Graspop Metal Meeting, Dessel – Dag 3, 18 juni 2022
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
Stegen de temperaturen op vrijdag tot bijna dertig graden, vandaag wordt de warmste dag van het festival waarbij de thermometer de vijfendertig graden aan zou tikken. Bij aankomst bij het festivalterrein worden we al gewaarschuwd om veel water te drinken, gelukkig is dit vrij verkrijgbaar bij een aantal waterpunten en bij de toiletten, want warm was het zeker. Zelden was het zo warm tijdens het festival weekend. Het is dan ook verbazingwekkend dat alle oudgedienden van bands als Saxon, Judas Priest en Michael Schenker het in deze hitte hebben weten vol te houden. Daarnaast niets dan respect voor het publiek dat onverminderd hard tekeerging in de pit en uren voor het podium hebben staan wachten tot hun favoriete band eindelijk aan zou treden.
De eerste band van de zaterdag die ik graag wilde zien is Tribulation. De heren uit Zweden maken sfeervolle, melancholische death/black metal waarbij traditionele heavy metal, psychedelic rock en gothic rock invloeden niet geschuwd worden. De band begon in 2004 echter als black metal band en de band treedt nog altijd op met corpse paint. Als de wierook op het podium wordt aangestoken en het intro “La Vie En Rose” van Edith Piaf door de speakers schalt weten we dat het niet lang meer zal duren voordat de band ten tonele verschijnt. Zodra de band van start gaat met “In Remembrance”, afkomstig van het meest recente album ‘Where the Gloom Becomes Sound’ uit 2021, laat ik me helemaal meeslepen en kan ik heerlijk wegdromen op de atmosferische, catchy ritmes. De show wordt vervolgens voorgezet met het eveneens nieuwe “Leviathans”. De wierrook is goed te ruiken voorin de Marquee. Het mooie “Nightbound” komt voorbij en ook “Melancholia” komt lekker uit de speakers. Weinig gepraat en veel muziek. Zo blijf je redelijk in de vibe zitten. Het einde van de show bestaat onder meer uit de nummer “Funeral Pyre” en “Strange Gateways Beckon”, waarna de show wordt afgesloten met het fijne “Lacrimosa”.
Na Tribulation pakken we nog een stukje mee van Michael Schenker die op het South stage staat. Michael Schenker speelde zijn eerste concert al op 11-jarige leeftijd met Rudolf and the Scorpions en was pas 16 toen hij met dezelfde band zijn eerste plaat maakte. Toen Scorpions enkele jaren later het voorprogramma van UFO verzorgden, vroeg de hoofdact aan de jonge gitaarvirtuoos om bij hen de post van leadgitarist in te vullen. Michael aanvaarde en dat was meteen de start voor een ietwat turbulente samenwerking. Michael had echter andere planen en richtte achtereenvolgens de Michael Schenker Group en de McAuley Schenker Group (MSG) op. Vandaag trekt de gitarist de wereld rond met verschillende concepten, waaronder Michael Schenker Fest en Michael Schenker’s Temple Of Rock waarmee hij telkens een ander facet van zijn rijk gevulde carrière aan bod laat komen. We haken in bij de UFO cover “Lights Out” dat luidkeels wordt meegezongen door het publiek. Van het meest recente album ‘Universal’ dat afgelopen mei verscheen krijgen we dan nog het nummer “A King Has Gone” te horen waarna het optreden met de UFO klassieker “Rock Bottom” wordt beëindigd.
Het Zweedse Blues Pills met als blikvanger zangeres Elin Larsson doet het vandaag op het North stage. De eerste keer dat Blues Pill op Graspop speelde was in 2015 in een bomvolle Metal Dome. De vintage bluesy en soulvolle rock van de Zweden, die zo uit de jaren 60 of 70 kon komen, spreekt dan ook tot de verbeelding van vele generaties. Blues Pills is echter niet stil blijven staan, met de release van ‘Lady In Gold’ als waardige opvolger voor hun debuut en het in 2020 uitgebrachte ‘Holy Moly!’ wist de band enorm te groeien. De band trapt onder leiding van zangeres Elin Larsson af met de songs “High Class Woman”, waardoor er muzikale trip ontstaat waarbij we voornamelijk songs van het debuut en het meest recente album te horen krijgen zoals “Low Road”, “Kiss My Past Goodbye” en “Black Smoke”. Maar ook voor gitarist Zack Anderson is een hoofdrol weggelegd, die de heerlijke seventies groove weet te behouden met heerlijk gitaarwerk. Van het ‘‘Lady In Gold’ album krijgen we vreemd genoeg niks te horen. Wel wordt van de debuut EP ‘Blisss’ uit 2012 het titelnummer nog gespeeld, waarna de band verder gaat met ‘Astralplane’ en ‘Bye Bye Birdy’ waarbij zangeres Elin het zelfs presteert om het publiek in te duiken om een stukje te crowdsurfen waarna het uitstekende optreden wordt afsloten met ‘Devil Man’.
