En hoewel je zou denken dat je in dit soort subtropische omstandigheden je wel een beetje vrolijk en relaxt zou zijn, dan blijkt uit de muziek die D. maakt met Woods of Desolation eerder het omgekeerde. We krijgen in een goed half uur uitgesponnen, melancholische maar vooral door de getormenteerde zang, vrij deprimerende black metal / blackgaze te horen. Als je nog wat overlopende emoties hebt, dan kun je ze wel kwijt in deze muziek. Het is ook vooral de zang die het geheel naar deze sfeer toetrekt. Muzikaal gezien zijn er zeker parallellen te horen met bands als Alcest en Deafheaven in de piek van de blackgaze, zo rond 2013. Daar waar bij die bands de zang een stuk minder extreem of zelfs clean is, neigt dit naar Austere, ook al zo`n ondergewaardeerde Australische band. Zij stonden ook aan de wieg van dit subhoekje blackgaze met emo-krijsende vocalen. De drums staan standaard op standje blast en daar overheen worden repetitieve uitgesponnen tremoloriffs gespeeld.

Deze plaat gaat verder waar het ondergewaardeerde ‘As the Stars’ in 2014 ophield. Er worden 6 nummers opgevoerd, waarvan er 2 instrumentale sfeer vullers zijn. Deze hadden wat mij betreft niet per se gehoeven, maar sluiten wel goed aan bij de nummers die volgend, dus vooruit! Verder is het niet echt vernieuwend wat er op ‘The Falling Tide’ wordt gespeeld, waarbij ik moet zeggen dat het titelnummer en ‘Beneath a Sea of Stars’ er wel bovenuit steken muzikaal. Voor de kenner weet hij wat hem te wachten staat, andere luisteraars is het een prima kennismaking met deze band en het genre.