Graspop Metal Meeting, Dessel - Dag 1, 16 juni, 2022
Talitha Martijn & Eus Straver | Photography © Eus Straver
Nadat Graspop twee keer niet door kon gaan vanwege corona was het donderdag 16 juni 2022 dan toch eindelijk zover en werden de poorten van de heilige grond te Dessel geopend. Niet minder dan 220.000 metalheads in vier dagen vierden de 25ste verjaardag van Graspop Metal Meeting. Het was in ieder geval een feest van begin tot eind, maar daarover later meer. Met een nieuw terrein met grotere oppervlakte en andere opstelling van de diverse podia kwamen er meer bezoekers dan ooit. De ontlading was dan ook groot en mede door het mooie weer op de eerste drie dagen kon er niet veel misgaan.
Op de donderdag waren het de headliners die hun status met verve bevestigden. Iron Maiden gaf op de donderdag een uitstekende show weg en Volbeat deed daar niet veel voor onder, maar Mercyful Fate in de bomvolle Marquee was toch wel voor velen een van de hoogtepunten van de eerste dag. Op de vrijdag waren het Within Temptation en de oudgedienden van Scorpions die het publiek in grote getale naar de festival weide wisten te trekken maar ook tijdens het optreden van Megadeath stond het veld ramvol. Op zaterdag vierde Judas Priest haar 50e verjaardag met een indrukwekkende show. Ook Korn stond hun mannetje en natuurlijk waren er genoeg nieuwkomers om de fakkel van de oudgedienden over te nemen. Five Finger Death Punch pakte de weide moeiteloos in met een beklemmend goeie prestatie maar ook de nieuwe lichting bands diende zich aan als veelbelovend met op stip de Oekraïense band Jinjer en het Japanse Crossfaith dat de festivalweide op zondag rond de klok van 1 uur met gemak wist te vullen. De piraten van Alestorm zorgden dan weer voor de dolste taferelen voor het podium, zo was het gedurende de gehele show een komen en gaan van crowdsurfers waardoor de vangploeg voor het podium hun handen vol had. Het festival werd afgesloten door de publiekslieveling Sabaton inclusief een groots slotvuurwerk dat het veld in vuur en vlam zetten.
Donderdag 16 juni 2022
De donderdag begint voor mij met Misthyrming als eerste band in de grote Marguee tent. Deze IJslandse band speelt zware duistere, meeslepende black metal met hier en daar wat melodische elementen. De band werd in 2013 opgericht Reykjavik en in 2016 waren ze een van de verrassingen op Roadburn voor mij. Ook op de vroege middag weet de band te overtuigen, zanger Dagger heeft een diepe mooie stem en de vibe die de met bloed overgoten band afgeeft is duidelijk voelbaar, al met een lekker potje duisternis om de dag mee te beginnen.
While She Sleeps mag vervolgens als eerste band op het North podium openen maar omdat we niet zoveel hebben met de metalcore uit Engeland begeven we ons al op tijd naar de Marquee om een goed plaatsje vooraan te bemachtigen waar Vltimas hun opwachting maakt. Deze Amerikaanse band wordt aangevoerd door frontman David Vincent die we kennen van Morbid Angel en I am Morbid. Bij aanvang van de show staat het dan ook al behoorlijk vol. Het kenmerkende aan Vltimas is toch wel de herkenbare zware stem van David en speelt hij bij eerdergenoemde bands zelf basgitaar, hier is het echter de Nederlander Ype Terwisscha (Escadron, Dodecahedron) die live de baspartijen verzorgd en niemand minder dan Flo Mournier (Cryptopsy) op drums en Rune Eriksen (Aura Noir, Mayhem) op gitaar. Hun debuut ‘Something Wicked Marches In’ dat in 2019 verscheen knalt van begin tot einde, precies zoals je bij deze band verwacht en omdat de band nog geen nieuw werk heeft uitgebracht bestaat de show van vandaag dan ook slechts uit nummers van het debuut. De nummers die ze onder andere ten gehore brengen zijn “Praevaludus”, “Monolith” en het sterke “Everlasting”. Wat mij vooral opvalt is dat frontman nu al iets minder onwennig is met zijn handen dan toen ik hem de eerste keer live aan het werk zag een aantal jaar geleden. David blijft dan ook een goede frontman en Flo en consorten vullen hem prima aan en dat maakt er een stevig en strak geheel van waarbij het geluid zeer goed te noemen is. De band sluit hun optreden af met een van mijn favorieten in de vorm van “Marching On”.