Europe staat vervolgens alweer klaar op het South stage, één van de twee grote mainstages. De band was eerder in 2012 en 2017 te zien in Dessel. Europe staat natuurlijk vooral bekend om hun jaren 80’s hits, maar ook heden ten dage kruipen ze nog geregeld in de studio om topwerk af te leveren, waarvan het in 2017 verschenen ‘Walk the Earth’ het laatste wapenfeit is. Een album dat de opvolger was van het in 2014 verschenen ‘War Of Kings’ waar de band hun voorliefde voor de jaren 70 rock liet doorschemeren, waarbij de sound ergens in het midden lag tussen Deep Purple, Thin Lizzy en Pink Floyd en waarbij het gladde geluid uit de jaren 80 nagenoeg is verdwenen. De band trapt af met het titelnummer van het eerder genoemde “Walk the Earth”, gevolgd door de meezinger “Rock the Night” en het uit 1984 stammende “Scream of Anger” afkomstig van het ‘Wings of Tomorrow’ album. De band gaat vervolgens verder met de zoetsappige meezinger “Carrie” en ik moet zeggen dat de band het nog goed doet. Muzikaal en vocaal zit het nog goed in elkaar. Nummers die verder nog voorbijkomen zijn onder andere “Last Look at Eden”, “Sign of the Times” en het heerlijk rockende “Hole in My Pocket”. De band gaat anno 2022 nog prima, beter dan verwacht zelfs. Bij ‘Superstitious’ doet het publiek nog steeds flink mee en wordt er uit volle borst meegezongen waarbij we nog een stukje van Bob Marley’s “No Woman No Cry” voorbij horen komen. Met “Cherokee” zijn we bijna aanbeland bij het einde van de set, maar niet voordat de ultieme uitsmijter ten gehore brengt. Wist je dat “The Final Countdown” het snelst herkende lied ter wereld is? Als de eerste tonen klinken gaat het publiek helemaal los en wordt er zo hard meegezongen dat de band nauwelijks meer hoorbaar is. Mede door de uitstekende performance van de band kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagd optreden van de Zweden.
Het Duitse industrial-rock-gezelschap Eisbrecher was de laatste twee edities van Graspop (2018/2019) ook al te zien op het hoofdpodium, dit jaar staan de heren er weer. Er moet dus wel iets zijn waardoor de band al voor de derde keer achter elkaar te zien is. De in 2002 opgerichte band bracht in 2004 het debuutalbum ‘Eisbrecher’, een plaat met veel elektronische elementen die hen in hoek van de EBM duwde. Op de volgende albums ging de sound echter meer de metal kant op. Het predicaat EBM verdween, de term industrial metal kwam in de plaats. In 2022 trekt de band de wereld rond om hun nieuwste album ‘Liebe Macht Monster’, dat in thuisland Duitsland de eerste plaats in de top 40 behaalde, voor te stellen. Zogezegd doet de band opnieuw Graspop aan en gaat de band van start met “Verrückt”, gevolgd door “Sturmfahrt” en “Fehler Machen Leute”. Om de band simpelweg als Rammstein kloon te bestempelen is wel een beetje kort door de bocht, Eisbrecher heeft wel degelijk een eigen smoel en met name frontman Alexx Wesselsky is een top entertainer die het publiek met het grootse gemak inpakt. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de festival weide behoorlijk goed gevuld is. Van het meest recente album krijgen we vandaag slechts twee nieuwe songs te horen, te weten “FAKK” en “Nein Danke”, daarnaast krijgen we een bloemlezing te horen uit bijna het gehele oeuvre van de band met nummers als “Himmel, Arsch und Zwirn”, “This Is Deutsch en “Was ist hier los?”. Het optreden wordt vervolgens afgesloten met “Miststück”, een cover van Megaherz, de voormalige band van zanger Alexx en gitarist Noel Pix.
