Het kwintet uit Duitsland gaat op deze vierde full length rustig verder met het oproepen van onheilspellende wezens en horror uit het hiervoor / tijdens / namaals uit de Necronomicon van schrijver H.P. Lovecraft. Dit resulteert in zeven bezweringen die wij in drie kwartier het hoofd zullen moeten bieden. Als je de band al kent dan is het geen verrassing dat we dragende, uitgesmeerde sfeervolle death metal nummers te horen krijgen met een klein black metal sausje her en der. ‘Sombre Tidings’ klinkt het intro, en dat is wat we krijgen. ‘The Hammer of the Howling Void’ knalt er nog aardig rechttoe rechtaan op, maar ‘Usurper of the Earth and Sea’ klinkt al meer als esoterisch gefluister vanachter het altaar, waar deze overweldiger van opgeroepen wordt. Wat al wel direct opvalt is dat de productie flink helder is en dat komt de details en lagen gitaren op elkaar wel ten goede. Eerder waren de snellere stukken nog wel wat log en onduidelijk, maar ook daar hoor je nu de kleine details die deze band zo goed maakt.

Via nog 2 langere nummers gaan we naar de titeltrack, wat wat mij betreft wel het beste nummer van de plaat is. Met een langzaam aanzwellend intro knallen we naar een stukje tremolo riffing en een gedragen couplet. Langzaam gaat dit over in een stukje midtempo waarna de band met een korte lead stil valt. Het bijna gechante gebed wat overgaat in een smaakvolle solo mondt uit in een hysterische zanger die duidelijk Cthulhu gezien heeft als je het mij vraagt. Dit is Sulphur Aeon in topvorm.