Uiteindelijk zijn alle muzikale stukken samengebracht bij mastermind Jacob Hansen, eindverantwoordelijk voor het majestueuze geluid, want de schijf klinkt fantastisch. Aaron Wilkerson, bekend van de artworks vanuit het Canadese Art Station en Daniel Eek zorgden voor een pakkende hoes en een mooi design.

Tja en dan de plaat……..wát een schijf weer! Sarayasign pakt zaken groots aan, heeft een moddervet geluid en enorm veel groove en harmonie. De band speelt ook technisch ijzersterk en dat geeft de muziek een progressieve touch.

‘When All The Lights Go Out‘ start strak en sterk, melodie in een dikke riff, een atmosferische pauze en een wereldsolo van Peter Lundin. ‘Blood From Stone‘ en het progressieve ‘A Way Back’ vervolgen met prachtige thema’s in de stijl van de meeslepende tracks van Queensryche. ‘The Beginning Of The End’ is loodzwaar met mooi gitaarwerk. ‘A Love Will Burn‘ is een ballad met Olivia Thon als tegenhanger van Stefan Nykvist, fraaie samenzang, beetje Pamela Moore-achtig. In ‘Love Will Burn’ herhaalt Sarayasign dit pompeuze kunstwerkje. ‘Everdying Night’ is een vlotte, melodieuze toe tapper, deze kraker kent meer tempo’s in de thema’s. ‘The Lion’s Road’ is symfonisch, met gevarieerde vocale lijnen in stugge riffs. ‘Hope And The Sorrow’ is mooi met een langgerekte solo van Lundin, wat een speler is die man! ‘Throne Of Gold – Part II – A Heartless Melody‘ vervolgt het eerste deel van de debuutplaat en sluit na zeven minuten deze plaat af, meesterlijk, stijl technisch in de lijn van Ayreon, Knight Area en Neal Morse.

In 56 minuten ben je weer door elkaar geschud. Superschijf, qua uitvoering, verhaal en productie. Wel vind ik dat veel nummers en thema’s een gelijk tempo hebben. Ik mis een beetje de snelle rockers. Sarayasign pakt veel terug naar de slepende, zware composities, echt wel hun kunstwerk, maar een snelle, complexe beuker had de plaat nog meer variatie kunnen bieden. Een luisterbeurt meer dan waard!