Alcatraz Hard Rock & Metal Festival – Kortrijk – 13/8/2021
Erik van Dijk & Remco Kreft | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Alcatraz dag 1: Metalheads kunnen eindelijk weer een keer los!
Op 13 t/m 15 augustus is Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in Kortrijk de plaats om je als metalhead te bevinden. Ondanks de beperkingen van uit de Belgische overheid en de reisbeperkingen voor veel internationale bands durft de organisatie van Alcatraz het aan om het festival doorgang te laten vinden. Met 75 bands op drie podia en in totaal 31.000 bezoekers is het drie dagen lang feest zonder beperkingen aan de Lange Munte in Kortrijk.
De bezoekers moeten zich eerst melden bij Kortrijk Xpo alwaar men een bandje kan ophalen mits volledig gevaccineerd of geldige PCR test kan overleggen. Een lange rij doet het ergste vermoeden, maar eenmaal binnen in de hal is te zien dat de zaken vlot verlopen en dat er ook voldoende pendelbussen klaar staan om de menigte naar het festival terrein te brengen. Terwijl we in de rij wachten om het festival bandje om de pols te krijgen horen we DJ Kardi zijn plaatjes draaien en zo komt de sfeer er meteen al lekker in. De duizenden bezoekers zijn uitgelaten en laten zich horen, het voelt allemaal wat onwerkelijk na anderhalf jaar aan inactiviteit op het gebied van festivals.
Het festival terrein ziet er weer geweldig uit en is wat groter van opzet dan andere jaren, dit om te kunnen voldoen aan de regelgeving. De sfeer is geweldig en verbetert op het moment dat de eerste bands hun opwachting maken. Om 12:15 start Eternal Breath in de kleine tent La Morgue, een power metal band ontstaan in 1996. De band mag op redelijk wat belangstelling rekenen, en dat terwijl er tegelijkertijd op de Prison Stage een andere Belgische grootmacht staat. Het Brusselse Channel Zero opent vandaag het wapen gekletter op het hoofdpodium met een nieuwe set en zal later op de avond de Swamp Stage afsluiten met een “old school set”. Channel Zero is ontstaan in 1990 en maakte een doorstart in 2009. De band heeft een grote aanhang in het thuisland, en is laten we zeggen wereldberoemd in België. Frontman en oer lid Franky De Smet Van Damme zweept het publiek lekker op die al in grote getalen aanwezig zijn en al vroeg op de dag zijn de crowdsufers actief.
Met het Brusselse Black Mirrors hebben we meteen de eerste vreemde eend van het festival te pakken. De band mag dan wel bij het metal label Napalm Records hebben getekend en op dit metal festival staan geboekt, maar metal spelen ze niet. En dat hoeft ook helemaal niet. De muziek die Black Mirrors brengt kan misschien wel worden gezien als de oorsprong van de metal, de jaren 60 en 70 rock. Denk aan, Led Zeppelin, Black Sabbath, Janis Joplin, Hendrix. En dat alles met een vleugje grunge, dan krijg een aardig idee hoe deze geweldige band klinkt. Black Mirrors heeft totaal geen moeite om het metal publiek in een heerlijke hippie-trance te laten belanden. Tel daar een goed geluid, sterke podium prestatie en overtuigende frontvrouw (Marcella) bij op en je hebt gewoon een te gek optreden gezien.
In 2019 stonden de dames van Thundermother voor het eerst op het podium op Alcatraz, destijds trapten zij het festival af en anno 2021 staat de band wat hoger op de bill en is de Prison Stage plaats van handeling. Terecht, want de band is duidelijk gegroeid. In 2017 besloot gitarist Filippa Nässil de complete line up te wijzigen en dat heeft haar geen windeieren gelegd. In 2020 verscheen het sterke album ‘Heat Wave’ en net als wat voor veel bands geldt, is er nagenoeg geen kans om het album fatsoenlijk te promoten met live shows. Thundermother gaat vol enthousiasme van start en het is met name zangers Guernica Mancini die hoge ogen gooit met haar geweldige vocalen. Met nummers als ‘The Road Is Ours’, ‘Heat Wave’ en het lekker rockende ‘Shoot to Kill’ weet Thundermother indruk te maken. Filippa Nässil brengt een vermakelijke solo en ook de Iron Maiden snippet die voorbij komt waarbij Majsan Lindberg Steve Harris imiteert is leuk. Het Zweedse Thundermother tekent voor het eerste hoogtepunt van de dag.
Met Unleash the Archers krijgen we de eerste niet Europese band voorgeschoteld op de Prison Stage. De Canadese band is ontstaan in 2007 en bracht tot op heden al vijf studio albums uit, waarvan ‘Abyss’ uit 2020 het laatste is. Unleash the Archers opent met twee nummers van de nieuwe plaat, het titelnummer en ‘Soulbound’, sterke songs met een grote rol voor de uitstekende zangeres en medeoprichter Brittney Slayes. Met nummers als ‘Awakening’ en ‘The Matriarch’ krijgen we wat minder recent werk van de band, al valt dat nauwelijks op. De nummers sluiten naadloos op elkaar aan en het lijkt er op dat het gitaristen duo het kunstje keer op keer herhaald. Desalniettemin weet Unleash the Archers te boeien en brengt het gezelschap een fris klinkende sound naar Alcatraz.
