Het concept van deze tour, het zogenaamde “no repeat” weekend, mag genoegzaam bekend zijn. Zo zijn er twee andere voorprogramma’s, iets wat we helaas in de bioscoop moeten missen. Ook dit zou misschien later in een iets andere vorm wellicht nog aan de feestvreugde bij kunnen dragen. De band zelf speelt de tweede avond een compleet andere setlist, wat het zowel aantrekkelijker als nog eens een stuk duurder maakt om alles live mee te maken. Sterker nog, elke show is de setlist net weer even anders en worden er nummers wel of niet gespeeld. Ik wil niet weten hoeveel uren bloed, zweet en tranen er in de voorbereidingen hebben gezeten, respect! En met relatief goedkope kaartjes en weinig reis- of parkeerkosten is een bioscoopbezoek natuurlijk ook een stuk beter betaalbaar om allebei de avonden mee te pakken.

Behalve een andere setlist biedt de tweede avond natuurlijk niet zo heel veel verrassingen. Of het moet zijn dat AC/DC een kleine twintig minuten eerder door de stadionspeakers schalt, dat maakt de lange zit vooraf wel iets draaglijker in ieder geval. Ook lijken er wel wat nabesprekingen tussen band en regisseur geweest te zijn. De bandleden pakken in een eerder stadium wat meer samen, zo staat men eigenlijk bij de eerste nummers direct samengepakt bij de drumkit en weet men de band zo wat meer in beeld te pakken. Ook tijdens de diverse solo’s en uitstapjes over het podium heen lijkt er wat meer aandacht voor elk bandlid. Al is dat wel weer even zuur als Robert in zijn eentje een achtergrondkoortje vormt terwijl James een heel couplet vergeet. Wel is goed te zien dat de setlist weliswaar andere tracks bevat dan de eerste avond, maar verder eigenlijk alles een exacte kopie is. Eenzelfde opbouw qua tracks van het betreffende album, of in ieder geval de periode. Met logischerwijs dezelfde routines qua bijbehorende instrumenten, videobeelden, de enorme strandballen enzovoorts. Wat dat betreft zou je dus niet veel missen als je slechts één van de twee avonden zou bijwonen. Tenzij je dan net je favoriet misloopt natuurlijk, maar ook hier heeft men wat mij betreft een prima balans gevonden.

Inhoudelijk is er denk ik al meer dan voldoende gezegd over de M72 tour en de concerten op zich. En natuurlijk, smaken verschillen. Metallica is en blijft een band die ondanks zijn enorme schare fans ook de nodige “haters” over zich afroept. Het ging mij in dit geval even specifiek over de vraag hoe een en ander dan vertaalt naar een registratie in de bioscoop. Nou, zoals alles heeft het voor- en nadelen. Zo kun je je natuurlijk afvragen wat er nog live aan is als je weet dat de band zich in een geheel andere tijdzone bevindt en het concert al uren daarvoor is opgenomen. Daar liggen nog wel wat kansen denk ik om het op een later moment nog eens dunnetjes over te doen in de juiste tijdzone, of desnoods bij nacht en ontij om die beleving extra mee te krijgen. Om op de openingsvraag terug te komen: werkt dat nou? Jawel, ik denk wel dat de mannen iets hebben gevonden om nog meer fans van dienst te kunnen zijn zonder dat het ze een weekloon hoeft te kosten. Hier en daar liggen natuurlijk nog wel verbeterpunten. Verwacht je echter niet dezelfde sfeer en beleving als in een live stadion, dan kun je al met al toch prima een relax avondje concert meepakken.