Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 1, 15 juni, 2023
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
Begin juni begint het meestal alweer te kriebelen, halverwege de maand zal immers het grootste metalfestival van de Benelux weer plaatsvinden op de heilige grond in Dessel. Graspop Metal Meeting is dit jaar alweer aan zijn 26e editie toe en net als in 2022 is het festival vlak voor aanvang nagenoeg uitverkocht en zijn er slechts nog enkele dagkaarten te koop.
Net als in 2022 trokken er verdeeld over 4 dagen ruim 220.000 bezoekers naar het festivalterrein in Dessel. Het festival bood opnieuw een gevarieerde line-up aan met internationale top acts en was er ook aandacht aan bands van eigen bodem. Ruim 150 acts brachten op het dubbel hoofdpodium (Main Stage North en South), op de Jupiler Stage (die dit jaar nog groter was dan de voorgaande editie) en in de Marquee, Metal Dome en de Classic Rock Café-tenten. Van de 150 bands waren er 63 voor het eerst te gast op het festival. De kaart van de nieuwe lichting wordt volop getrokken. Graspop Metal Meeting biedt de nieuwe generatie graag kansen om te groeien. Zo bewezen bands als Ghost, Gojira en Parkway Drive terechte en overtuigende afsluiters op de main stage te zijn. Klaar om de groten der aarde de komende jaren als headliner te vervangen maar ook de oudgedienden zoals Machine Head, Pantera en Slipknot wisten te overtuigen.
Natuurlijk ook dit jaar van de partij: de zon en zomerse temperaturen, vooral de eerste dagen liet de zon zich veelvuldig zien en liepen de temperaturen op de weide en in de tenten behoorlijk hoog op. Hydrateren, smeren, en jezelf beschermen tegen de zon was dus het advies. Het festival had net als de 2022 editie weer gratis drinkbaar water ter beschikking gesteld en er was een vernevelingssysteem aan de main stages en Jupiler Stage die verkoelde lucht boven het publiek in het eerste deel voor de podia blies.
Nieuw dit jaar was het cashless betaalsysteem. Het publiek werd vooraf en tijdens het festival uitvoerig geïnformeerd, echter waren er hier en daar wel enkele kinderziektes en technische problemen waardoor er geen eten en drinken kon worden gekocht door een deel van de bezoekers met als gevolg lange rijen bij de informatie punten. Als we het dan toch over lange wachtrijen hebben, vooral de eerste dag is het aanschuiven voor een plekje op de camping of de parkeerplaats. Natuurlijk is het de eerste dag altijd lastig en duurt het vaak lang voordat alles op orde is en het echte feest voor de bezoekers kan beginnen maar gedurende het hele festival zien we toch best lange rijen bij de toiletten en is het overdag en begin van de avond op het achterste deel van het terrein vaak zo druk dat er niet doorheen te komen is en bij de headliners is het vooraan dan weer zo druk dat het soms onmogelijk is om in de buurt van de hoofdpodiums te komen.
Hierbij ons verslag waarbij we een aantal bands uitlichten omdat het onmogelijk is om over alle bands te schrijven. De donderdag begin ik met Orbit Culture in de Marquee. De Zweden maken melodieuze death metal. De band heeft de eer om de Marquee op te warmen, al is dat niet nodig met de hoge temperaturen dit weekend. Ze hebben redelijk goed geluid en bij aanvang van de show staat er al flink wat publiek. Ik hoor nummers als “Strangel” en “The Shadowing” voorbijkomen. De band beukt er lekker op los, klinkt vet en laat een goede indruk achter bij mij en het aanwezige publiek. Vooral nummers als “Alientated” en “Vultures of North” liggen lekker in het gehoor.
Het Nederlandse Epica is een graag geziene gast in Dessel, de band staat inmiddels al voor de negende keer op de festival affiche, bij aanvang van de show staat de weide van het North stage behoorlijk vol waaruit blijkt dat de symfonische rock nog steeds populair is bij het publiek. De band trapt af met “Abyss of Time”, gevolgd door “The Essence of Silence” en ”Uchain Utopia” en wat opvalt is het spelplezier en enthousiasme van de band. Ook het publiek heeft dit door en geniet met volle teugen. Wat we vervolgens voorgeschoteld krijgen is een bloemlezing uit het complete oeuvre van de band met nummers als “The Final Lullaby”, “Code of Life”, “Beyond the Matrix” en het afsluitende “Consign to Oblivion”. Al met al weet de band hier opnieuw een overtuigend optreden neer te zetten.
Van Epica ga ik door naar iets heel anders. De band die ik graag review is Papa Roach. Deze heren staan met hun rock/nu metal op de South stage. Iedereen staat in de brandende zon en heeft er zin in. De grote vernevel kanonnen aan beide kanten van de main stages, geven een heel klein beetje verlichting van de hitte vooraan het podium. De heren van Papa Roach met frontman Jacoby Shaddix, trappen af met “Kill the Noise”. Het publiek maakt er zelfs met de warmte gelijk een feest van. De band is opzwepend en heeft er duidelijk zin in. Het tweede nummer is meteen een van mijn favorieten, namelijk “Getting Away With Murder”. De respons is top en de energie van band en fans ook. Het geluid is dik en het gaat goed los als de heren een Prodigy cover spelen in de vorm van “Firestarter”. We horen ook wat Ramones tunes voorbijkomen voordat ze beginnen met “Scars” en “No Apologies”. Wat we vandaag te zien en te horen krijgen is een op en top optreden dat uiteraard afgesloten wordt met hun bekendste nummer “Last Resort”, dat luidkeels wordt meegezongen door het aanwezige publiek.