We gaan weer terug naar de Swamp Stage want daar staat het Griekse Suicidal Angels klaar om ons een heerlijk mixed grill van old school thrash voor te schotelen. De Angels zijn alweer sinds 2001 bezig en zijn allang niet meer weg te denken uit de hedendaagse thrash scene. Ze houden ergens het midden tussen Kreator (headliner van zondag!), Legion of the Damned en Death Angel. En eigenlijk doen ze hier muzikaal helemaal niet voor onder. Thrash metal brengen deze Grieken precies zoals het hoort. Smerig, up tempo, gierende solo’s, headbangend als een bezetene, strakke jeans en hoge gympen. Dan heb je je huiswerk goed gedaan. Bij de immer norse frontman (Nick Melissourgos) kan er pas aan het einde van de set een glimlach vanaf, als hij ziet dat het goed zat, en de Suicidal Angels de Swamp stage toch aardig in beweging hebben gekregen. Puik optreden.
Waar een ieder de Brits/Zwitserse power metal band Gloryhammer verwachtte moet het publiek genoegen nemen met de Duitse hardrock band Kissin’ Dynamite. Vanwege de uiterste strenge maatregelen van het Verenigd Koninkrijk moet Gloryhammer verstek geven voor het Alcatraz. Gedurende het festival zijn er meer roddels over bands waar over getwijfeld wordt of dat zei het halen, veel voorkomende namen zijn Vio-Lence en Kreator (vast op Bloodstock). We moeten het doen met dat wat er wel komt en dat is in dit geval Kissin’ Dynamite. De band uit Baden-Württemberg is ontstaan in 2007 en bracht in die tijd al zes albums uit. De heren brengen de nummers met veel enthousiasme en de zoete nummers als ‘ I’ve Got the Fire’ en ‘Somebody’s Gotta Do It’ zijn alles behalve origineel. Maar goed, het veld staat vol voor de Prison Stage en het publiek geniet in de zon, uw recensenten hebben het echter al snel gezien en verkennen het terrein. Op naar El Presidio!
Het Alcatraz Festival heeft ook een stamkroeg, genaamd, El Presidio! Er staat een uitroepteken achter omdat deze kroeg dit gewoon verdiend. Als je even weg wilt van het oeverloze gewandel, vette frietkramen, keiharde metal optredens of de klotsende oksels van je vrienden dan kan je lekker chillen in El Presidio. Althans chillen, dat is niet helemaal waar, ja je kan er zitten, je hebt er zelfs heerlijke Belgische bieren van de tap (Karmeliet!) maar verder wordt er hier bijna letterlijk het dak van de kroeg af gefeest! De DJ draait een heerlijke mix van alle klappers die onze scene zo mooi maakt, Dio, Priest, Maiden, Bon Jovi, noem ze maar op. De stamgasten gaan er dan ook helemaal voor en er wordt luidkeels meegezongen en op de tafels gedanst. Hier zullen we nog vaak terugkomen.
We hebben genoeg gelachen vandaag, vanaf nu moet alles kapot, want Mayhem staat klaar in de Swamp tent. Wat is en blijft dit toch een iconische en unieke band. Mayhem is werkelijk one of a kind. De sfeer die deze band oproept, zelfs overdag in een tent waar het minimaal 30 graden is, is werkelijk ongekend. De band choqueert allang niet meer, maar als de hel een volkslied had, dan hadden Atilla en zijn demonen het geschreven. De rillingen lopen je af en toe over het lijf en dat is knap bij deze temperaturen. Hellhammer zorgt met zijn strakke drums dat er nog enigszins orde ontwaard in deze duistere chaos en het lijflied aller Mayhem fans, ‘Freezing Moon’, wordt uiteraard niet overgeslagen. Deze band verzaakt nooit.
Met een groot aantal Belgische band op deze editie heeft de organisatie op de vrijdagavond een drietal bands uit de gouden jaren 80 achter elkaar geprogrammeerd in La Morgue, het kleinste podium op Alcatraz. De eerste van drie is de heavy metal band Ostrogoth. De band is ontstaan in 1980 en kent anno 2021 alleen nog drummer Mario Pauwels als origineel bandlid. Na de geweldige EP ‘Full Moon’s Eyes’ verschenen nog drie studio albums die de band wereldwijde faam bezorgde. Op Alcatraz treedt Ostrogoth met Mario en muzikanten die deze eeuw de band hebben versterkt. Ostrogoth opent met een vermakelijk nieuw nummer ‘Victory of Faith’ waarna we terug gaan naar de jaren 80. ‘Shoot Back’ en ‘We Are the Ace’ komen van de laatste twee albums van de band, waar het vermakelijke ‘God’s Final Touch’ zelfs afkomstig is van een demo. In oktober komt een box versie uit genaamd ‘Before The Full Moon’ met meer opnames die niet eerder zijn uitgebracht, aldus Mario “Grizzly” Pauwels. Met heerlijke oude krakers als ‘Ecstasy and Danger’, ‘Queen of Desire / Paris by Night’, en de EP toppers ‘Full Moon’s Eyes’ en ‘Heroes’ Museum’ overtuigd Ostrogoth en is de tent afgeladen vol. Oude liefde roest niet, dit geldt zeker voor Ostrogoth.