Met meer dan 80 miljoen verkochte albums is Foreigner een van de succesvolste hardrock bands uit de muziekgeschiedenis. De groep werd in 1976 in New York opgericht door Britten Mick Jones en Ian McDonald en de Amerikaanse zanger Lou Gramm. Met het debuutalbum ‘Foreigner’ en de wereldhit “Cold As Ice” schoot de band in 1977 meteen naar de top van de hitparade. Ook de verkoop van de tweede plaat ‘Double Vision’ (1978) en de opvolger ‘Head Games’ (1979) met daarop de knaller ‘Dirty White Boy’ liep al snel in de miljoenen. De piek bleef nagenoeg de volledige jaren 80 aanhouden en de hits volgden elkaar in snel tempo op. De volgende decennia was het echter een komen en gaan van bandleden en werden er minder hits gescoord. De band blijft live echter nog steeds een relevante act, maar vandaag moeten we toch enige overgebleven originele bandlid Mick Jones om niet genoemde reden missen, waardoor we vandaag eigenlijk naar een veredelde coverband staan te kijken.
Dat mag de pret echter niet drukken, de vorige keer dat ik de band aan het werk zag (Graspop 2016) wat het leuker dan ik van te voren dacht. Dus vandaag had ik hoge verwachtingen van Foreigner en na het uurtje dat de band toebedeeld had gekregen zou blijken dat niets minder waar zou zijn. De band gaat meteen goed van start met nummers als “Double Vision” en “Head Games” gevolgd door een van de grootse hits van de band in de vorm van “Cold as ice” waarmee de band meteen behoorlijk wat publiek meekreeg en waarbij zanger Kelly Hansen nog even richting de geluidstoren rent door de barrier in het midden van het publiek. De band vervolgt het optreden met “Dirty White Boy”, “Feels Like the First Time en “Urgent”. Tijdens festival shows waarbij een band slechts beperkte speeltijd heeft begrijp ik niet zo goed waarom een band zo nodig een solo moet doen, zo ook tijdens het optreden van Foreigner waar we zowel een keyboard en een drum solo te horen krijgen. Na het sologedeelten krijgen we gelukkig nog wat muziek te horen, zo wordt het bijna smetteloze optreden afgesloten met “Juke Box Hero” en de ultieme smartlap “I Want to Know What Love Is” waarna het optreden er alweer opzit.
Het uit New Orleans afkomstige Down staat vandaag in de Marquee geprogrammeerd. Met het uit 1995 stammende debuut ‘Nola’ is het inmiddels meer dan 25 jaar geleden dat dit legendarische album het levenslicht zag. Special voor deze gelegenheid zal de band vandaag een speciale show geven waarbij dit album voor het grootste deel live gespeeld zal worden. Neem daarbij de een line up waar je u tegen zegt en er kan niet veel mis meer gaan. Met riffmeesters Pepper Keenan (Corosion of Conformity) en Kirk Windstein (Crowbar) op gitaar en natuurlijk frontman Phil Anselmo van Pantera op zang. Al ruim voor aanvang van de show staat de grote tent bomvol en is de temperatuur naar ongekende hoogte gestegen. Down trapt af met het krachtige ‘Lysergik Funeral Procession’ gevolgd door ‘Hail the leave’. De energie spettert er van af en de temperatuur is inmiddels nog meer gestegen. Het schijnt het uitzinnige publiek echter niet te deren. Zoals gezegd de show van vandaag staat in het teken van het debuut waarvan we maar liefst acht song te horen krijgen waaronder “Losing All”, “Pillars of Eternity” en het machtige “Swan Song”. Down bevestigd de ijzersterke live reputatie nog maar eens, de band geniet zichtbaar. Zo staat frontman Anselmo de halve show met een grijns van oor tot oor op het podium en wordt het publiek en de crew voor het podium meermaals bedankt. Na “Eyes of the South”, “Stone the Crow” en het afsluitende “Bury Me in Smoke” zit het vette optreden van de Amerikanen er helaas alweer op, maar Down bewijst hier nog maar eens dat ze nog lang niet zijn afgeschreven, klasse.
