Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 2, 16 juni, 2023
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
De tweede dag van Graspop is inmiddels alweer aangebroken en opnieuw is het zeer warm en kunnen we ons opmaken voor een lange festival dag met opkomende bands als Fever333 maar ook de inmiddels gevestigde namen zoals Airbourne, Behemoth, Amon Amarth en Gojira ontbreken niet. Daarnaast heeft de organisatie ook Machine Head weten te strikken voor een exclusieve festival show op Europese bodem. Dit na die afwezigheid van zo’n tien jaar op grote festivals, nadat de band te kennen had gegeven nooit meer op festivals te zullen spelen.
Als we op het festivalterrein aan komen lopen krijgen we nog net de laatste noten van het Zweedse Thunder Mother te horen, maar eenmaal bij het podium nemen de dames alweer afscheid en is het de beurt aan een van de hards werkende bands in de hardcore scene, te weten het Amerikaanse Pro-Pain. Ook deze band onder aanvoering van Gary Meskil is een graag geziene gast op Graspop, de band staat vandaag alweer voor de zevende keer in Dessel en hoeveel keer ik de band al in de Benelux is geweest is niet meer op tien handen te tellen. De band brengt ons vandaag een greatest hits set zonder enige opsmuk, gewoon doorbeuken is het motto van deze hardcore veteranen uit New York en zo krijgen we in rap tempo songs als “Deathwish”, “In for the Kill”, “Make War Not Love”, “No Way Out”, “Shreds of Dignity”, “Three Minutes Hate” en het afsluitende “Voice of Rebellion” te horen.
Na een intro met audiofragmenten is het vervolgens de beurt aan Fever 333, de band onder aanvoering van frontman Jason Aalon Butler heeft een reputatie van zeer energieke band hoog te houden en dat maken ze ook vandaag meer dan waar. De volledige band rolt over het podium, springen van de monitors en rennen van links naar rechts dwars door elkaar heen. De mix van punk, rock en hiphop, samen met de energie van de band slaat behoorlijk aan bij het publiek en dat ondanks dat de band uit Inglewood, California pas sinds 2017 bestaat. De songs van Fever 333 zit verder vol maatschappelijke kritiek en dat wordt behoorlijk geuit tussen de songs door. Zo bestaat de set die we vandaag te horen krijgen onder meer uit nummers als “Only One”, “Made an America” en “Swing” en komt er nog een stukje van N.W.A.’s “Fuck Tha Police” voorbij. Vervolgens duikt frontman Jason het publiek in om vervolgens in de PA-toren te eindigen waar hij de show met het nummer “Hunting Season” in stijl afsluit. Al met al een zeer krachtig optreden van deze Amerikanen met een zeer hoog entertainment gehalte.
Na deze energie boost nemen we ene klein half uurtje pauze om vervolgens weer vol goede moed aan te sluiten bij Airbourne op de South stage. De band trapt af met “Ready to Rock”. Deze sympathieke Aussies maken recht toe- recht aan (hard)rock dat, hoe kan het ook anders, in het straatje van AC/DC ligt. De nummers van Airbourne zijn dan ook stuk voor stuk, lekkere vlotte nummers en het samenspel is echt leuk om te zien. Songs als “Back in the Game” en “Girls in Black” worden opgevolgd door onder andere “Boneshaker” en Breakin’ Outta Hell”. De heren zijn zeer energiek en rocken alsof hun leven ervan afhangt. Frontman Joel O’Keeffe sloeg uiteraard ook een paar blikken bier op zijn hoofd kapot al klinkt de muziek na een kleine drie kwartier wel wat hetzelfde en is na het afsluitende “Runnin’ Wild” de Australische koek alweer op.
We zakken vervolgens af naar de Marquee tent waar Finntroll hun folkmetal ten gehore brengt die bij aankomst daar inmiddels alweer gestart zijn aan hun set. Zo krijgen we vandaag dan ook weinig rust. De uit Finland afkomstige band zingt hun meeste songs in het Zweeds (wat trouwens de tweede taal van Finland is). De folk gemixt met een vleugje blackmetal moet echter niet al te serieus genomen worden en de band doet gewoon wat ze leuk vinden. Nummer als “Ylaren” en “Solsagan” worden opgevolgd door onder meer “Nattfödd” en “Ormfolk”. De redelijk gevulde Marquee is heet en er hangt een prettige sfeer. Het bekendste nummer van Finntroll is ondertussen aan de beurt. De fans brullen “Trollhammaren” lekker hard mee maar na “Under Bergets Rot” haak ik af en moet ik weer snel verder naar de volgende act.
