Alcatraz Open Air '22 - Dag 3 - Kortrijk 14.08.2022
Theo Wapenaar & Erik van Dijk | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
De derde dag Alcatraz brengt ons een dosis hardcore met achtereenvolgens Pro-Pain, Ignite en Sick Of It All. Met verder het naderende afscheid van het Rotterdamse Thanatos, een dosis death metal en een headliner als Arch Enemy is ook de zondag op Alcatraz goed gevuld. De temperatuur is vandaag wat lager, we mogen nog één dagje volledig los gaan in Kortrijk.
De derde en laatste dag van Alcatraz Open Air 2022 is aangebroken en net alle voorgaande dagen is er nog genoeg te beleven op dit mooie festival. De eerste band die de boel mag wakker schudden vanaf de Swamp Stage is één van Neerlands oudste thrash / death metal bands Thanatos. Oprichter en drijvende kracht achter deze band, zanger/gitarist Stephan Gebédi heeft al aangekondigd om na ruim 37 dienstjaren en 7 studio albums de stekker er uit te trekken op het Rotterdamse Baroeg Open Air Festival dat plaatsvindt op 10 september 2022. Thanatos heeft slechts een half uurtje de tijd om hun zwanenzang op Belgische bodem te verwezenlijken en ramt er daarom zonder al te veel gelul lekker op los. ‘The Silent War’ van het geweldige laatst album ‘Violent Death Rituals’ schudt op het vroege tijdstip alle katerige koppen met grof geweld wakker. Thanatos speelt zoveel mogelijk nummers uit hun beste periodes zoals het titelnummer van het vorige album ‘Global Purification’ en ouder materiaal als ‘And Jesus Wept’, ‘War’ en ‘Dawn of the Dead’. Het aanwezige publiek is duidelijk op de hand van de band en applaudisseert enthousiast. Bij het horen van ‘Violent Death Rituals’, titelnummer van het laatste album denk ik persoonlijk “waarom stoppen op het hoogtepunt”, er zou misschien nog wel wat meer in kunnen zitten, zeker met de huidige line-up.
Alcatraz zou Alcatraz niet zijn wanneer er geen “tropische” verrassing geprogrammeerd zou zijn. Hadden we vorig jaar de Weense ska / punkband Russkaja die verraste, vandaag krijgen we Bloodywood voor de kiezen. Bloodywood is een Indiase metalband uit New Delhi, opgericht in 2016. Ze begonnen als een parodieband die metalcovers van popsongs uploadde op YouTube, maar gingen later hun eigen originele materiaal schrijven. Inmiddels heeft de band twee albums uit waarvan ‘Rakshak’ uit 2022 het laatste is. De band brengt een vorm van Nu metal en doet met twee energieke vocalisten, zo is Jayant Bhadula verantwoordelijk voor de harsh vocals en neemt Raoul Kerr de rap-vocalen voor zijn rekening. Nummers als opener ‘Gaddaar’ hebben een duidelijke knipoog naar een band als Slipknot, waar het gebruik van inheemse instrumenten de band muzikaal onderscheidt. Het klinkt allemaal zeer vermakelijke en het publiek op de Prisonground kan de verrichtingen van Bloodywood waarderen. Meer subtielere nummers als ‘BSDK.exe’ (met inzet van fluit), ‘Aaj’ met hints van Linkin Park doen het goed op de festivalweide op de vroege zondag. Zeer vermakelijk en origineel door de inzet van alternatieve instrumenten.
