Vanden Plas? Kaiserslautern? Check!  Betrokken bij de stedelijke voetbalclub, FCK, Die roten Teufel? Check! Vette, epische prog-metal? Check! Muzikale opera’s uitgevoerd op grote podia? Check again! Vandenplas draait al een tijdje mee in het wereldje, het is één van de absolute topbands in het stevige, epische genre. De band heeft zich hierin ontwikkeld, want Vandenplas startte als een heuse melodieuze rockband. Inmiddels is de band een stabiel blok beton én de band heeft een sterke muzikale output, waarin zelfs uitstapjes gemaakt worden naar pompeuze rockopera’s.

Die stabiliteit leek wat breekbaar, toen dit jaar medeoprichter en toetsenvirtuoos Günter Werno ermee stopte en werd vervangen door Alessandro DelVecchio. Alessandro is een uitstekend muzikant en zanger, maar zijn composities voor de Frontiers’ acts zijn wat generiek en vaak onderwerp van kritiek. Maar ik moet eerlijk zijn, Vandenplas slaat keihard terug met een plaat, die mij volledig overdondert. Wát een moddervette prog-metal schijf!

En? Weer een concept album? Eigenlijk niet, veel tekstuele thema’s gaan over zaken, die essentieel zijn voor het geluk in je leven. Maar juist die zaken gaan wel eens mis, juist die dingen raak je wel eens kwijt. De manier waarop zanger Andy Kuntz deze thema’s verwerkt is open, zonder veel opsmuk en direct. De muziek van deze Vandenplas speelt daarop in: Veel thematische bombast, veel proggy stuff, zoals in ‘The Sacrilegious Mind Machine’, maar soms ook de directe melodieuze metal bij bijvoorbeeld ‘My Icarian Flight’.