Into the Grave - Oldehoofsterkerkhof, Leeuwarden - Dag 2 - 12-06-2022
Erik van Dijk | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Na de te rustige dag van gisteren staat er een uiterst gevarieerd programma voor de dag van zaterdag. Van de folk / power metal van Alestorm tot de black metal van Dark Funeral en met verder namen als Flotsam and Jetsam, Midnight en Destruction op het programma is er voor elk wat wils.
De dag van zaterdag is een lange dag en begint al vroeg, om maar liefst 11 uur openen de poorten van het festival terrein en om 12:10 is het de beurt aan Enforced om de Reaper Stage te openen. De relatief jonge band uit Richmond, Virginia is ontstaan in 2016 en bracht inmiddels twee albums uit en brengt ons een dosis thrash metal om de dag te starten. Enforced zorgt voor een vliegende start op deze vroege middag, voor het podium is het lekker druk en de rauwe thrash metal slaat aan bij het publiek. Met nummers als ‘Reckoning Force’ en ‘Beneath Me’ krijgen we nummers die wat Slayer-esque aan doen, maar een goede vibe hebben. Enforced brengt alleen maar beukers, de band oogt energiek en frontman Knox Colby is een absoluut beest op het podium en dit alles zorgt voor een mooie start van de dag.
Op de Main Stage is het tijd voor Wind Rose en deze band is voor mij een grote onbekende. De band uit het Italiaanse Pisa timmert toch al weer sinds 2009 aan de weg en hebben met ‘Warfront’ net het vijfde album uitgebracht. De band brengt een mix van folk en power metal en op Into The Grave slaat dit volledig aan. Voor het podium gaat het compleet los en staat een grote schare publiek te springen en de band toe te juichen alsof de headliner speelt. Persoonlijk vind ik de muziek te veel gedragen door de inzet van de keyboards, maar de inspanningen van het publiek zorgen ervoor dat het feestje al vroeg op de dag op gang komt. Ik denk dat ook de band zich thuis gevoeld moet hebben en dat komt dan niet alleen door de gemeenschappelijke scheve toren. Mooie opening op het hoofdpodium.
Eerste death metal band van de dag is het Eindhovense Sisters Of Suffocation. De band is oorspronkelijk ontstaan in 2014 als all-female band en hiervan werd afstand gedaan in 2018. Inmiddels complementeren bassist Tim Schellekens en drummer Fons van Dijk de drie dames. Sisters Of Suffocation bracht tot op heden twee langspelers uit en de laatste, ‘Humans Are Broken’, stamt uit 2019. Op de Reaper Stage gaat het vijftal meteen los en het meest opmerkelijke blijft toch altijd de prestatie van vocalist Linn Liv, die Els Prins tijdelijk vervangt en zich als een “Brutal Queen” op het podium manifesteert. Het veld voor het podium staat in ieder geval weer goed gevuld en het is goed om de band eindelijk weer eens aan het werk te zien.
Cobra The Impaler is een nieuwe metal band afkomstig uit het Belgische Gent. De band is opgericht door gitarist Thijs De Cloedt die we kennen als Tace DC, de voormalig gitarist van Aborted en bands als Hæster. Het Franse Listenable Records tekende de band en het debuut album, ‘Colossal Gods’, verscheen op 25 februari dit jaar. Cobra The Impaler brengt een mix van heavy metal en hardrock, maar dan niet de meest toegankelijke. De tragere nummers als ‘Colossal God’ vinden nagenoeg geen opvolging van het publiek, waar nummers als het meer up-tempo ‘Mountains’ het beter doen. De nummers zijn goed doordacht, maar de vonk wil niet overspringen, terwijl er voldoende geïnteresseerden voor het podium staan. Cobra The Impaler kan niet echt imponeren, maar krijgt volgend jaar op Into The Grave een herkanssing.
Tijd voor een onvervalst potje heavy metal met het Amerikaanse Night Demon. De band uit Ventura, Californië is ontstaan in 2011 en bracht ons twee langspelers. Het laatste wapenfeit, ‘Darkness Remains’, stamt alweer uit 2017 dus het is hoog tijd voor nieuw werk. Night Demon trapt lekker up-tempo af met het nummer ‘Screams in the Night’ en weet daarmee direct indruk te maken. Het vervolg is ook gewoon leuk, zeker wanneer de traditionele Golden Earring cover ‘Radar Love’ gespeeld wordt. De Thin Lizzy cover ‘The Sun Goes Down’ ontbreekt ook niet waarna de band met ‘Full Speed Ahead’ het tempo weer omhoog gooit. ‘Night Demon’ is de voorspelde afsluiter van een leuke show die veel mensen laat glimlachen, maar zoals gezegd: het is tijd voor nieuw werk.
