In 2019 konden we deze band al live aanschouwen op Roadburn in Tilburg, daarna werd het wat stiller hieromtrent. De band doet dan ook haar naam eer aan, gezien het ongrijpbare karakter van de Witte Wieven. Deze spookachtige vrouwelijke figuren komen voor in de Nederlandse folklore en volksverhalen. Ik hoop hiermee genoeg achtergrond te kunnen leveren over de thematiek van de band, de titel ‘Dwaallicht’ sluit hierbij dan ook goed aan. In het half uur dat de plaat duurt krijgen we een mix van dromerige Alcest-achtige sferen te horen die gemixt worden met wat meer (post) black metal riffs en tempo’s. Tekstueel wordt de overstap vanuit de Engelse naar de Nederlandse taal doorgezet die op de afgelopen split al ingezet was. Het past prima bij de sfeer van de muziek en waarom zou je ook in het Engels zingen, als je het tijdens de screams toch niet kunt verstaan?

Op het nummer ‘Drogbeeld’ horen we meer de opbouw zoals we dat gewend zijn, een rustige opbouw die uitbarst in een slepend mid-tempo middenstuk en zich daarna traag naar het einde sleept. De verschillende lagen gitaren geven inderdaad een beeld dat net niet scherp lijkt te worden waardoor je steeds weer een ander detail hoort, knap gedaan. ‘Het mistige zicht’ is toch wat meer dromerig ingezet als oudere Alcest, maar dan met een screamende zang. Naar het einde ontwikkelt het zich door de wat loggere riffs toch weer tot een nummer met karakter. Zo loopt de mix van stijlen vaak net even anders dan je gewend bent van een normale black metal plaat. Het afsluitende live nummer had van mij niet per se gehoeven, maar een kniesoor die daar op let. Interessante, creatieve plaat waar een boel zaken bij elkaar komen!