de band, Sex Pistols levert drummer Paul Cook en gitarist Steve Jones. Bij aanvang is er niet veel jeugd meer voor het podium te vinden, maar wat wil je, de hoogtij dagen van de voormalige bands van de heren dateren uit de jaren 70. De setlist bestaat uit een mix van Generation X en Sex Pistols covers, zoals openers “Ready Steady Go”, “Wild Youth” en “Pretty Vacant”. De songs worden op een groot video ondersteund met punk beelden uit het bruisende Britse punk verleden. Song die verder nog voorbijkomen zijn onder meer “Dancing With Myself”, “Black Leather”, “God Save the Queen” ne het afsluitende” My Way”. Al met al speelde de band hier vandaag een strakke show en met name zanger Billy Idol deed een goeie Rotten impressie.
Toch wel een favoriet vandaag is voor mij persoonlijk op de South stage aanwezig. De Hollywood Vampires. De band was in 2018 al eens op Graspop te zien en toen was ik blij verrast. De Hollywood Vampires is een hardrockband uit de Verenigde Staten die in 2015 is opgericht door Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) en acteur Johnny Depp. Live wordt de band onder andere bijgestaan door diverse muzikanten zoals Matt Sorum (voormalig Guns N’ Roses) en Robert DeLeo (Stone Temple Pilots). De show wordt afgetrapt met twee eigen nummers in de vorm van “I Want My Now”en “Raise the Dead” maar daarna is het een feest der herkenning met nummers als “I’m Eighteen” (Alice Cooper), “Baba O’Riley” (The Who), “People Who Died” (The Jim Carroll Band) en het magistrale “Heroes” van David Bowie. De inmiddels 75-jarige Alice Cooper was afgelopen jaar nog met zijn eigen band in Dessel, maar de beste man weet nog van geen ophouden en zijn stem klinkt voor zijn leeftijd eigenlijk best nog goed. Verder valt er aan het spelplezier van de band niets aan te merken, het valt dan ook op hoeveel contact de bandleden onderling op het podium hebben. Een verassing in de set is vervolgens wel Killing Joke’s “The Death and Resurrection Show” waarop de band verder gaat met “Walk This Way” (Aerosmith) en “The Train Kept A-Rollin”. Het prima optreden wordt met het vooruitzicht op de zomervakantie afgesloten met “School’s Out” dat vervolgens halverwege nog even overgaat in “Another Brick in the Wall” van Pink Floyd”. Muzikaal was het vandaag weer dik in orde en was het een feest der herkenning, maar dat kan ook bijna niet anders met zo’n groot aantal getalenteerde muzikanten in de band.
Naast al het metal geweld was de meest verrassende nieuwkomer van dit jaar wel Helmut Lotti, de Belgische zanger die miljoenen platen verkocht met zijn klassieke oeuvre en iedereen verraste met zijn set van metal classics in de Metal Dome onder de noemer Hellmut Lotti Goes Metal. De Metaldome bleek een paar maten te klein waardoor we ver voor de tent al in de menigte vast kwamen te staan en waardoor we eigenlijk de hele show gemist hebben.
In de Marquee is inmiddels Eluveltie alweer bezig. Eluveitie is een melodieuze folk-deathmetal band uit (Zürich, Zwitserland) en werd opgericht in 2002 door Chrigel Glanzmann. De band bestaat uit een bond gezelschap van zo’n 8 mensen en er wordt gezongen en gegrunt in het Engels en in het Gallisch. De bandnaam komt van een muurtekening uit 300 v.C die gevonden werd in Mantua. De muziek van de band past redelijk in het straatje van Korpiklaani en Fintroll. Ik heb een stuk van deze show meegepakt en nummers die ik genoteerd heb zijn onder meer “Deathwalker”, “Worship” en “Ambiramus”. De show van de band is leuk om te zien en ook de songs liggen goed in het gehoor. Al met al een leuk schouwspel, maar ik moet weer snel verder om een goed plaatje te bemachtigen bij de North stage voor de volgende band van de avond.
Net als bij Guns ’n Roses vrees ik dat het optreden van Mötley Crüe een beetje tegen zal vallen. Ik hoop echter dat ik het fout heb. Het is nu tijd op de North stage voor niemand minder dan Mötley Crüe. De band werd in 1981 te Los Angeles opgericht door bassist Nikki Sixx en drummer Tommy Lee waarbij de lineup met zanger Vince Neil en gitarist Mick Mars compleet was. Mötley Crüe bestaat anno 2023 uit Vince Neil, Nikki Sixx, Tommy Lee en gitarist John 5 (o.a Rob Zombie, David Lee Roth Band, Marilyn Manson). Mick Mars heeft de groep wegens gezondheidsredenen verlaten en zal niet meer mee touren, maar is op papier nog wel lid van de band. Natuurlijk is de band vooral bekend om zijn losbandige levensstijl. Seks, drugs en alcohol waren de voornaamste drijfveren van hun bestaan, lees de uit 2001 stammende biografie over de band onder de naam ‘The Dirt’ maar eens. Na enkele intro’s gaat het optreden van start met enkele klassieker in de vorm van “Wild Side”, en “Shout at the Devil” en als snel blijkt dat er nog wel wat gesleuteld moeten worden aan het geluid. De band gaat verder met “Too Fast for Love’ en het is dan toch echt duidelijk dat Vince Neil eigenlijk niet goed bij stem is maar hij doet het toch beduidend beter dan Axl op de donderdag. De beelden op het grote scherm zijn vertraagd en anders dan bij alle andere bands. Ik heb dan ook het ernstige vermoeden dat er hier veel backing tracks meelopen. Daarnaast zijn er twee achtergrondzangeressen die een deel van de zang op zich nemen. De band maakt er echter wel een show van en de songs van de band blijven stuk voor stuk klassiekers als je van Amerikaans glam houdt. Zo krijgen “Too Fast for Love”, “Saints of Los Angeles” en “Live Wire” voorgeschoteld en het publiek zingt uitbundig mee. Ook “Looks that Kill” is een heerlijk nummer, echter komt het niet zo uit de verf. Langzaam raak ik wat teleurgesteld en dat blijkt wel uit het feit dat het veld een stuk minder druk is dan de dagen hiervoor. Met de medley van “Rock and Roll, Part 2 / Smokin’ in the Boys Room / Helter Skelter / Anarchy in the U.K. / Blitzkrieg Bop” krijgen we een aantal klassiekers van bands als Ramones en Seks Pistols voorgezet, waarop nog een hele rits eigen nummers worden vertolkt zoals “Home Sweet Home” en “Dr. Feelgood”. Ik bedenk me dat als ik heel hard meezing dat ik vast nog in de juiste stemming kom, ik weet dat er nogal wat krakers aan zitten te komen. Meedoen en genieten, door met “Same Ol’Situation” en het leuke “Girls, Girls, Girls”. Ja ondanks dat het gewoonweg echt niet goed klinkt, doe ik lekker mee. Ik wil een goede herinnering aan deze show overhouden. Na “Primal Scream” eindigen de LA rockers met “Kickstart My Heart” en wat zal ik zeggen. Het was niet goed en het was niet slecht, het was vooral leuk en vermakelijk maar dat is meer omdat je de nummers van binnen en van buiten kent.