Een band die nooit verveelt is Flotsam and Jetsam. De thrash metal band uit Phoenix, Arizona maakte furore met de eerste twee albums en is niet meer weg te denken uit de scene. De laatste drie albums, waarvan ‘Blood In The Water’ in 2021 verscheen, doen de oude tijden herleven en zijn van sterke kwaliteit. Op Into The Grave is er één tijdelijke wijziging in de line up, drummer Ken Mary verlengde zijn paspoort niet op tijd en mocht niet afreizen naar Europa. Eén van Nederlands talentvolste drummers, Marco Prij (o.a. Cryptosis, In Aphelion) vult de plek op de drumkruk voor deze tour. Natuurlijk volgen er weer klassiekers als ‘Hammerhead’, ‘Desecrator’ en ‘I Live You Die’ en deze werken sfeer verhogend, maar ook de meer recente nummers vinden hun aftrek bij het publiek. ‘Demolition Man’, ‘Iron Maiden’ en nummers van het laatste album als ‘Burn the Sky’ inclusief optreden van de Dragon Girls. Afsluiter is het nummer ‘No Place for Disgrace’ en we kunnen concluderen dat Flotsam and Jetsam met Marco Prij weer een heerlijke show hebben gebracht.
Om nog maar eens een genre te noemen krijgen we met Ingested een portie brutal slam death metal om de oren. De band uit Manchester timmert sinds 2006 aan de weg en bracht inmiddels zes albums uit, waarvan het laatste ‘The Surreption II’ vorig jaar verscheen. Wat een bak herrie weten deze heren te brengen en belangrijker wat een passie. Met name zanger Jay Evans is uiterst actief en weet zich als een uitzonderlijk frontman te manifesteren. ‘Rebirth’ en ‘This Disgusting Revelation’ van de laatste plaat terroriseren de oren en hoewel ik geen liefhebber ben van het genre met pig squeals e.d. kan ik Ingested live wel waarderen. Met name de energieke vertoning en de beukende slammende riffs zijn welkom. Ingested weet een tof optreden te brengen en hebben in ieder geval weer één zieltje gewonnen.
Op de Main Stage staat ons een potje stoner metal te wachten van Orange Goblin. De band is geen onbekende, stond eerder al op het Dynamo Metalfest, en bracht inmiddels negen albums uit. Orange Goblin is eigenlijk zo’n band die je in een kleine dampende zaal moet zien. De stoner metal die deze heren uit Londen brengen is minder geschikt voor de open lucht. Desalniettemin is het genieten van de band met hun ongecompliceerde aanpak. Nummers als ‘Sons of Salem’ en ‘The Filthy & the Few’ klinken heerlijk en zijn sfeer verhogend bij de juiste medicatie. Onder aanvoering van frontman Ben Ward ramt de band met de nummers ‘The Wolf Bites Back’ en ‘The Devil’s Whip’ door om vervolgens af te sluiten met het populairste nummer ‘Red Tide Rising’. Heerlijk ongecompliceerd en vermakelijk.
Het smerigste wat Into The Grave dit jaar te bieden heeft is zonder meer de black thrash metal band Midnight. Het drietal uit Cleveland, Ohio is op pad gegaan in 2003 en bracht inmiddels vijf albums uit, het laatste ‘Let There Be Witchery’ verscheen eerder dit jaar. Midnight is Jamie “Athenar” Walters, die live ondersteuning krijgt van een bassist en drummer. Het drietal speelt met een zwarte panty over het hoofd en gaat vanaf de eerste minuut los op het podium en dit werkt aanstekelijk bij het publiek. In drie kwartier tijd passeren meer crowdsurfers het afvanhek dan de gehele zaterdag tijdens de andere optredens. Dit toont ook meteen een manco aan, het podium is zo laag dat wanneer je vanaf de derde rij staat je vaker security mensen ziet dan bandleden, en dat is jammer. Met o.a. nummers als ‘Fucking Speed and Darkness’, ‘Rebirth by Blasphemy’ en ‘Lust Filth and Sleaze’ bouwt Midnight het meest smerige en zwartgallige feestje en daarmee één van de smaakmakers van de zaterdag.
