In ‘Floating’ wordt de samenwerking op gezocht met Rory Rodriguez van Dayseeker. De wisseling op de vocalen met Tyler Ennis werkt prima. Het is mooi, subtiel en melodieus. ‘Holy’ kent een uitdagend ritme voor drummer Ryan Trinh, en dat komt door de electro invloeden en R&B  ritmes die gemengd worden met rock. De mix van stijlen en tempowisselingen voorkomt niet dat Ryan het toch tot een geheel weet te lijmen.

De titel ‘Cannibals’ suggereert dat je wel eens een harde beuker voor de kiezen kan krijgen. Het heeft ook een spannende intro, waarna een snelle overgang volgt met een vleugje groove in de gekozen riffs. Helaas wordt de opgebouwde energie al weer snel vervangen, voor toch wat braaf aanvoelende rock. De break geeft het nog wat groove en ballen, wat je toch achterlaat met het gevoel dat hier meer inzat.

De afsluiter van het album is ‘False Idols’ en geeft je goed inzicht in wat er mogelijk is met Of Virtue. De nadruk tijdens dit album ligt toch echt op de melodieuze kant van de band, maar tijdens ‘False Idols’ wordt de potentie duidelijk. Het technische spel is namelijk prima, en dat ook gedurende het gehele album. Hier wordt er echt de nadruk gelegd op de tempowisselingen en gewaagde riffs. De supersterke opbouw doet zelfs denken aan Vola die meer in de progressieve metal actief zijn.

Misschien is dat laatste dan ook wel de nieuw ingeslagen weg van Of Virtue. Het is jammer dat de hardere kant van de band niet wat meer wordt belicht tijdens dit album. Maar melodieus hebben ze de nodige stappen genomen. De nummer zitten prima in elkaar, en het is allemaal vrij technisch. Echter zal er voor de doorgewinterde metalcore fan wel iets missen, en dat is de “core”.