In het slotnummer van de plaat (een cover van Born To Raise Hell) zijn Biff Byford (Saxon), Duff McKagan (Guns’n Roses) en Phil Campbell (voormalig Motorhead gitaarbeul) te horen.

In 42 minuten worden we meegenomen in compacte, strakke songs met vette riffs en aardige composities. Natuurlijk doet de muziek denken aan de NWOBHM-tijd, zo is de opener ‘It Is What It Is ‘ een mild Motorhead riffje. De heavy stamper ‘Cold Dark Heart’ (ook een van de drie singles van deze schijf) heeft iets van de oude Saxon. ‘Believing In You’ kent een AC/DC gitaartje in de opbouw. Het ruige ‘Up To Nog Good ‘ gaat zelfs terug naar hun roots: puntige, punky riffjes en een lekkere vibe. Die vibe had meer voelbaar moeten zijn op deze plaat, want nummers als ‘Invisible Killer’ (over de pandemie), ‘Party‘ (Twisted Sister-achtig), ‘Barmy Army’ en ‘Bump In The Night’ worden door het gitaarwerk overeind gehouden, ik mis wat pit in de begeleiding. Tekstueel hebben de Girlschool ladies niet zoveel te bieden, maar er zijn ook geen pretenties op dat gebied.

Tja, van de eerste cassette uit februari 1978 met een Stones cover en ‘Just Don’t Care’, de eerste singles ‘Take It All Away’ en ‘It Could Be Better’ op Cherry Red Records tot de veertiende plaat. Diep respect voor deze band, ook al is deze ‘WTFortyfive?‘ geen baanbrekende schijf. Girlschool heeft de power vastgehouden en verwerkt in een leuke, pakkende schijf! Eens kijken of ik deze dames live kan zien, toch maar even mijn reviewcollega’s Frans en Kees raadplegen.