In de Swamp keren we hard terug naar de realiteit van deze tijd. 1914, de blackened death/doom metal band uit het door oorlog verscheurde Oekraïne staat op het programma. 1914 kende de definitieve doorbraak met het album ‘The Blind Leading the Blind’ uit 2018 en dit album kreeg in 2021 een sterk vervolg met ‘Where Fear and Weapons Meet’. Het muzikale concept van 1914 is gebaseerd op de eerste wereldoorlog, de loopgraven oorlog en de band brengt de nummers in klederdracht uit deze tijd. Tegenwoordig is de Oekraïne weer een strijdtoneel en is het de Russische agressor die het moet ontgelden. Zanger Dmytro Kumar vraagt dan ook om steun en krijgt bijval van het toegestroomde publiek in de tent. De set die 1914 brengt is weer geweldig, de band opent met de kraker ‘FN .380 ACP#19074’ en dendert door met nummers als ‘Corps d’autos-canons-mitrailleuses’ van het laatste album. Met het heerlijk opgebouwde ‘Passchenhell’ komt het tweede album aan bod en is het zanger Dmytro Kumar die wederom de aandacht opeist. Kumar klimt over de barrier en maakt een uitstapje in het publiek tot diep in de tent, het publiek smult ervan getuige alle mobiele telefoons die de verrichtingen van Kumar volgen in de zaal. Waanneer de outro ‘War Out’ klinkt is de koek op en zijn we getuige geweest van een unieke show die wat mij betreft wel langer had mogen duren.
Bij de aankondiging, enkele dagen voor het festival, dat Loudness niet zou spelen was de teleurstelling bij vele metalheads zeer groot. Met de bekendmaking van Praying Mantis als vervanger bleef de teleurstelling van diezelfde metalheads waarschijnlijk net zo groot. Toch is een groot deel van de Alcatraz bezoekers wel blij met het aantreden van Praying Mantis want er staan niet gek veel bands geprogrammeerd op het festival die een degelijk potje (hard) rock spelen als deze jongens. Praying Mantis is in 1974 al opgericht en beleeft door enkele onderbrekingen nu haar derde periode. Muzikaal gezien paste Praying Mantis in het straatje van de N.W.O.B.H.M. en maakte in dat genre ook naam en faam. Tegenwoordig valt Praying Mantis te omschrijven als tegen A.O.R. aanleunende hardrock. Wat door de jaren heen een constante factor is gebleven zijn de broers Chris (Bass) en Tino (Gitaar) Troy. Bij de derde incarnatie voegt tweede gitarist Andy Burgess zich bij de band. Als Praying Mantis het podium bestijgt stelt men zich netjes voor met de hymne ‘Praying Mantis’ van het geweldige debuut ‘Time Tells No Lies’ uit 1981. Van datzelfde album is ook de tweede song ‘Panic in the Streets’ afkomstig. Eigenlijk speelt Praying Mantis een redelijke old school set en dat is tot groot genoegen van de oudere rockers die in het mooie weer staan te genieten bij de Prison Stage. De zichtbare spelvreugde van het vijftal en het goede geluid dragen ook nog eens bij aan dat genieten. De Nederlandse zanger John Jaycee Cuijpers is prima bij stem en doet al zijn aankondigingen in het Nederlands, hier en daar in het Engels aangevuld door Tino Troy. Ook drummer Hans in’t Zandt (ex-Vengeance, August Life) doet een aardige duit in het zakje om het publiek te entertainen. Van het prachtige laatste album ‘Katharsis’ (2022) wordt in ‘Çry for the Nations’ slechts één nummer ten gehore gebracht maar dat is redelijk te verwachten op een festival waar toch de krakers graag gehoord worden. Met ‘Children of the Earth’ wederom van het debuut album besluit Praying Mantis het zeer geslaagde optreden, een prima keuze van de organisatie om deze band neer te zetten als invaller.
Direct na de prima invalbeurt van Praying Mantis is het de beurt aan Diamond Head, ook een band met diepe wortels in de N.W.O.B.H.M. Sterker nog, Diamond Head is een van de voornaamste invloeden van een bandje dat veel verkoop records heeft gebroken en momenteel menig groot festival en elk stadion plat speelt. Sinds 2000 is gitarist Brian Tatler hard aan de weg aan het timmeren om “zijn” Diamond Head weer op de rit te krijgen. Door de komst van zanger Rasmus Bom Andersen in 2014 is de line-up enigszins stabiel en wordt er weer regelmatig opgetreden. Met de re-release van cultplaat ‘Lightning to the Nations’ uit 1980 in het vooruitzicht is het niet gek dat de band met ‘The Prince’, ‘It’s Electric’ en het massaal meegezongen ‘Am I Evil?’ drie krakers van dat album ten gehore brengt in een set die slechts 45 minuten bestrijkt. Diamond Head speelt een prima gig, heeft het publiek op haar hand maar komt toch beter tot haar recht in een club gevuld met fans die de huidige line up en muzikale koers en ook nieuwe nummers als ‘Belly of the Beast’ van de band kunnen respecteren.
