De vergelijking met Motörhead moet toch gemaakt worden in de gekozen riffs tijdens ‘The Hunt’, de intro is bijna één op één ‘Ace Of Spades’, uiteraard wil je de nagedachtenis aan Lemmy eren, maar nogmaals deze band verdient ondertussen ook een eigen identiteit en heeft muzikaal alles wat nodig is. Het nummer zelf is zoals verwacht dan ook uptempo, rauw, rammen, gewoon spelen en niet lullen. Met uitblinkers die wel genoemd moeten worden; uiteraard de gitaarsolo, maar ook de uithalen van Joel Peters.

In ‘Show No Mercy’ is het weer zanger Joel Peters die een goede indruk maakt. Het zijn immers de speelse zanglijnen die het nummer naar een hoger niveau tillen, waar het gitaarspel redelijk constant is. In ‘No Guts! No Glory! Dan toch echt ook andere invloeden. Het geheel is rauw en uptempo, maar een vleugje punk komt hier zeker terug. De samenzang brengt de nodige diversiteit en speelsheid die passen bij de vibe. Het is een uiterst vermakelijke sfeerbrenger, die nogmaals een andere kant van de band belicht.
Met een hoog “Fuck You” gehalte wordt het album afgesloten. ‘Maniac’ kent een leuke intro en vrolijke riffs. Het heeft een duidelijke rock ’n roll vibe. Het is wederom een leuke sfeermaker die past binnen iedere set. Zo wordt het album afgerond met de nodige diversiteit in de laatste nummers.

‘Kings Of The Asylum’ is een slim opgezet album. Met diversiteit in de eerste nummers, een krachtig middenstuk en een afwisselend einde. Het is wederom een schot in de roos en gewoon een lekker album dat niet mag ontbreken in de collectie van een stevige rocker. Uiteraard zijn er raakvlakken met Motörhead, maar luister daar doorheen en je vindt veel muzikale hoogtepunten van Phil Campbell And The Bastard Sons, daarbij zijn er weinig bands die deze kwaliteit binnen dit genre neer kunnen zetten.