Van een afstandje volg ik nog een stukje van Hatebreed, maar de warmte begint nu echt parten te spelen dus ik neem opnieuw even een korte pauze. Vervolgens staat op de Southstage Behemoth in de volle zon alweer klaar. Ondanks dat de band een steeds groter publiek weet te bereiken met hun toegankelijke blackened deathmetalband zou de band eigenlijk moeten headlinen in de grote Marquee tent in plaats van in de volle zon op het main stage aan het begin van de avond. De Polen onder leiding van frontman Nergal (Adma Darski) gaan er echter volledig voor, zo weet de band een prima show neer te zetten. Behemoth is dan ook niet voor niets een zeer goed geoliede machine en zo staat de band altijd garant voor een strakke theatrale show met vet geluid. Ik hoef dan ook waarschijnlijk niet te vertellen nummers zoals “The Deathless Sun”, ” Blow Your Trumpets Gabriel” en “Once Upon a Pale Horse” mij altijd goed kunnen bekoren. Tegen het einde van de set krijgen we de nummers “Ov Fire and the Void” en “Bartzabel” waarop het optreden wordt afgesloten met “Chant for Eschaton 2000”. Ondanks de veel te zonnige setting voor deze band is het alsnog een heerlijke show geworden.
Bij Amon Amarth op de North stage is het voor het podium heel vol. De Vikingen uit Zweden hebben de laatste jaren dan ook flink aan de weg getimmerd. De band behoort dan ook niet voor niets tot een van de grotere melodische Vikingmetalbands van dit moment. De band heeft uiteraard een gigantisch podiumdecor mee en de songs staan garant voor melodie, mooie gitaarriffs, ijzersterke drums en een stevige, zware zangpartijen. Dat deze combinatie perfect blijkt dan ook wel als ik het publiek mee hoor brullen met nummers als “Guardians of Asgaard” en “Raven’s Flight”. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat de songs van de band over alles wat met Vikingen en hun mythen, goden en veldslagen te maken heeft. “Deceiver of the Gods” wordt vervolgens nog harder meegezongen dan de voorgaande songs en de crowdsurfers vliegen constant over de hekken. Drummer Jocke zit hoog en droog op de ‘Vikinghelm’en overziet zo alles waarop de band verder gaat met “The Way of Vikings”, “Shield Wall” en uiteraard ook “Raise Your Horns”. Het massaal aanwezige publiek voert tijdens “Put You Back in the Oar” het roei ritueel uit. Het blijft grappig om te zien hoe iedereen aanschuift en zittend op de grond gaat roeien. Frontman Johan Hegg kijkt met een brede grijns toe en het blijkt toch maar weer dat de Zweden de headliner status met hard werken meer dan verdiend hebben ondanks dat je de muziek kan waarderen of niet. Als de Vikingen hun nummer “Twilight of the Thunder God” inzetten, wandel ik langzaam naar de bar voor een drankje want we moeten vooral blijven hydrateren met deze hitte.