De Amerikaanse heavy / thrash metal band Trauma werkt op het moment naar de release toe van het vierde album ‘Awakening’ dat begin september verschijnt. De band uit San Francisco, Californië is oorspronkelijk ontstaan in 1981 maar stopte na het uitbrengen van het debuut album ‘Scratch and Scream’ en maakte een doorstart in 2013. Belangrijkste wijziging in de line up is de toevoeging van zanger Brian Allen (o.a. Dark Arena, Dark Sky Choir) als vervanger van Donny Hillier die in 2020 overleed. Brian Allen weet vocaal net dat extra’s brengt om je als band te onderscheiden en weet ditzelfde live te brengen. De Helldorado tent is redelijk gevuld wanneer Trauma aantreedt en de nummers worden goed ontvangen door het publiek. Nummers als ‘When I Die’, ‘The Rage’ en ‘Savage’ klinken lekker en verfrissend op de warme namiddag. Met ‘Walk Away’ krijgen we op Alcatraz een primeur van een nummer van het nieuwe album, dat overigens zeer de moeite waard is. Datzelfde geldt voor het optreden van Trauma dat zeer vermakelijk is.
Het Engelse Benediction was in 2020 ineens terug met een nieuw album ‘Scriptures’ waar we zo’n 12 jaar op hebben moeten wachten. De “old school” death metal band is ontstaan in 1989 en bracht tot op heden acht albums uit en op de laatste hebben we dus langer dan normaal moeten wachten, en dat wachten was het waard. ‘Scriptures’is een super dik album en Benediction opent dan ook de set dan ook met de nummers ‘Iterations of I’ en ‘Scriptures in Scarlet’ van dat album. De Swamp is druk bezocht en gaat mee in de lompe vertoning van Benediction, wat een lekkere beuk partij is dit. Meerwaarde aan de show is de inzet van vocalist Dave Ingram, die na een absentie van ruim 20 jaar weer terug is sinds 2019, wat een klasbak is die man. Van recente beukers als ‘Progenitors of a New Paradigm’ tot krakers van de debuutplaat als ‘Subconscious Terror’. Benediction speelt een bloemlezing uit het eigen werk en maakt indruk met de lompe vette show.
Op de Prison Stage staat tegelijkertijd iets compleet anders en is een ander feestje aan de gang. Het Duitse Electric Callboy heeft de Prisonground in beslag met hun humorvolle take op elektronische metalcore. De band is onstaan in 2010 en brengt in september het alweer zesde album ‘Tekkno’ uit via Century Media Records. De ster van de band is met name de laatste jaren rijzende, en er is zelfs sprake van deelname aan het Europees songfestival. De tekstuele thema’s zijn beperkt, het gaat over dronkenschap, feesten en sex waar de band zelf nog verder gaat en de stroming porno metal noemt. Goed, Electric Callboy staat dus in voor een feestje en dat is voor mij interessant genoeg om de verrichtingen te bekijken. Vanaf de single ‘Pump It’ uit 2021 gaat het los met toegankelijke muziek en met een energiek vocaal duo in Kevin Ratajczak en Nico Sallach die zowel de harsh als de clean vocalen samen brengen. Serieus te nemen is deze act niet, vermakelijk is het allemaal wel. ‘Hypa Hypa’!