De volgende band die we aan het werk zien is opnieuw in de Marquee tent, namelijk het uit Phoenix, Arizona afkomstige Flotsam and Jetsam. Bij aanvang van de show staat de grote tent behoorlijk vol als de band aftrapt met “Dreams of Death” afkomstig van het tweede album ‘No Place for Disgrace’ van de band. De show wordt vervolgens voorgezet met de klassieker “Hammerhead” afkomstig van het uit 1986 stammende debuut ‘Doomsday for the Deceiver’. De band is vandaag in goede doen en lijkt goed op elkaar ingespeeld waarbij een hoofdrol is weggelegd voor drummer Marco Prij (Cryptosis) die tijdens deze tour achter de drumkit plaatsneemt omdat drummer Ken Mary niet naar Europa kon reizen door problemen met zijn paspoort. De temperaturen zijn inmiddels behoorlijk opgelopen in de tent, maar de band speelt er echter niet minder door en gitaristen Michael Gilbert en Steve Conley soleren er vrolijk op los als “Iron Maiden” wordt ingezet. Na deze nummers zit de sfeer er natuurlijk meteen goed in en vanaf nu is het alleen nog maar smullen geblazen, zo krijgen we maar liefst drie songs te horen van ‘No Place for Disgrace’. Natuurlijk wordt ook het meest recente album ‘Blood In The Water’ dat in 2021 verscheen niet vergeten waarvan we de nummers “The Walls”, “Brace for Impact” en “Burn the Sky” te horen krijgen. Flotsam and Jetsam weet vandaag opnieuw te overtuigen net als twee weken geleden toen ik ze al op het Into The Grave festival aan het werk zag, klasse.
Op het South stage staat het Amerikaanse Mastodon alweer klaar om het publiek te vermaken. De band stond maar liefst zeven keer eerder op Graspop, zo was de band voor het laatst in 2017 in Dessel te zien. Mastodon is zo’n band die je niet in een genre kan beschrijven, de band tapt uit het heavy metal vaatje maar de songs zijn doorspekt met de nodige stoner en progressieve invloeden voorzien van vele tempowisselingen, heavy riffs, onnavolgbare drumpartijen en instrumentale breaks. Het meest recente album getiteld ‘Hushed and Grim’ van de band stamt uit 2021 en natuurlijk wordt dit album vandaag gepromoot want er kon immers nog niet eerder getoerd worden. Zo trapt de band af met “Pain With and Anchor” van het eerdergenoemde album waarbij de zangpartijen door zowel bassist Troy Sanders als ook drummer Brann Dailor vertolkt worden. Vandaag krijgen we in totaal maar liefst vijf nieuwe nummers te horen waaronder “The Crux”, “Teardrinker” en “Pushing the Tides”. Maar ook de oudere heavy songs worden niet vergeten zoals “Megalodon” afkomstig van het uit 2004 stammende album ‘Leviathan’. Ook vandaag weet Mastodon weer te overtuigen zoals ze enkele weken geleden al deden in een goede gevulde zaal van 013 waarbij opnieuw de hoofdrol was weggelegd voor drummer Brann Dailor met zijn onnavolgbare drumwerk waarbij hij dan ook nog eens een groot deel van lead vocals voor zijn rekening nam. Verder werd de band bijgestaan door een toetsenist waarbij vooral de nieuwere songs van een extra werden voorzien. Van het debuut krijgen we dan nog “Mother Puncher“ voorgeschoteld, maar na het afsluitende “Blood and Thunder” is de koek echter op en kunnen we tergkijken op een meer dan geslaagd optreden van de band uit Atlanta.