Op Southstage is het vervolgens de beurt dan aan Disturbed. Deze Amerikaanse alternatieve metal band heeft een aantal mooie nummers gemaakt en draaien ze inmiddels alweer heel wat jaren mee. Dab band start hun show met “Hey You’, om gelijk erna door te beuken met een van de beste nummers, namelijk “Stupify”. Hiermee hebben ze de volledige aandacht en het publiek zingt lekker mee. Natuurlijk gaan bij ”Ten Thousand Fists” de armen van het volledige publiek de lucht in. De zanger David Drainman oogt wat ongemakkelijk en dat uit zich ook een beetje in de zang. Ze gaan verder met onder andere “Bad Man” en het akoestische “A Reason To Fight” waarop zanger David Draiman een zeer emotionele speech onder andere over vrienden en collega’s die uit het leven zijn gestapt en zijn geestelijke gezondheid en persoonlijke problemen. Hij is zichtbaar aangeslagen en op het podium kan hij vervolgens zijn tranen niet meer bedwingen. Hij laat ons weten dat hij vijf maanden geleden ook met donkere gedachten zat en tegen zijn demonen moet vechten. Hij krijgt luid applaus als steunbetuiging. Naar later blijkt, was hij er zo slecht aan toe dat de show op Pinkpop gecanceld werd. De show gaat gelukkig verder met “Land of Confusion” van Genensis, uiteraard niet onbekend bij het publiek. Na “The “Game” is het tijd voor hun megacover ”The Sound Of Silence” van Simon & Garfunkel. Dit gevoelige en sfeervolle nummer wordt meegezongen door bijna iedereen. Kippenvel momentje. Het laatste nummer is “Down With The Sickness” en daarmee komt een einde aan het optreden dat ons en ook de band waarschijnlijk nog lang bij zal staan.
Op de North stage beukt vervolgens Gojira er goed tegenaan. Gojira is een Franse technische progressieve deathmetalband gevormd in 1996. Eigenlijk had ik mijzelf nooit veel verdiept in deze band, maar ik kan zeggen dat ik aangenaam verrast ben. Ik hoor “Born for One Thing” en “Backbone”. De band weet met hun progressieve deathmetalband mij wel te bekoren en kan mijn aandacht goed vasthouden. Nummers als “Stranded”, “Flying Whales” en “The Art of Dying” zijn net als eigenlijk de gehele show voorzien van een zeer goed geluid. De daaropvolgende drumsolo had voor mij echter niet gehoeven. De band weet ondanks de warme avond het publiek nog flink op te zwepen met als gevolg een dikke moshpit voor het podium. Nog wat nummers waarmee ze ons vermaken zijn onder meer “Grind”, “Another World”, “Silvera” en na nog wat song krijgen we dan nog afsluiter “The Gift of Guilt” voorgeschoteld. Al met al weet de band hier vandaag meer dan te overtuigen en zo kan Gojira zich na vandaag ook tot de top van Europese metal scene rekenen.
Het mag een wonder heten dat de organisatie van Graspop Machine Head als headliner heeft weten te strikken, de band gaf immers een jaar of tien geleden aan nooit meer op festivals te zullen spelen. Da band was dan ook voor het laatst in 2012 op Graspop te zien. De heren uit Oakland, California trappen af onder luid gejuich af met “Imperium” gevolgd door “Ten Ton Hammer” en het wordt meten duidelijk dat Rob Flynn en co er vandaag zin in hebben. De goed gemutste frontman heeft een dikke glimlach op zijn gezicht en laat ook blijken dat hij het te gek vindt om hier vandaag te zijn. Flynn begon deze band in 1991 en ondanks de vele bezettingswisselingen weet Machine Head altijd te overtuigen, zo ook vandaag. De songs worden dan ook gebracht met de nodige dosis energie. Zo krijgen we nummers als “Choke on the Ashes of Your Hate”, “The Blood, The Sweat, The Tears” en “Crashing Around you” voorgeschoteld. Het is een complete start- en landingsbaan van crowdsurfers over het massaal toegestroomde publiek. Rob wil meer pit en meer actie en zorgt daar met zijn band ook zelf voor op de South stage. Na “Rotten”, Aestatics of Hate” en het geweldige “Old” beuken de heren door met “My Hands are Empty”. Een van mijn grote favoriete nummers komt in de vorm van “Locust” gelukkig ook voorbij. Na “From This Day” krijgen we uiteraard de klassieker “Davidian” te horen. Als de song ten einde is stappen de heren van het podium om, maar we weten dat de band nog terugkomt voor een toegift. Waarop we de songs “Halo” te horen krijgen, maar het is inmiddels al bijna half twee in de nacht dus de band moet het ook voor gezien houden. Machine Head weet hier vandaag met hun enigste festival optreden in Europa in 2023 absoluut niet teleur te stellen en we kunne niet wachten tot we de band weer aan het werk kunnen zien.
