De band had ook de pech dat we aan de vooravond stonden van de opkomst van de Grunge, dus echt potten heeft het album dan ook niet kunnen breken. De band stopte er dan ook mee in 1993. Bij mij heeft het album echter wel altijd een bepaalde cultstatus (‘hidden gem’) gehad en ik was dan ook blij dat Hammerheart Records het album in 2022 een mooie re-release gaf. Dat heeft de band blijkbaar geïnspireerd om weer bijeen te komen en zowaar een nieuw album op te nemen dat op 21 april het levenslicht zal zien.

Van de originele bezetting zijn alleen bassist Conny Welén en zanger Uffe Pettersson nog aanwezig. Gitarist Staffe Karlsson is in 2018 overleden aan darmkanker en dat was voor broer Zebba Karlsson reden om zijn gitaar aan de wilgen te hangen. Op het nieuwe album is dan ook sprake van twee nieuwe gitaristen: Magnus Söderman en Ronnie Björnström. Op drums is nieuwkomer Jon Skäre te horen.

Wat direct opvalt is het stemgeluid van Uffe; niet te vergelijken met de wat monotone zang van het debuutalbum. Lekker fel en goed verstaanbaar. Natuurlijk is het geluid van Testament niet ver weg, maar de band heeft wel iets meer een eigen geluid gekregen. Zelf vind ik de band wel iets weg hebben van het Deense Artillery en van de landgenoten Defiatory. Niet zo gek omdat ik later ontdekte dat drummer Jon en gitarist Ronnie bij laatstgenoemde band actief zijn, dan wel zijn geweest.