Het publiek dat zich verzameld heeft in Helldorado heeft niets meegekregen van de gekheid op het hoofdpodium, zij staan te wachten op Satan. De heavy metal band uit het Engelse Newcastle upon Tyne is ontstaan in 1979 en bracht in 1983 het iconische debuut album ‘Court in the Act’ uit. Ondanks de naamswijzigingen en line up wisselingen heeft Satan toch een aardige discografie opgebouwd en het laatste wapenfeit is het album ‘Earth Infernal’ dat eerder dit jaar via Metal Blade Records verscheen. Hoewel de band op alle albums kwaliteit laat horen is ‘Court in the Act’ wel het meest aansprekende album gebleven en dat blijken zanger Brian Ross en consorten zich ook te beseffen. Het zwaartepunt van de live shows blijft bij de debuutplaat liggen, zoals ook vandaag op Alcatraz wanneer de band opent met ‘Trial by Fire’ en ‘Blades of Steel’. Opmerkelijk zijn de geweldige vocale capaciteiten van de inmiddels 68 jarige Brian Ross, die bovendien vandaag bijzonder spraakzaam is en met een dosis humor het publiek bewerkt. Met ‘Twenty Twenty Five’ en ‘Into the Mouth of Eternity’ krijgen we wat recenter werk en met ‘Burning Portrait’ en ‘From Second Sight’ twee nummers van het meest recente album. Satan sluit af met het nummer ‘Alone in the Dock’ dat volgens Ross het beste nummer ooit is van de band. Ik kan me daar wel in vinden, maar belangrijker is dat we hebben genoten van deze Satan show op Alcatraz.
In 2018 speelde het gezelschap rondom ex-Crumbsuckers bassist Gary Meskil al succesvol op Alcatraz en ook dit jaar maakt Pro-Pain weer haar aantreden. Het enige verschil tussen beide optredens is dat de band in 2018 de tent vol kreeg en anno nu puilt de tent dusdanig uit dat er gewoon geen sterveling meer naar binnen kan en dat vele bezoekers genoegen moeten nemen met een plekje op het veld. Pro-Pain heeft al jaren geen nieuw album uitgebracht, Pro-Pain heeft ook geen gelikte P.R. machine. Er zijn gewoon veel aanhangers die de energie van deze band willen beleven. En dat geeft de band ook. No nonsens, weinig gelul…en spelen. De hardcore/ metal crossover gaat er in als zoete koek, crowdsurfers komen en gaan en het publiek staat geen moment stil. Een magische belevenis want de band heeft inmiddels een dikke twaalf studioplaten uit, waarvan de eerste drie toch wel een “cult” status hebben. En om van die drie slechts als enige de klassieker ‘Make War not Love’ te spelen dan heb je als band de boel goed op de rit. Pro-Pain stelde niemand teleur vandaag. Hard, groovy, zuiver en meedogenloos….echt Pro-Pain!
Het verhaal van Abbath (Olve Eikemo) is kort en snel duidelijk. Na 24 jaar (met onderbrekingen) stapte de black metal icoon uit Immortal en ging in 2015 solo verder. In 2016 verscheen het matige gelijknamige debuutalbum, in 2019 verscheen met ‘Outstrider’ een veel betere opvolger en eerder dit jaar verscheen het derde album ‘Dread Reaver’. Abbath opent op de Swamp Stage met de nummers ‘Winterbane’ en ‘Ashes of the Damned’ van het eerste album en werkt via twee nummers van ‘Oustrider’ naar het nieuwste album. Met drie nummers van het laatste album ‘Dread Reaver’ waaronder het titelnummer, ‘Acid Haze’ en ‘Dream Cull’ komt er een einde aan het eigen werk. Wat overigens opvalt is dat de nieuwe songs live best lekker klinken. Het tweede deel van de set bestaat uit “covers” voorafgegaan met het nummer ‘Warriors’ dat komt van de band I, waar Abbath tussen 2005 en 2007 actief was. Het is verder Immortal dat de klok slaat en erg is dat natuurlijk niet, zeker gezien het feit dat de band nog steeds op zijn gat ligt door meningsverschillen tussen Demonaz en Horgh. Een vijftal Immortal nummers passerende revue van ‘In My Kingdom Cold’, ‘Beyond the North Waves’ tot de alleszeggende afsluiter ‘All Shall Fall’.
