Het album opent direct met een tsunami van agressie, ‘The Anthem’. Het is slechts een voorbode en introductie op wat er gaat komen. Met 1 minuut is het snel voorbij. ‘Showdown’ kent veel bas en groove in de intro en geeft zo bassist Yoru de gelegenheid om op de voorgrond te treden. De vocalen van Vithia komen er lekker in. Het geheel voelt vol en krachtig, hoewel door de zware groove sommige effecten (scrathen) deels wegvallen. Hard blasten in de break door drummer Phantom geeft het energieke geheel nog wat meer agressie. Het is een ieder geval een sterke vertegenwoordiging van het thema van het album.

Ook ‘Third Strike’ legt in de intro de nadruk op groovende gitaren, hoewel het vooral het samenspel met drummer Phantom is dat opvalt. Het is lekker energiek en de vocalen van Vithia worden divers ingezet. Minder groove, en dat is wel even fijn, in ‘Crank It Up’. Met een goede spanningsopbouw in het gitaarspel van Eva B en Air One ( zoals je misschien opvalt, hebben de bandleden bijzondere namen), wordt er toch een hoog energiek level vastgehouden. Het heeft een hoge 90’s vibe en doet soms zelfs aan Bodycount denken.

De invloeden van hip/hop worden overduidelijk ingezet in ‘One Love’ wat tevens ook uitgebracht is als single. Het is een goede mix van stijlen waar je als luisteraar wordt blootgesteld aan knallende overgangen, zonder dat de toegankelijkheid verloren gaat, en dat is knap gedaan.