De heren van Death To All delen hun liefde aan de veel te vroeg overleden frontman Chuck Schuldiner van het legendarische Death. De supergroep bestaat deze tour waar al eerder Into the Grave en Baroeg werd aangedaan uit drummer Gene Hoglan (Testament, Dark Angel) die meespeelde op ‘Symbolic’ en ‘Individual Thought Patterns’, bassist Steve DiGiorgio (Testament, Sadus) en te horen was op ‘Human’ en ‘Individual Thought Patterns’, gitarist Bobby Koelble die meedeed op ‘Symbolic’ en zanger gitarist Max Phelps (Exist, Wait). Het optreden wordt afgetrapt met “Overactive Imagination”, gevolgd door “Living Monstrosity” en het luidkeels door het aanwezige publiek meegezongen “Suicide Machine” en de sfeer zit er dan ook meteen goed in de overvolle Marquee. De stem van Max Phelps komt redelijk dichtbij die van Chuck Schuldiner en waarbij zijn gitaarpartijen ook nagenoeg foutloos worden nagespeeld. De ritmesectie is sowieso gegarandeerd strak met Gene Hoglan en Steve DiGiorgio die natuurlijk al jaren live te horen waren bij Testament. Ook de setlist van vandaag weet te boeien, zo worden er songs gespeeld van de meeste Death albums en komen er de nodige klassiekers voorbij zoals “The Philosofer”, “Symbolic”, “Zombie Ritual” en “Spirit Crusher”. Ze brengen me terug naar de jaren waarin ik voor het allereerst naar een concert ging, dit was Death in Scum in Katwijk in de jaren negentig en waarna ik Chuck ook heb mogen leren kennen. Al met al een stukje nostalgie en mooie herinneringen. De band is in zeer goede zin en alle leden hebben een grijns op het gezicht die niet meer weg te krijgen is, zelfs niet door de warmte. De band zet een dikke show neer en heeft het zichtbaar naar hun zin waarbij met publieksfavoriet “Pull The Plug” het veel te korte optreden wordt afgesloten. Al met al een zeer vermakelijke show en de vele toeschouwers in de Marquee zullen dit allemaal beamen.
In 2022 blaast Graspop Metal Meeting 25 kaarsjes uit en voor Iron Maiden is het inmiddels de tiende keer dat de band op Graspop te gast is. We kunnen dus wel stellen dan Iron Maiden een van de huisbands is, ze waren immers al op de eerste editie in 1996 te zien als een van de absolute headliners. Natuurlijk behoeft Iron Maiden geen verdere introductie, de band heeft zijn sporen wel verdiend. Het laatste studioalbum ‘Senjutsu’ is nummer zeventien en verscheen in 2021, zes jaar na het voorlaatste ‘The Book Of Souls’. Dat dit zo lang duurde komt omdat het coronavirus roet in het eten gooide, het album was immers in 2019 al gereed. Als het intro “Doctor Doctor” van UFO is afgelopen trapt de band af met een drietal nummers van het nieuwe album in de vorm van “Senjutsu”, “Stratego” en “The Writing on the Wall”. Het podium is omgebouwd tot een soort Japanse tempel gebaseerd op het artwork van de laatste langspeler, zelfs het Japans knotje ontbreekt bij zanger Bruce Dickinson niet. Natuurlijk is ook de eerste Eddie die verschijnt uitgedost als een Japanse Samoerai. Persoonlijk vond ik tijdens de eerste paar nummers de show wat mak, maar daarna werd het theatrale podium razendsnel omgebouwd en kwam al snel de klassiekers “Revelations”, “Flight of Icarus” en het luidkeels meegezongen “Fear of the Dark” voorbij. Hierna is het de beurt aan “Hallowed by thy Name” waarbij ik altijd aan de veel te vroeg overleden Thomas van Bodyfarm moet denken). Wat we vervolgens voorgeschoteld krijgen is een tot in de puntjes verzorgde show met vrijwel uitsluitend klassiekers van de eerste orde zoals “The Number Of The Beast”, “Iron Maiden”, “The Trooper” en “Run to the Hills” waarbij we inmiddels al bij de eerste serie toegiften zijn beland. Als de band voor de tweede maal terugkomt klinkt het intro “Churchill Speech” al door de speakers en weten de fans van de band genoeg. Zo wordt het prima optreden van de Britten afgesloten met een strakke uitvoering van “Aces High”.
