‘Spirit Of Forgetfullness’ is wat mid-tempo en kent een poppy refrein met een Kate Bush-achtige vibe. Passend bij de Roger Brooke teksten en de mythologische omgeving van dit nummer. In ‘Bloody Footprints In The Snow’ lopen de keyboards mee met de zangmelodie, iets wat Blackbriar vaak benut in de compositie, het maakt het geheel bombastisch, herkenbaar en pakkend. De ballade ‘The Evergreen And The Weeping Tree’ heeft weer een mooie soft spot als intro, een prachtige pianomelodie van Ruben Wijga (ex Re-Vamp) en de song eindigt als een uit neuriënde banger, mooi! ‘Cicada’, wederom bombastisch en mythologisch in het thema, maakt plaats voor het pompeuze ‘My Soul’s Demise’ met fraai gitaarwerk in deze mid-tempo knaller. ‘We Make Mist’ is wat vlotter, energiek en pakkend. ‘Thumbelina’ is ook boeiend met een heerlijk open refrein en deze song leidt het einde van de plaat in. ‘Forever And A Day’, met thema’s uit Winston Graham’s Poldark spat van de plaat af en afsluiter ‘Crimson Faces’ pakt je bij de kladden: mooie stemming, fluisterende thema’s, een geweldige balans tussen hard en zacht en gitaarwerk om je vingers bij af te likken.

Wow! Petje af voor deze schijf van Blackbriar! De band buit zijn talenten uit in de composities en in het spel. Toch is de plaat minder overrompelend dan zijn voorganger. Veel thema’s lijken op elkaar, veel compositorische vondsten zijn symfonisch, pompeus en aangrijpend, maar ook inwisselbaar. Dat geldt ook voor de stem van Zora, af en toe zit je te wachten op een andere vocale invulling. Buiten dat, deze band heeft iets speciaals en dat is zeker te merken aan het aantal kijkers en luisteraars van hun output! Luistertip!