Tom gooit er eindelijk een verhoging in tijdens ‘Reset’, want hoezeer de sombere vocalen van Tom berucht zijn en alom geprezen worden, gaat hier de persoonlijke voorkeur toch uit naar het rauwe randje en de hogere uithaal. Het nummer voelt dan ook minder vlak. Het kent een goed opbouw en een briljant uitgevoerde wisselwerking. Het geheel wordt klein gehouden, maar voelt oh zo krachtig aan. ‘The Real Me’ wordt muzikaal heel leuk ingevuld, met gedeeltes waarin er effecten op de vocalen worden gebruikt. De stukken waarin dat niet zo is, komen daardoor heel sterk naar voren als “the real Tom”. Het kent een hele sterke opbouw en is het meest energieke nummer tot dusver.

In ‘Light Up’ wordt toch weer de sombere en melancholische vibe ingezet. Het is een strijd tussen somber en positief. De tekst “You Light up the dark for me” voelt enigszins hoopvol. De inbreng van strijkers brengt wat verlichting in de melodie. Iets minder herhaling in de tekst had het geheel allicht nog spannender gemaakt. In de categorie eigen nummers sluit het album af met ‘The Last On Earth’. De persoonlijke groei lijkt rond wanneer we kijken naar de verhalende lijn van het album. Het leven gaat veranderen. De gekozen melodie heeft ook iets hoopvols en zo ontstaan een prachtige wisselwerking. Het verhaal van ‘Dormant’ eindigt krachtig en vol hoop, en dat schept mooie verachtingen voor de toekomst van Silent Skies.

Echter staan er ook nog drie covers op het album, en hiervoor zijn niet de miste titels gekozen. ‘The Trooper’ van Maiden is de eerste cover. Als ballad voelt dit toch wat minder sterk. Het hoge meezinggehalte is wat dit nummer leuk maakt, en je wilt toch vol kracht “You’ll take my life, but i’ll take yours too” brullen. Die sfeer is gelijk weg. De tweede cover is van the boss. ‘Dancing The Dark’ kennen we als energieke plaat, en hoewel Tom een prima rauw randje heeft om dit op de vocalen te brengen, missen de gitaren en de energie. Het laatste nummer is al helemaal gewaagt, ‘Numb’ kent één van de beste nu metal vocalisten in de naam van Chester, om je daaraan te wagen als een Tom Englund toont dan ook ballen. Helemaal aangezien Linkin Park het nummer zelf ook als ballad heeft uitgebracht. Het is vragen om een maximale inzet, en dat doet Tom hier niet. Dus covers, niet meer doen! Silent Skies heeft dit helemaal niet nodig, omdat het een briljante samenwerking is tussen twee topmuzikanten. Blijf bij jezelf, want je bent beter dan dit.

Al met al is ‘Dormant’ wederom een schot in de roos. Het is een muzikaal hoogtepunt, met hier en daar wat ruimte voor speelsheid. De melancholie wordt uitmuntend gebracht en Tom kan zijn droevige vocalen weer een prima plek geven. De insteek lijkt meer persoonlijk, en dat is een interessante ontwikkeling die tijdens ‘Nectar’ al af en toe naar voren kwam. Genoeg voor de mannen om op door te borduren en fans te blijven verbazen met mooie subtiele ballads.