‘Ghost’ is een opeenstapeling van technische elementen, en diverse kanten van de band. Drummer Christopher “Noddy” Mansbridge, weet in de intro tussen het blasten door, toch de nodige opbouw te realiseren. Het kent veel tempo en sfeer wisselingen. Helaas ligt het basistempo ondanks de intro toch niet zo hoog, waardoor het niet helemaal loskomt. Er gebeurt echt heel veel, van mean naar clean vocals, veel groove, harde grunts en dat maakt het lastig. Het kent wel een echt einde na de break, hoewel dit een stuk rustiger verloopt dan het gehele nummer. Het nummer is of briljant, of te chaotisch maar om daar een oordeel over te vellen zal je het meerdere malen moeten luisteren.

Met een beukende opening gaat ‘Passenger’ van start. Zware riffs, de nodige effecten en groove slepen je mee naar een goede overgang die deels wordt gedragen door de inbreng van de vocalen van Kaan Tasan. Het refrein brengt subtiel de nodige melodie binnen het geheel. Met de nadruk op subtiel, want het blijft een beetje op de achtergrond door de bas van Vishal “V” Khetia en de drums van “Noddy”. De gitaren van Carl Ayers en Dan Thornton hadden het refrein net wat meer ballen en eenheid kunnen geven. Goed het tempo is in ieder geval lekker, hoewel het einde met alle hardheid toch weer wat zwaar valt.

In ’Dehumanise’ wordt er gekozen voor een plotse opening en een fatsoenlijk eind, om maar even verassend uit de hoek te komen. En deze lijn wordt doorgezet in de afsluiter van het album ‘All Life Is Finite’. Na de plotse opening wordt er meer gespeeld met de vocalen en de nodige samenzang, wat helaas dus ook bij het tiende nummer duidelijk maakt, dat er gedurende het gehele album meer mogelijk was op de vocalen. Weer het zware en kenmerkende geluid van de band dat overheerst. Ja de riffs zijn hard en vet, maar variatie is soms fijn. Ook hier weer veel tempowisselingen, waar het stukje clean vocals dus ook wordt overschaduwd door muzikaal geweld. Less is vaak gewoon more. De break is rustig en loopt door tot het einde, en doet je nadenken over wat je net allemaal gehoord hebt.

‘This Place Only Brings Death’ is een uitdagend album voor de technische luisteraar. Er zitten heel veel moeilijke aspecten in. Het is hard agressief en voldoende uptempo voor de doorgewinterde beukers onder ons. Echter is het die hardheid, waardoor ook een hoop moois overschaduwd wordt, waardoor soms structuur ontbreekt. Het is zelfs de keuze voor die constante harde riffs, die het wat zwaar doet aanvoelen, met weinig ruimte om even op adem te komen.