Op de Prison Stage belooft het weer een feest te worden met als middelpunt de Finse folk metal band Korpiklaani. De band uit Lahti is ontstaan in 2003 en bracht in die periode reeds elf albums uit. Het laatste album ‘Jylhä’ verscheen vorig jaar na een “shitload” aan singles met veelal hetzelfde concept: drank. Het tekstuele concept is mythische verhalen, de natuur en drank, veel drank. Muzikaal maakt de band gebruik van o.a. de mandoline, viool en accordeon wat een meeslepende en vrolijke noot brengt. Met nummers als ‘Journey Man’, ‘A Man With a Plan’ en de single ‘Ennen’ brengt de band een sfeer die uitnodigend is. Op de Prisonground is de bedrijvigheid groot met springende en dansende metalheads en talloze crowdsurfers. De feestvreugde wordt verhoogd wanneer de alcoholische songs voorbij komen, nummers als ‘Jägermeister’, ‘Tequila’, ‘Vodka’ en ‘Beer Beer’ dat een uitvoering kent in verschillende talen. Feestelijk en vermakelijk? Ja zeker, maar na half uur heb je het wel gehad omdat het vooral veel van hetzelfde is. De feestgangers voor het podium hebben er maling aan en gaan door tot het einde….
Het is een aantal jaar stil geweest rondom de uit Orange County (Californië, U.S.A.) afkomstige hardcore formatie Ignite. Het leek er even op dat de band het vertrek van zanger en boegbeeld Zoli Téglás, die zijn eigen band (rock) band Ocean Hills opstartte, in de vergetelheid zou geraken maar de band sloeg eerder dit jaar keihard terug met het zevende, titelloze (studio) album. Op die plaat maakt Eli Santana (Gitarist van metalbands als Holy Grail, Incite en Huntress), de vervanger van Zoli, indruk met een evenzo prachtig stemgeluid als zijn voorganger. Vanaf het eerste moment dat de tonen van Ignite door de Helldorado tent klinken is het goed. De zang van Eli Santana klinkt net zo melodieus, zuiver en sterk als die van zijn voorganger, al is het een octaaf lager. Ignite is gedreven en het publiek geeft zich volledig over alsof er niets veranderd is. Een enthousiaste pit en een overtal aan “hardcore brothers” aan de zijkanten op het podium. Met krakers als ‘Who Sold Out Now?’ (dat momenteel een speciale lading heeft na het aantrekken van een “Metalhead” als zanger), ‘Let It Burn’, ‘Bleeding ‘, de zich “eigen” gemaakte en goed gelukte U2 cover ‘Sunday Bloody Sunday’ (opgedragen aan de bevolking van Oekraïne), het heerlijke ‘Embrace’ en ‘Live for Better Days’ zet het vijftal een prima show neer. ‘This Day’, één van de schaarse songs van het laatst verschenen album, draagt Eli Santana op aan de op die dag exact 5 jaar overleden Huntress zangeres Jill Janus. Zichtbaar geëmotioneerd neemt de man, getooid in een Exodus shirt, een slok Whisky en proost met het hiernamaals. De nieuwe frontman kleurt qua performance ver buiten de hardcore lijntjes die Ignite in het verleden als standaard had maar daarentegen trekt bassist Brett Rasmussen de boel weer recht door enkele nummers te bassen midden in de “circle pit”. Een prachtig optreden zowel visueel als muzikaal…..kort door de bocht Ignite kwam, zag en overwon.