Op het hoofdpodium staat inmiddels Dark Funeral klaar. De black metal band uit Stockholm is onstaan in 1993, bracht zeven albums uit en is de underground scene langzaam aan het ontgroeien. Van het zwartgallige Midnight naar black metal band Dark Funeral lijkt een kleine stap, maar niets is minder waar. De overgang doet is groot en dat is niet in het voordeel van de Zweden. De podium presentatie met de mooie kostuums en corpse paint is aansprekender dan de panty over het hoofd, maar het is de beleving die mist. Lekkere black nummers als ‘Open The Gates’ of het meer theatrale ‘Leviathan’ worden wat statisch gebracht. Hoogtepuntje zijn de nummers ‘The Secrets of the Black Arts’ en ‘Where Shadows Forever Reign’ waarmee Dark Funeral afsluit.
De diversiteit op de zaterdag is groot en zo kan het dat na de black metal van zo even we doorgaan met folk metal van Heidevolk. De Nederlandse band is ontstaan in 2002 en bracht inmiddels zes albums uit. De publieke belangstelling voor de band uit Gelderland is groot en voor het podium is het flink druk. De nummers als ‘Ontwaakt’, ‘Een wolf in mijn hart’ of ‘Saksenland’ worden met veel overtuiging gebracht. De Nederlandse taal klinkt even bekend als onwennig, de uitvoering is knap en wat theatraal. Ook hier laten de crowdsurfers zich veelvuldig zien en het sfeertje zit er goed in. Nog even met zijn allen meebrullen met ‘Vulgaris magistralis’, want dat nummer mag natuurlijk niet ontbreken in de set van Heidevolk.
Langzamerhand begint power metal in Nederland vaste voet aan de grond te krijgen, zeker wanneer we kijken naar hou enthousiast Wind Rose werd ontvangen. Aan het Schotse Gloryhammer om dit te overtreffen. Gloryhammer bestaat inmiddels zo’n 12 jaar en wist in die tijd drie albums uit te brengen. Muzikaal is één en ander flink ondersteund door keyboards en klinkt het vrolijk met sterke vocalen van Angus McFife V. nummers als ‘Rise of the Chaos Wizards’ zijn lekker up tempo em zorgen dat het publiek aan het vermaak komt. Natuurlijk komt de gigantische hamer het podium op bij het nummer ‘Gloryhammer’ en het publiek geniet van het optreden. Ongelofelijk welke groei het genre in Nederland doorstaan heeft en Gloryhammer levert en plukt de vruchten.
Destruction op het kleine podium, wie had dat durven voorspellen? De Duitse thrash legende bracht dit jaar het zeventiende album uit, getiteld ‘Diabolical’, in het 39 jarige bestaan en is nog steeds zeer geliefd onder de thrash metal fans. Frontman en bassist Schmier is het enige originele bandlid nadat gitarist Michael Sifringer vorig jaar werd vervangen door Martin Furia (Bark, Furia). Goed, Scmier heeft er duidelijk zin in en met ‘Curse The Gods’, ‘Death Trap’, ‘Nailed To The Cross’ en publieksfavoriet ‘Mad Butcher’ krijgen we een lesje Destruction geschiedenis voorgeschoteld. Lekker meebrullen of crowdsurfen is hier het devies. Met ‘Repent Your Sins’ en ‘Diabolical’ wordt het nieuwe album uitgelicht maar verder zijn het voornamelijk nummers van de oude school. Destruction brnegt een heerlijke show, ‘Thrash Till Death’.
Alestorm is zo’n band waar je van moet houden, en getuige het aantal shirts en piratenkledij op het festival terrein is er volk zat dat dit doet. De folk metal band is ontstaan in 2007 en bracht inmiddels zeven albums en staat garant voor een feestje. Humorvolle teksten over piraterij en drank zijn de basis en een gigantisch opblaaskuiken op het podium is een ingrediënt, drank wordt deze mooie dag genoeg genuttigd en dus is succes verzekerd. Vanaf het snelle en melodische ‘Keelhauled’ gaat het los en veranderd het voor het podium in een dansende / moshende massa. Met nummers als ‘Mexico’, ‘Shipwrecked’, ‘P.A.R.T.Y.’ en ‘Drink’ wordt de feeststemming alleen maar verhoogd en zinnen als “We are here to drink your beer” worden luidkeels meegezongen. Voor het publiek dat niet van Alestorm houdt, is het veel van hetzelfde en zo zijn er ook mensen die het terrein vroegtijdig verlaten. De fan blijft staan tot de finale ‘Captain Morgan’s Revenge’.
Wat een zaterdag en wat een diversiteit qua genres. Het mooie weer heeft zeker bijgedragen aan de goede opkomst op deze dag. Morgen we weer een nieuwe dag Into The Grave waarna de eindbalans kan worden opgemaakt. Bekijk nog even de sfeerfoto’s en tot morgen…