Ook Arch Enemy is een band die zijn sporen in Dessel heeft verdiend, zo was de band zeven keer eerder op Graspop Metal Meeting te zien waarvan 2018 de laatste keer was. Na de introtape van Motörhead’s “Ace of Spades“ knalt de band uit de startblokken met “Deceiver, Deceiver”, “War Eternal” en “House of Mirrors”. Wat vandaag opvalt is dat de nadruk van de songs op het meest recente album ‘Deceivers’ uit 2022 ligt waarvan we maar liefst vijf nummers te horen krijgen terwijl veel band toch een greatest hits set ten gehore brengen. Van ‘Doomsday Machine’ (2005) krijgen we “My Apocalypse” en het afsluitende “Nemesis” te horen en dat zijn dan meteen de oudste songs die de band vandaag speelt. Kwalitatief en muzikaal valt er natuurlijk niks op Arch Enemy aan te merken met bandleider Michael Amott, meester gitarist Jeff Loomis en zangeres Alissa White-Gluz die het publiek met het grootse gemak weet in te pakken waarbij ik alleen de kanttekening moet plaatsen dat de show wat statisch en ingestudeerd wordt afgewerkt.
Op de mainstage zie ik vervolgens Alter Bridge spelen. Deze band met Miles Kennedy op zang en Mark Tremonti op gitaar levert altijd goed werk af. De eerste tonen van “Silver Tongue” knallen door de speakers en het staat flink vol vooraan. In de nog steeds sterke zon staan de heren hun show af te werken. Echter heb ik het gevoel dat Miles meer en beter had kunnen zingen. Het leek alsof hij zijn stem een beetje probeerde te sparen. Er komen mooie nummers voorbij zoals “Come To Life”, “Sin After Sin” en “Isolation”. Na een klein uurtje zit het optreden er alweer op waarbij het optreden wordt afgesloten met een prima versie van “Rise Today”
Vervolgens is Ghost op de North stage aan de beurt. Ghost is zo’n band waar je niks aan vindt, of het helemaal te gek vindt er is dan ook bijna geen middenweg. Wat songs die voorbij komen zijn onder meer de krakers “Rats”, “Spillways”, “Cirice” en “Hunter’s Moon”. Je kan zeggen wat je wilt maar het geluid is bijna perfect en het is gewoon een zeer gelikte, strakke show die de band vanavond weet neer te zetten. Nummers als “Year Zero”, “Mummy Dust”, “Kiss the Go-Goat” worden uitstekend gebracht en top uitgevoerd. Het optreden wordt vervolgens afgesloten met “Dance Macabre” en “Square Hammer” die inmiddels al tot klassiekers aangeduid kunnen worden.
Op de Jupiler stage zien we nog een stukje van Sick Of It All waar de band goed tot zijn recht komt. De oudgedienden uit Queens, New York zijn de pioniers van de hardcore doen gewoon wat ze goed kunnen. Heerlijk erop losbeuken en het publiek opzwepen met uptempo, old school hardcore. De band gaat los en voert het aanwezige publiek met songs als “My Life”, “Faithless”, “Uprising Nation” en publieksfavoriet “Scratch the Surface” en het afsluitende “Step Down”. Wat zal ik verder zeggen, de band weet een zeer degelijke show neer te zetten en klinkt nog steeds zoals we gewend zijn. Al met al een geslaagd optreden waarbij ook de enthousiaste fans een formule voor succes zijn.
Headliner op de South Stage is Guns N’ Roses. Na shows in 2006, 2012 en 2018 is het inmiddels de vierder keer dat de band op Graspop geprogrammeerd staat. Natuurlijk hebben we goede verwachtingen en willen we het jeugdsentiment voelen. De band begint met “It’s so Easy” maar snel blijkt dat bij de eerste tonen deze droom in duigen valt. De herinneringen van hoe goed ze vroeger waren, worden ernstig overschaduwd met een slechte show. De stem van Axl laat veel te wensen over. De heren zetten “Bad Obsession” in en eigenlijk wil ik gewoon wegrennen. Axl kan echt niet meer zingen. De nummers worden veel langzamer gespeeld dan het origineel, de spirit is er gewoon uit. Slash en co staan er bijna saai en verveeld bij. Ik blijf nog even staan maar besluit dan om eerst maar eens wat te drinken te gaan halen. Bij “Welcome To The Jungle” waag ik nog een poging om te gaan kijken en luisteren. Na de eerst 40 seconden ga ik compleet gedesillusioneerd het veld weer af, wat een blamage. De drie uur durende show is voor mij na een uur echt voorbij, echt jammer maar die hoef ik nooit meer te zien. Ik begin alvast aan de wandeling terug richting de shuttlebus om de drukte voor te zijn, maar als snel blijkt dat ik niet de enige ben op weg naar de uitgang. Ik durf nu al te zeggen dat niemand de slechtste band (Guns N’ Roses) van het weekend meer kan overtreffen. We moeten dit maar snel vergeten en we kunnen gelukkig vooruitkijken naar nog drie dagen met muziek en gezelligheid.