Na de prima show van Iron Maiden wordt het voor veel bezoekers kiezen welke band ze vervolgens gaan zien. Volbeat en Mercyful Fate beginnen namelijk nagenoeg gelijk aan hun show en dat is wat mij betreft een vreemde keuze van de organisatie. Net als zovele met mij zou ik beide bands graag aan het werk zien, mijn keuze valt echter op Mercyful Fate omdat die al een aantal jaar niet meer live hebben gespeeld. Al voor aanvang van de show staat de Marquee ram en ram vol. Als de band van start gaat met “The Oath“ gaat er een luid gejuich door de tent. Het podium is groots opgezet met behoorlijk wat trappen waarvan af de King afdaalt om ons te vermaken met een theatrale show. Met nummers als “A Corpse Without Soul”, “Black Funeral” en “A Dangerous Meeting” komen de oude van de band meer dan genoeg aan hun trekken. Wat verder opvalt is dat de King vanavond goed bij stem is waarbij de aankleding van het podium en de sfeer de show tot een groot succes maken. Naast de prima performance van de King waren het gitaristen Hank Shermann en Mike Wead die ondersteund werden door drummer Bjarne T Holm en niemand minder dan bassist Joey Vera (Armored Saint) waarbij de basis werd gelegd voor een solide sound. Verder was de setlist niet misselijk te noemen met maar liefst vijf nummers van het debuut ‘Melissa‘ en drie van de opvolger ‘Don’t Break The Oath’. Het optreden wordt afgesloten ‘Come To The Sabbath’ om vervolgens nog 1 maal terug te komen voor ‘Satan’s Fall’. Al met al heeft Mercyful Fate hier een show gegeven die boven alle verwachting was.
Alvorens we huiswaarts keren besluiten we nog even het laatste stuk van Volbeat mee te pakken. De Denen doen op het grote podium waar ze goed in zijn, het geven van een strakke show, voorzien van een mooie lichtshow en goed geluid. Persoonlijk vind ik veel nummers op elkaar lijken, alhoewel het nieuwe album ‘Servant of the Mind’ dat in 2021 verscheen weer wat meer variatie heeft. Nummers die we nog voorbij horen komen zijn onder meer “Wait a Minute My Girl”, “Black Rose”, “The Devil Rages On” en het afsluitende “For Evigt”. De band komt vervolgens nog eenmaal terug voor de toegiften “Die to Live” en
Still Counting” afkomstig van het uit 2008 stammende ‘Guitar Gangsters & Cadillac Blood’. Al met al weet Volbeat van wat we gezien hebben te overtuigen als is het optreden een klein beetje routinematig maar de band is eigenlijk gewoon een goed geoliede machine en frontman Michael Poulsen weet hoe hij een show neer moet zetten.
We kunnen terugkijken op een zeer geslaagde eerste dag waarbij Mercyful Fate en Death to All voor ons toch wel als winnaars uit de bus kwamen. Het grootste nadeel waren echter de pendelbussen want iedereen had besloten om op hetzelfde moment naar de bussen te vertrekken waardoor de wacht rijen opliepen tot meer dan een uur.