ScreaMachine werd opgericht door Francesco Bucci, bassist van Stormlord en voormalig schrijver en reviewer van het Italiaanse Rock Hard magazine. Het gelijknamige debuut kende een wat variabele line-up, met veel gasten, onder meer Kaledon gitarist Alex Mele. De plaat viel op door zijn compacte, goed ingespeelde metalsongs in de stijl van Iced Earth, Savatage en Judas Priest. In de Coronapandemie heeft ScreaMachine de tijd gehad om een vastere band te creëren, waarbij Edoardo Taddei (van de Yngwie Malmsteen Tribute Band Black Star en Aeturnum) de nieuwe gitarist werd naast Paolo Campitelli (afkomstig van Noveria en Kaledon). Ook kon men de rustpauze benutten om nieuwe songs te schrijven. Die 10 songs werden opgenomen, gemixt en afgewerkt in de Warlord Sound Studios in Rome. De befaamde Stan W. Decker zorgde voor het artwork en Paolo Campitelli is de hoofdverantwoordelijke voor de geluiden.

‘The Crimson Legacy’ bijt lekker fel van zich af, met vette riffs en heerlijk solowerk van Edoardo Taddei en een pakkend refrein. De titeltrack valt hierna lekker hakkend binnen, de band heeft de beresterke instrumentatie van het eerste album goed weten vast te houden, ik vind de bariton-achtige zang met de ruwe shouts van Valerio Caricchio wat achterblijven bij deze Teutoonse power, maar de koortjes en gang-vocals maken veel goed. ’Night Asylum’ begint met een leuke riff, de song ligt meer in de latere Accept-stijl, ‘Revenge Walker’ volgt, het