Gezien de lineup en de leden kun je al een beetje verwachten waar dit heen zou kunnen gaan. Een verlengstuk van Oathbreaker is natuurlijk wel een beetje oneerbiedig ten opzichte van de mensen die hierbij betrokken zijn, maar qua stijl zit het wel in het verlengde van elkaar. De doomy, sludgy, black metal die hier geproduceerd wordt is niet een logisch vervolg. Waar de voorgaande band nog wat meer in de core zijn wortels had, is het bij Predatory Void wel echt volledig metal wat de klok slaat. En de narigheid die we hier te horen krijgen ligt prima in het verlengde van AmenRa en Oathbreaker.

Muzikaal laat deze plaat zich het best omschrijven als blackened sludge/doom, met dikke riffs, dissonante leads en krijsende vocalen. Dat is alleen niet het enige dat we te horen krijgen, het contrast tussen rustig en hard, melancholiek en haat, het ligt hier dicht bij elkaar. Na drie nummers pompen, waarvan ik ‘*(struggling..)’ wellicht het beste vindt definiëren waar deze band voor staat, zowel qua titel als qua geluid, krijg je met ‘Seeds of Frustration’ een lieflijk akoestisch intermezzo. Als je denkt dat je er dan bent kom je bedrogen uit. ‘The Well Within’ klapt er weer goed in met tremolo riffing, dat overgaat in een trage break, waarin we Lina haar lichaam binnenstebuiten horen keren. Maar dan op de goede manier. Goed, u begrijpt mij denk ik wel.