Ook thrash metal band Cyclone kent de oorsprong in de jaren 80 en is sinds 2019 weer actief. Frontman Guido Gevels heeft met oudgediende Stefan Daamen en een aantal jonge honden weer een band gecreëerd en vanaf de eerste tonen, ‘Prelude to the End’ en ‘Take Thy Breath’, gaat het los in La Morgue. Tot ver buiten de tent staat het publiek de band te aanschouwen en voor het podium ontstaat een moshpit en zijn de stagedivers veelvuldig op het podium te vinden. ‘In the Grip of Evil’, ‘So Be It’, Cyclone ramt lekker door zonder concessies. Guido klinkt vocaal met zijn hoge uithalen alsof we nog steeds in de jaren 80 vertoeven en het jonge spul als o.a. Kevin Verleysen past feilloos in het geheel. Cyclone speelt zo’n beetje alle favorieten van de albums ‘Brutal Destruction’ (1986) en ‘Inferior to None’ (1990) en het publiek verandert La Morgue in een gekkenhuis. ‘Neurotic’, ‘Fall Under His Command’ en het afsluitende ‘Fighting the Fatal’ worden met veel enthousiasme gespeeld en ontvangen in de moshende menigte. Cyclone zorgt weer voor een hoogtepunt op Alcatraz.
Net als de twee voorgaande bands in La Morgue stamt ook heavy metal band Killer uit 1980. Met albums als ‘Ready For Hell’ (1981) en ‘Wall of Sound’ (1982) zette de band zich zowel nationaal als internationaal op de kaart. De band rond enig origineel bandlid Paul Van Camp, beter bekend als Shorty, is na een tweetal onderbrekingen sinds 2002 weer actief en bracht in 2015 het laatste album ‘Monsters Of Rock’ uit. Vanavond in La Morgue is het enthousiasme van de fans te vergelijken met de voorgaande bands, het publiek staat weer tot ver buiten de tent en geniet van de klassiekers die voorbij komen. Achtereen volgens worden we getrakteerd op oued krakers van het tweede album: ‘Blinded’, ‘Bodies and Bones’ en ‘No Future’ en de sfeer zit er van de start meteen in. Met uitzondering van de titelnummers van het derde en laatste album, ‘Shock Waves’ en ‘Monsters Of Rock’, krijgen we louter krakers van de eerste twee albums en dat is exact waar het publiek op zit te wachten. Nummers als ‘Kleptomania’, ‘Wall of Sound’ en ‘Ready for Hell’ zorgen ervoor dat ook Killer niet teleur stelt en een geweldige avond La Morgue in steil afsluit.
Super hoog op de bill en wel op de mainstage staat het Zweedse death metal orkest At The Gates. Dat dit meer dan terecht is kunnen we zien aan de opkomst voor het podium, volle bak. Met de klassiekers ‘Slaugther Of The Soul’ en de geweldige comeback plaat ‘At War With Reality’ hebben ze natuurlijk ok wel wat munitie om mee te schieten. At The Gates doen eigenlijk wat ze altijd doen. Een super strakke Göteborg death metal set neerzetten. Geen franjes, geen verrassingen, geen gelul, gewoon waar het om draait, dikke vette melodieuze old school death metal, zoals alles zij dat kunnen brengen. Want wat zijn deze heren toch belangrijk geweest voor deze scene. De hoogtepunten waren de eerde genoemde titel tracks, ‘At War With Reality’ en uiteraard ‘Slaughter Of The Soul’. En had ik al gezegd dat zanger Thomas Lindberg een pet op had?
De Nederlandse symfonische metal band Epica is één van de beste export producten uit Nederland en heeft voor deze editie van Alcatraz de headliner positie verkregen op de Prison Stage. De band is ontstaan in 2003 na het vertrek van Mark Jansen bij After Forever en bracht eerder dit jaar met ‘Omega’ het alweer tiende studio album uit. Epica opent met twee nummers van het nieuwe album, te weten ‘Abyss of Time – Countdown to Singularity’ en ‘Freedom – The Wolves Within’. De oudere nummers die volgen, verhogen de herkenbaarheid en daarmee het enthousiasme op de Prison Ground. De show oogt professioneel en van hoge kwaliteit, wat je van een headliner als Epica mag verwachten. De geweldige vocalen van Simone Simons met de ondersteuning van grunts van de heren op het podium in een nummer als ‘The Obsessive Devotion’ zorgen voor diversiteit. Het wat theatrale ‘Beyond the Matrix’ en het afsluitende ‘Design Your Universe’ met een geweldige opbouw en songstructuu,r dragen nadrukkelijk bij aan een sterke show en vormen een mooie afsluiter op de eerste dag Alcatraz.
