Uiteindelijk is dat ook een oneerlijke vraag, aangezien Slayer ook nooit zijn tweede ‘Reign in Blood’ heeft geschreven. Maar ik miste wel het heilige vuur bij de laatste twee platen. Het werd een beetje sleets, het Primordial epische riffs met epische zang eroverheen. Er kwam wat meer doom in de sound, daar doe je me sowieso weinig plezier mee. Gezonde interesse dus in ‘How it Ends’. Na de titel track is het toch al wel duidelijk. Een rustig intro, aanzwellende gitaarpartijen, maar als het refrein dan losbarst weet je het. Dit is het heilige vuur dat we een tijdje te spaarzaam hebben gehoord. ‘Ploughs to Rust’, ‘Swords to Dust’ laat de typische Ierse tempo’s horen die de band zo succesvol gemaakt hebben, het slepende karakter van de riffs in combinatie met de zang maakt dit een klassiek Primordial nummer. 

Met ‘We Shall not Serve’ komen we aan het eind van het eerste blokje en dat zijn al drie dik in orde nummers geweest. Via ‘Traidisunta’ woren we instrumentaal geleid naar semi-ballad ‘Pilgrimage to the Worlds End’, zo`n nummer waar er eerder teveel van waren, maar als rustpunt past het op deze plaat. Hierna verwatert de plaat wel een beetje voor mij, hoewel de Abbath-esque zang in ‘All Against All’ wel het vermelden waard is.

Afsluiter ‘Victory has 1000 Fathers, Defeat is an Orphan’, laat weer horen waar een Primordial in vorm toe in staat is. Slepende opbouw, uitbarsting, akoestisch intermezzo en huppelend