Qua thematiek en inspiratie heeft deze Sarajeefse Odyssee natuurlijk wel wat te trekken uit de recentere geschiedenis van dit door burgeroorlog verscheurde land. Ik weet niet of het tekstueel ook zo is, maar muzikaal krijgen we een mooie mix van dissonantie, rauwheid en duisternis voorgeschoteld. Opvallend hierbij is dat de bassist duidelijk aanwezig is in de mix en zich ook niet onbetuigd laat. Het voelt soms zelfs wat jazzy aan, bijvoorbeeld in het ‘Crno srce grmi bijesno’. Het tandem gitaristen laat zich ook zeker niet onbetuigd met knappen melodieuze leads, die op de wat tegendraadse riffs liggen.

Stilistisch gezien schurkt het aan tegen wat Deatshpell Omega of latere Mayhem ten tijde van ‘Ordo ad Chao’. De soms tegen punk aanschurkende directheid past ook wel in de hoek van Mannveira of Misthyrming, dus een wat meer IJslandse sound. Deze plaat had bij mij wel een paar draaibeurten nodig, want er gebeurt genoeg. De industriële sound van ‘Siva smrt’ geeft weer een heel ander gevoel, de riffs zijn weer wat machinaler hier. Dit alles resulteert in een aardig gebalanceerd geheel, wat soms nog wel wat van de hak op de tak springt. Dat laatste is jammer, want het zou nog iets meer één geheel kunnen zijn. Een kniesoor die daarop let uiteraard, want dit kan wel eens een onontdekt pareltje blijken te zijn. Zeker het luisteren een keer waard.