In de Helldorado maakt Sick Of It All de trilogie aan hardcore bands compleet. Na wervelende shows van Pro-Pain en Ignite is het aan de hardcorepunk band uit Queens, New York om de puntjes op de i te zetten. Sick Of It All is ontstaan in 1986 en wordt gezien als een van de pioniers van de NYHC-scene. De formatie bestaat uit twee broers, zanger Lou Koller en gitarist Pete Koller en basgitarist Craig Setari en drummer Armand Majidi. Vandaag op Alcatraz moet gitarist Pete Koller verstek laten gaan, Pete is aan het herstellen van een hernia operatie en laat zich vervangen door Craig Silverman van Agnostic Front. Sick Of It All opent met ‘Injustice System’ van het debuutalbum en start daarmee sterk. Met ‘Death or Jail’ en ‘Us vs. Them’ wordt er vocaal wat gevraagd van het publiek, dat ondanks Arch Enemy op de Prison Stage, in grote getallen is komen opdagen. Sick Of It All dendert lekker door en er komen nummers voorbij uit de volledige discografie die inmiddels uit twaalf albums bestaat. Met hoogtepunten als ‘Sanctuary’, ‘Wake the Sleeping Dragon’ en de krakers ‘World Full of Hate’ en ‘Rat Pack’. Traditioneel krijgt Craig Setari zijn vocale momentje en zo lijkt alles als vanouds. Dat is echter zeker niet zo, wanneer we kijken naar de podium presentatie en energie die we van Sick Of It All gewend zijn dan wordt gitarist Pete Koller node gemist, goed Craig Silverman doet zijn backing vocals en speelt de nummers keurig, maar de moves en sprongen van Pete zijn gezichtsbepalend voor de band. Lou Koller is nog steeds een geweldige vocalist en frontman, maar het lijkt of dat die harsh vocalen steeds minder makkelijk zijn strot uitkomen. Sick Of It All brengt desalniettemin een heerlijke hardcore show en doet niet onder voor de twee eerder bands in het genre. De geweldige afsluiter ‘Step Down’ doet dat alleen maar bevestigen.
Alcatraz Open Air ’22 wordt afgesloten door de melodische death metal grootmacht Arch Enemy. De Zweedse band, opgericht door Michael Amott in 1995, heeft door de jaren heen een flinke schare aan fans opgebouwd en is zeer populair onder het jongere publiek. Dat eerst Angela Gossow en in het heden Alissa White-Gluz daar een grote bijdrage aan hebben geleverd zal geen geheim zijn. Arch Enemy bracht recentelijk het twaalfde album ‘Deceivers’ uit en dat is alweer het derde album met White-Gluz. Na het intro ‘Set Flame to the Night’ trapt de band af met het nummer ‘The World Is Yours’ onmiddellijk gevolgd door de eerste single ‘Deceiver, Deceiver’ van het nieuwe album. Aanvankelijk lijkt Alissa White-Gluz wat hees te klinken, dit terwijl de dame over een prachtig arsenaal beschikt (getuige haar prestaties bij The Agonist) waar naar mijn mening te summier gebruik van gemaakt wordt bij Arch Enemy. Naar verloop van tijd zijn de stembanden opgewarmd en kan White-Gluz vol gas geven. Dat is exact wat Arch Enemy doet met nummers als ‘War Eternal’ en nummers van de nieuwe plaat als ‘In the Eye of the Storm’ en ‘House of Mirrors’.
De show op Alcatraz ziet er weer verzorgd uit met een knappe licht -en lazershow, het nodige vuurwerk en rookkanonnen. De Prisonground is afgeladen vol en dat is eigenlijk wat de band verdient. Met ‘Handshake With Hell’ krijgen we dan eindelijk die sterke clean vocals van Alissa White-Gluz te horen en die zijn werkelijk geweldig. Muzikaal zit alles ook wel snor bij Arch Enemy, naast Amott is Jeff Loomis nog steeds een geweldige gitarist en ook de ritmesectie met Daniel Erlandsson (drums) en Sharlee D’Angelo op bas is dik in orde. Bekende beukers als ‘The Watcher’ en ‘First Day in Hell’ werken naar het rustpuntje ‘Saturnine’ toe, waarna Arch Enemy weer vol gas geeft met ‘As the Pages Burn’. Arch Enemy functioneert als een geoliede machine en er staat werkelijk geen maat op dat wat het vijftal weet te brengen. Eén en ander wordt nog eens benadrukt met de toegiften, het instrumentale ‘Snow Bound’ en de ultieme beuker ‘Nemesis’. Arch Enemy is hiermee een waardige afsluiter van een mooi Alcatraz festival.
Alcatraz Open Air 2022 was weer een geweldig mooie ervaring. Een geweldige organisatie zorgde ervoor dat wij ons weer thuis voelden aan de Lange Munte in Kortrijk. Dank aan alle medewerkers, vrijwilligers en het publiek! Aan de organisatie een woord van dank voor de geweldige gastvrijheid, tot volgend jaar!
