Het album kent zowaar een intro, wat grappig is omdat de meeste nummer dat niet hebben. Met een dreigende vibe wordt je meegesleurd naar ‘Roses’, wat daadwerkelijk dan het eerste nummer van het album is. Het is meteen rammen geblazen. Het is energiek en vol agressie, met de nodige groove. Tof drumwerk van Christiaan Fritz, houdt het tempo lekker hoog. ‘Reality Check’ laat weinig ruimte over om op adem te komen, met een rap tempo, en strakke tempowisselingen. De break kent enige vertraging maar door blastende drums en rauwe gitaren van Patrick Gajdzik, wordt je toch weer meegesleept naar een einde vol agressie.

Voor je het doorhebt, is het vierde nummer al aangebroken. De nummers duren namelijk niet heel lang, en het tempo ligt hoog. Zo ook in ‘911’, waarin het nog maar eens duidelijk wordt wat voor beest Christiaan Fritz is op de drums. Het kan allemaal nog harder ‘Total Domination’, tja domineert. Het duurt maar 1:16, waar er dus wederom weinig ruimte is voor een intro of outro, maar wat wel kenmerkend is en doet denken aan ouder werk van Nasty, is de keiharde breakdown, vet!

‘Heartbreak Criminals’ wijkt dan ineens behoorlijk af. Het duurt 3:36, en ja heeft zowaar een soort van intro. Wat het nog meer bijzonder maakt is een stukje clean vocals van Matthias Tarnath, en dit zijn we niet gewend van Nasty. Het tempo ligt ook wat lager, maar het geheel is nog steeds vol agressie door rauwe riffs. Al met al een fijne variatie binnen het album.