In 2022 kwam een gelimiteerde EP uit, ‘A Day In The Life‘ met een cover van deze Beatles’ track, één nieuwe song en twee live nummers. Vooral leuk dit teken van leven, maar nu, eigenlijk wat onverwacht, ligt ‘Jericho‘ in de schappen. Gehuld in een donkere, strijdbare cover, die een beetje de Bijbelse strijd om Jericho (in het boek Joshua) weergeeft, maar ook staat voor de nieuwe plaat van Last In Line, want wát een plaat is dit!

‘Not Today Satan’ opent met een vette drum en een lekker rifje van Campbell. De gedragen en schreeuwende vocalen van Freeman hebben wel wat van Rob Lamothe. ‘Ghost Town’ kent een Jimmy Bain baslijntje uit de beste DIO dagen, Zeppelin-achtig werk en een mooi refrein. ‘Bastard Son’ doet denken aan Alice in Chains, Creed, het gitaarwerk op deze toetapper is Campbell in zijn beste dagen, in Def Leppard is deze kerel een stuk behoudender!

‘Dark Days’ is DIO-jaren ’90 met de shouts van Freeman, een loodzware song met een wat open chorus en ijzersterk gitaarwerk. ‘Burning Bridges’ is een ballad, erg zwaar, slepend, maar vanuit een mooie compositie staand als een huis. ‘Do The Work‘ is een lekkere festivalpakker met invloeden van Alterbridge. ‘Hurricane Orlagh’ is mooi, met lekkere versnellingen in tempo, deze track verscheen eerder op de EP uit 2022. ‘Walls Of Jericho’ is een DIO-ode, helemaal passend bij de band waar de muzikanten elkaar hebben gevonden. ‘Story Of My Life‘ is heerlijk! Een Dead Daisies-achtige stamper met een riff, die je niet meer loslaat! ‘We Don’t Run’ kent een typische Last In Line- opbouw: dromerig intro, ingetogen couplet en een pakkende chorus, puik gitaarwerk alweer! ‘Something Wicked‘ is een lekkere stamper en maakt de weg vrij voor ‘House Party At The End Of The World‘, een prijsnummer met een fraaie terugkijk naar tracks uit de begintijd van DIO!

Wat kan ik zeggen? In 55 minuten ben ik aardig platgeslagen door deze plaat. Ik vind ‘m sterk, verrassend, overweldigend, hoewel ik altijd moet wennen aan Freeman’s vocalen, ik mis een beetje variatie, aan de andere kant: in Lynch Mob, Hurricane en zijn bandje met Rev Jones klinkt deze kerel exact hetzelfde. De muziek is heavy, typisch Last In Line, de ‘oude rockers’, hun legacy, hun samenspel (veel basistracks zijn gezamenlijk opgenomen) zijn uniek. Prachtige ode aan en een eigentijdse beleving van hun tijd bij DIO!