Met ‘The Passion Of Dionysus’ keert Virgin Steele na 8 jaar terug aan het front. Hun vorige plaat ‘Seven Devils Moonshine‘ was een uitgebreide box set met veel tracks uit de historie van de band en ook wat nieuw werk, de box werd niet overal evengoed ontvangen en de nodige zwakkere tracks van hun laatste werken haalden vreemd genoeg wél deze verzamelaar. Met het verhaal van Dionysos, zoon van oppergod Zeus, zijn invloed op de menselijke beschaving en emotie, zijn verhalen en reizen, weergegeven in 10 tracks, in 80 minuten kunnen we in ieder geval goed door.

Tekstueel is het verhaal ijzersterk, in een boekwerkje zijn de achtergronden en teksten te volgen. Muzikaal komt Virgin Steele helaas niet zo goed uit de verf. Ik vind de afwisseling van de zang fijn, maar DeFeis overdrijft te vaak met zijn vocale interludes. Ik vind ook het jammer dat het drumgeluid zo organisch klinkt. De plaat is ingespeeld met een drumsound uit een doosje. De keyboards en de orkestraties tenslotte hadden meer diepte kunnen benutten. ‘You’ll Never See The Sun’ en ‘A Song Of Possession’ hebben Meat Loaf achtige piano’s, die heel dun klinken.

Ook het riffwerk van de gitaren had strakker gekund: De gitaren bij ‘Unio Mystica’, het tweede deel van ‘Ýou’ ll Never See The Sun’ en ‘To Blind And Kill A God’ zijn puntig, strak en kort. ‘Spiritual Warfare’ kent eveneens wat venijn. Tenslotte heeft de laatste track wat mooie lijnen.

Met alle epische, goede bedoelingen: De tracks van dit album hebben teveel lange thema’s, teveel ruimte en tijd. En de productie is zwaar ondermaats, het geluid doet de slepende thema’s helaas geen goed. Dat is echt jammer, het niveau van de bovengenoemde topplaten uit de lange geschiedenis van de band wordt beslist niet gehaald. Tegenvaller van formaat.