Waar ik altijd nog hoop op een tweede ‘Climax’, zou ik eigenlijk mijzelf moeten realiseren dat die er nooit meer gaat komen. Dat is helemaal prima, want op het latere werk van Grave Pleasures valt ook een boel te genieten, al is het stilistisch net iets anders. De invloeden uit de new wave en gothic liggen er gewoon net wat dikker bovenop en het rockt wat minder. Als je dat als randvoorwaarde neemt is dit stiekem gewoon een hele sterke plaat. Waar ‘When the Shooting`s Done’ nog een ouderwets dansbare postpunk knaller is, komen we met ‘Lead Balloons’ en ook ‘Society of Spectres’ ook op voor mij wat onbekend terrein. Rock zou ik het zeker niet meer noemen, om over metal maar te zwijgen. Het doet mij denken aan de grote namen in dit genre: Joy Division, New Order of Killing Joke.

De melancholie druipt er aan alle kanten vanaf en het komt ook niet meer goed als we McNerney mogen geloven. En dat is prima, want het einde komt en dat is de verlossing voor ons allemaal! Zijn wat nasale en aparte stem zal misschien niet iedereen kunnen bekoren, maar als je naar complete new wave afsluiter ‘Tears on the Camera Lens’ luistert, dan kun je maar beter zwelgen in zelfmedelijden en het einde omarmen. Net als deze plaat als je wat andersoortige duisternis tot je wilt nemen.