De volgende band die we aan het werk zien is de heavy metal band Saxon, de Britten hebben net als Graspop dat zijn vijfentwintigste verjaard viert, ook reden voor een feestje, de band staat immers alweer voor de tiende keer op Graspop. Saxon werd in 1976 opgericht door zanger Biff Byford, gitaristen Paul Quinn en Graham Oliver, bassist Steve Dawson en drummer Pete Gill en wordt beschouwd als een van de grote namen uit de NWOBHM-stroming eind jaren 1970. Door de jaren heen kende de band verschillende bezettingen, hoewel zanger Biff Byford en gitarist Paul Quinn steeds actief aanwezig bleven, daarnaast weden er ontelbare albums opgenomen, zo staat de teller al op meer dan twintig studio albums en dan hebben we nog niet eens de ontelbare live albums en dvd’s meegeteld. Neem daarbij dat de band ook nog een hele rits aan klassiekers op haar naam heeft staan waardoor het niet zo moeilijk is voor de band om een sterkte set lijst in elkaar te zetten. Zo starten de oude rockers met “Motorcycle Man”, “Thunderbolt” en “Wheels of Steel” waarna we al snel kunnen concluderen dan het vandaag een lekkere old school set beloofd te worden. En dat klopt als “Heavy Metal Thunder”’ ingezet wordt. Frontman Biff, die inmiddels de zeventig al is gepasseerd heeft het duidelijk naar zijn zin. Saxon blaast vervolgens de ene na de andere klassieker het veld op zoals “Strong Arm of the Law”, ,“Denim and Leather” en “And the Bands Played On” om er enkele te noemen. Als vervolgens “747 (Strangers in the Night)” ingezet wordt, doet het hele veld mee. Nog fijner is het wanneer “Princess of the Night” er gelijk achteraan komt waarmee het heerlijk optreden er helaas alweer opzit.
Het Amerikaanse Five Finger Death Punch werd 2005 gevormd en het debuut ‘The Way of the Fist’ verscheen in 2007 en inmiddels staat de teller met ‘A Decade of Destruction Vol. 2’ dat in 2020 verscheen alweer op tien. De laatste show van Five Finger Death Punch op GMM 2017 was er een voor de boeken. In aanloop naar die show moest frontman Ivan Moody de tour verlaten (het optreden kort daarvoor in 013 te Tilburg werd vroegtijdig stopgezet) om de strijd met zijn verslaving aan te gaan en hierdoor trad de band aan met vervanger Tommy Vext. Doorgaans ervaren fans zoiets als een domper op de feestvreugde, maar in het geval van FFDP kon dit de pret niet drukken. De interim zanger smeet zich volledig en zijn enthousiasme zorgde voor een fenomenale set. Kortom, FFDP behoort ondertussen tot de grote jongens in het metalcore genre. Als de band rond de klok van tien over negen het South podium inneemt staat de festival weide voor het grote podium inmiddels bomvol. Als de band van start gaat met “Inside Out”, gevolgd door “Trouble” en “Wash It All Away” is het hek van de dam. Crowdsurfers vliegen constant over de hekken, dit tot groot genoegen van de band die constant met plectrums strooien naar het publiek, zelfs de fotografen in de pit krijgen ze toegeworpen. Zanger Moody bedankt het publiek nog maar eens en ook de fotografen in de fotopit worden uitvoerig bedankt. De show bestaat verder uit nummers als “Sham Pain”, “Lift Me Up”, “Under and Over It” en het afsluitende “The Bleeding”. Tussendoor werden we dan nog vermaakt met de cover Bad Comany en een drum solo van drummer Charlie Engen tijdens “Burn MF”. FFDP wist vandaag opnieuw te overtuigen met een zeer sympathieke show.
