In 2011 keerde de band terug en ‘Rattle The Cage’ is de derde schijf sinds de herkansing van deze band. Vorig jaar was de liveplaat ‘Live at Rose Hall’ verkrijgbaar via digitale media. Het was sinds lange tijd het eerste optreden van de band in hun thuisbasis Cortland in de nieuwe bezetting: Feinstein (inmiddels bijna 70) en Canedy kregen gezelschap van Freddy Villano, ooit bassist bij Quiet Riot en Dee Snider’s Widowmaker.

‘Rattle The Cage’ kent een open en traditioneel geluid, de mix en mastering werden verzorgd door Chris Collier. Het typische artwork is van Mark Rizzo, hij maakte o.m. hoezen voor Van Halen en Black Sabbath. ‘Now And Forever’ opent de plaat lekker rockend. De track maakt plaats voor het licht galopperende ‘Wolves At The Door’. Een basloopje in de stijl van Jimmy Bain (Dio, Wild Horses, Rainbow, Last In Line) leidt ‘Cry Out Loud’ in, een trage stamper in de stijl van Loudness en Dio mét een gave wah wah solo van Feinstein. De titelsong komt eraan en dat is een leuke, pakkende rocker voorafgegaan door een Judas Priest introotje. ‘Can’t Slow Down ‘ vervolgt, ook hier een tijdloos intro (Black Sabbath), fijne bluesrocker met pittig gitaarwerk.

In het tweede deel van de plaat schakelt de band over naar het pijlsnelle ‘Metal Highways’, heerlijke track met ijzersterk drumwerk van Carl Canedy. ‘Hell Or High Water’ volgt in een eenvoudige slowbanger modus. ‘Play It Loud‘ is een felle rocker en ‘Shockwave’ vliegt zelfs in een Accept-stijl voorbij, mooi gedaan! ‘Hearts Of Steel’ is een lekkere, afsluitende headbanger in de stijl van de oude Judas Priest.

Tja, dit is een leuke plaat om het nieuwe jaar op te starten. Een band van weleer, die het rocken nog niet verleerd is. Niet te diepzinnig qua stijl en concept, maar gewoon een heerlijk potje beuken! Canady’s drumwerk is vlammend, lekker ook voor de bassist om de muziek dan wat ballen te geven. Feinstein zingt nog best aardig en ook zijn gitaarspel blijft goed overeind. Hulde!