De laatste headliner van de laatste dag van Graspop is op de South stage is niemand minder dan het Engelse Def Leppard. Na een intro in de vorm van “Heroes” van David Bowie, begint de band “Take What You Want” te spelen. De heren weten gelukkig nog wel te rocken. Na het geweldig lekkere nummer “Let’s Get Rocked” weet ik het zeker. Deze oude rotten zijn nog steeds headliner waardig. Veel bekende nummers volgen elkaar op, zo horen “Animal” en “Foolin’” voorbijkomen. Het is wel duidelijk een stuk rustiger vooraan dan bij de Slipknot de zaterdagavond het geval was. Ook ligt de gemiddelde leeftijd ineens 25 jaar hoger. Toch staat het goed vol en worden de klassiekers luidkeels meegezongen. We krijgen in totaal zo’n 17 nummers op ons afgeslingerd waaronder “Armageddon It” en “Love Bites”. Het ziet er goed uit, het geluid klinkt heerlijk en de mannen op het podium kunnen er nog steeds wat van. Zo horen en zien “Promises” en dan een semi akoestische “This Guitar”. Na een snelle pauze haast ik me terug voor “Rocket”, “Bringin’ On the Heartbreak” en “Switch625” met een drumsolo van de eenarmige oudgediende achter de kit. Na “Hysteria” gaan de mannen van enkele seconden het podium af, om uiteraard terug te komen. Mijn all time favoriet is aan de beurt, “Pour Some Sugar on Me”. Nog even de longen eruit zingen dus. Met “Rock of Ages” en de wereldhit “Photograph” is dit top optreden en ook Graspop voor mij voorbij maar niet nadat we nog van een mooi vuurwerk hebben kunnen genieten.
Het weer is niet beïnvloedbaar, maar we hebben het opnieuw vier dagen weten vol te houden waarvan er drie behoorlijk warm waren. We hebben elke dag kilometers afgelegd en liters water gedronken. Met respect voor alle vrijwilligers en mensen die hard aan het werk waren, willen we die bij deze ook bedanken voor een prachtig weekend. Verder spelen er gedurende de vier dagen heel veel bands, dus het is onmogelijk om alles te kijken wat je van tevoren had willen zien maar dat is een luxeprobleem. Verder zijn de water tappunten uiteraard goed maar ook verplicht bij hogere temperaturen.
Over het betaalsysteem met de Skullies en de prijzen wil ik nog wat rekensommetjes kwijt. 1 Skullie is € 3,50., een frietje kost met saus 2,3 Skullie. Dat is dus € 8,05 voor een gewoon bakje patat met een paar druppels saus. Een hamburger 4 Skullies, dus € 14,00. De prijzen waren meer dan schandalig hoog. Verder als je dus een restant hebt van 0,9 Skullie (€3,15) en een ander heeft 0,1 Skullie (€ 0,35) kan je die niet beide af laten schrijven voor dat laatste biertje. Verder als je geld wilt laten terugstorten kost dat € 1,75. Kortom met 55000 man per dag en alle overgebleven restjes Skullies, of het laten terugstorten van de bedragen, verdient Graspop nog even snel (pak hem beet gemiddeld 0,3 Skullie per persoon? Dus zomaar voor de weekendkaarten 55000 x € 1,05 = € 57750,- en dan heb ik de mensen die maar een dag gaan niet eens meegerekend. Dit is een verdienmodel over de rug van de bezoekers. Cashless met bankpas had ook gewoon gekund en dan hoef je ook niet een duur systeem in te voeren. Het is voor de festivalganger bijna niet meer te doen om vier dagen naar Graspop te gaan. Voor dat geld kan je makkelijk ruim 21 dagen op een vliegvakantie naar Griekenland. Dat geeft wel wat denkwerk over welke festivals er volgend jaar bezocht gaan worden want we kunnen ons geld maar 1 keer uitgeven.
Inmiddels zijn ook de data van de 27ste editie Van Graspop Metal Meeting bekend, deze zal van 20 t/m 23 juni 2024 plaatsvinden in Dessel. De ticketverkoop en eerste namen volgen in het najaar.