Ook Judas Priest is een graag geziene gast op Graspop, de band staat inmiddels alweer voor de zevende keer op Graspop. De band behoeft verder natuurlijk weinig introductie, de metal veteranen vierden in 2020 namelijk hun 50 jarige jubileum, een prestatie om u tegen te zeggen natuurlijk. Van de originele line up van de band is inmiddels niet veel meer over, K.K. Downing verliet de band in 2010, terwijl Glenn Tipton kampt met de gevolgen van Parkinson. Het is eigenlijk alleen bassist Ian Hill die er nog over is van de bezetting uit 1969, zanger Rob Halford kwam namelijk pas in 1973 bij de band en was er tussen 1992 en 2003 tijdelijke even uit. Het meest recente album ‘Firepower’ dat op zeer lovende kritieken kon rekenen is inmiddels alweer 4 jaar oud. Na het intro “Battle Hymn” gaat de band fel van start met “One Shot at Glory” afkomstig van het uit 1990 stammende ‘Painkiller’ album waarvan we vandaag maar liefst drie nummers te horen krijgen. Voor het zover is krijgen we het eest recente album eerst het sterke “Lightning Strike” nog te verwerken.
Wat we vervolgens voorgeschoteld krijgen is een bloemlezing uit het gehele oeuvre van de band met songs als “You’ve Got Another Thing Comin”, “Freewheel Burning” en “Victim of Changes” kan de avond niet meer stuk. Natuurlijk mag een song als “Turbo Lover” niet ontbreken en ook klassiekers als “Painkiller”, “Victim of Changes” en de Fleetwood Mac cover “The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)” worden niet vergeten. De hoge verwachtingen die ik voor Judas Priest had komen vanavond echter niet helemaal uit. Op de band en zeker op gitaartandem Richie Faulkner en Andy Sneap viel niet veel op aan te merken, de gitaarpartijen waren namelijk strakker dan een eenden reet. Het was Metal God en levende legende Rob Halford die veel moeite moest doen om alles eruit te persen. Maar dat kan ook bijna niet anders, die man is ook al zeventig. Met de toegiften “The Hellion”, “Electric Eye”, “Hell Bent for Leather en “Breaking the Law” is er bijna een einde gekomen aan de show, echter niet voordat de band nog voor een tweede maal terugkomt voorde ultieme afsluiter “Living After Midnight“ waarbij het optreden net voor de klok van twaalf uur is afgelopen.
Korn kan toch wel gezien worden als een van grondleggers van de nu-metal beweging. De band werd in 1993 opgericht door gitarist James ‘Munky’ Shaffer en bassist Reginald ‘Fieldy’ Arvizu samen met drummer David Silvera. Ze vonden Brian ‘Head’ Welch en de buitengewone frontman Jonathan Davis. De rest is eigenlijk geschiedenis. Het naar zichzelf vernoemde debuut, dat ze opnamen met producer Ross Robinson, werd in alle opzichten een blauwdruk voor het toen nieuwe genre. De eerste single ‘Blind’ sloeg in als een bom. Er ontstond een hele stroming en Korn overtrof alles en iedereen. De albums ‘Follow the Leader’, ‘Issues’ en ‘Untouchables’ groeiden uit tot classics. Vanaf 2007 werd Korn ook een graag geziene gast op GMM, de teller staat op vijf en met een nieuw album ‘Requiem’ dat eerder dit jaar verscheen staat de band vandaag voor de zesde keer op het hoofdpodium in Dessel.
Het zal niemand verwonderen dat de band vandaag menig bezoeker verrast met een geweldige strakke show. Zo wordt er stevig afgetrapt met enkele klassiekers in de vorm van “Here to Stay”, “Got the Life” en “Falling Away From Me”. Drummer Ray beukt de vellen van zijn drumkit terwijl hij zijn drumstokken alle kanten opgooit en weer opvangt. Verder horen we onder meer nummers als “Cold”, “Shoots and Ladders” en het nieuwe “Worst Is on Its Way” voorbij komen. De band is in topvorm waarbij de basspartijen tijdens deze tour worden waargenomen door Ra Diaz van Suicidal Tendencies, ook zanger Jonathan David is goed bij stem. Gitarist Brian ‘head’ Welch is vandaag ook nog eens jarig en roept dat naar ons aan de zijkant van het podium waardoor het feest compleet is. Ook “Freak on a Leash” en “A.D.I.D.A.S.” mogen natuurlijk niet ontbreken waarna het optreden wordt beëindigd met “Blind”. Met een zeer voldaan gevoel kan ik naar huis. Dit is een meer dan terechte afsluiter van de zaterdag.
