In ‘Down Below’ lijkt de energieke sfeer weer even terug. Helaas duurt dit te kort en wordt ook hier weer ingezet op brave rock. De energieke stukken zijn leuk, maar te kort om het nummer net die ballen te geven waardoor je denkt; “Ja, lekker”. De balans met meer hardere inzet wordt terug gevonden in ‘Shifting Colours’. Hier echt stukken met fijne agressie en meer ruimte voor Robin op de mean vocals. Hij is immers dusdanig goed dat we daar wel meer van willen horen. De zware groove op het eind van dit nummer is heerlijk, aangvuld door tof drumwerk. ‘Shifting Colours’ brengt hoop voor de rest van het album.

Tijdens ‘Deceptive Faces’ lijken we tijdelijk door leuk drumwerk in het begin bloodgesteld te worden aan nog zo’n tof nummer, echter mist het nog wat kracht. De break is een mooi moment om af te haken, want daarna gebeurt er niks meer wat de moeite waard is. Dat zal de band ook gedacht hebben, want het eind is niets meer dan een fade out.

Met ‘Mountains’ vervliegt de hoop dan definitief, niet alleen omdat het de afsluiter van het album is maar ook omdat het geheel rommelig aanvoelt. Het lijkt alsof de opname niet helemaal goed gelukt is. De overgangen zijn rommelig. Ondanks de hardere inzet en het feit dat Lela hier het sterkste bandlid is, kunnen we niet anders dan concluderen dat ‘Mountains’ beter had gekunt en dat de band nog wel wat te ontwikkelen heeft op het gebied van het mixen van de diverse stijlen.

De inbreng van meer metal invloeden tijdens ‘Solace’ laat zien dat Venues aan het groeien is en durft te experimenteren met diversiteit, wat een breder publiek kan trekken. Het is tof om te zien dat ze deze weg zijn ingeslagen en ze hebben twee goede vocalisten die dit kunnen dragen. Het wordt nu tijd om hier verder in te ontwikkelen en te groeien. Het is afwachten wat Venues bij een volgende release gaat doen, en dat maakt deze band interessant. Voor nu een redelijke release met ups en downs en dat is prima gezien het feit dat dit pas het tweede album is.