Nou, volgens Tommy is dit album een “erg Prong album” geworden. Eerlijk gezegd kan ik hem daar geen ongelijk ingeven. Het album trapt af met drie heerlijk rake mokerslagen als ‘The Descent’, het titelnummer (met geweldig vet rollend drumwerk) en het vet groovende ‘Breaking Point’. Tracks die zo op de gave voorganger hadden kunnen staan en live zeker voor een feestje zullen zorgen. Daarna gaan de nummers gepaard met meer melodie. Iets waar Prong ook zeker voor garant staat. De “feel” van de nummers gaat meer richting de tijden van ‘Rude Awakening’. Zo mogen ‘Non-Existence’ en ‘Light Turns Black’ er zeker zijn en zijn we alweer met een grote glimlach en een aardig verbouwde huiskamer op de helft van het album aanbeland.

Daarna krijgen we toch wel een dipje in de vorm van ‘Who Told Me’ en ‘Obeisance’ welke me nog steeds niet echt kunnen raken. Het daaropvolgende ‘Disconnected’ doet dat weer wel hoewel het een voor Prong doen een wel heel melodieuze, swingende track is die sterk aan het betere werk van Killing Joke doet denken. ‘Back (NYC’ toont dan weer de lekkere punk/hardcore kant die er ook heerlijk ingaat. Tommy vond het daarna nodig om de Rush kraker ‘Working Man’ als eerbetoon in een Prong jasje te hijsen. In eerste instantie kon mij deze zwaarder doomy variant niet zo bekoren maar gaandeweg is hij echt niet slecht te noemen en ja, het blijft een fantastisch nummer.