Dream Theater’s Mike Mangini op drums en Jimmy Wallace (The Wallflowers) en Vivian Campbell op gitaar. Wat kan er dan misgaan? Ook de Riverdogs-friend forever Nick Brophy was van de partij, hij mixte het album. Het leuke van al de gasten is, dat zij in dienst van de song en het gevoel spelen en niet teveel hun eigen gang gaan.

Het album kent 13 songs en natuurlijk is de stem van Lamothe bepalend voor de sfeer, de muziek en de muzikale output. De composities zijn stevig geworteld in het gevoel en de melancholie. Prima, maar ook wat jammer, je mist hier en daar wat intensiteit en een stevige uitbarsting. Is er variatie genoeg? Jazeker, Lamothe neemt je mee op pad in lekkere rockers, als ‘Wild Child‘, het vlotte Riverdogs-achtige ‘Off The Rails’, ‘Shine’ met een geweldige ritmesectie (Greg Chaisson en Mike Mangini) en de single ‘Rio Tolerusa’.

Ook de songs met wat meer spanning, zoals het slepende ‘I Won’t Look Back’, het afwisselende ‘Traces Of The Truth’ en het spannende, uitgesponnen ‘So Fly‘ doen het goed. Referenties vanuit Lamothe’s solowerk hoor je in ‘Risen’ met een bescheiden gitaar invulling van Vivian Campbell, maar ook in het pakkende ‘Real Love‘. Het sterkst vind ik de vocalen in de wat slepende tracks en ballads aan het einde van de plaat. Afsluiter ‘My Goodness’ met Lamothe en Justine Fisher is prachtig. ‘Everything Forgiven‘, duister, met Rhonda Smith in de baslijnen, is ook sterk.

Bluesrocker van niveau, deze plaat! Goudeerlijk en heerlijk passend bij een relaxte luisterbeurt of een kleinschalig concertje. Toch ontbreekt bij mij het echte knal-gevoel, die het beruchte debuut van Riverdogs wel had. Neemt niet weg dat deze zestiger nog steeds goed bij stem is en met familie en vrienden een sterk schijfje kan maken! Ik hoop deze act eens te ontmoeten! Beslist een luisterbeurtje aan wagen, als je van sterke bluesrock houdt of hier aan toe bent!