Net zoals een illustere plaat van Slayer, blijkt maar weer dat een half uurtje van dik hout zaagt men planken, ruim afdoende is. Stilistisch gezien tapt men uit de tweede helft van de jaren negentig, qua Zweedse sound: Dissection, Dawn of Sacramentum zijn uw referenties. De nummers zijn gevormd rond melodieuze riffs, of beter gezegd riffs met melodie. Deze dragen bij aan de woeste en furieuze sound die op ‘The Sanctity Of Death’ tentoon gespreid wordt. Zoals in dit genre gewoon is, gaat het niet per se om muzikaal vakmanschap, virtuositeit of een perfecte sound. Nee, je moet horen dat het menens is, en dat is het Ultra Silvam.

Net als bij de voorganger ‘The Spearwound Salvation’ is het gevaarlijk en gemeend. Openingstrack ‘Dies Irae’ gaat naadloos verder waar de voorganger ophield en als je die vet vond, kun je rustig door blijven luisteren. Na 2 tracks, waaronder het titelnummer, krijgen we even een kleine adempauze met het instrumentale ‘Tintinnabuli Diaboli’. Hierna volgen nog 4 snelle beukers van nummers. Gelukkig maar, want daarvoor waren we hier. De productie is lekker rauw, alsof je er live bij bent. Dat is ook bij dit genre een kunst, want het sluit precies bij het woeste imago van deze band aan. Dit is zo`n plaat die Watain had kunnen maken na ‘Casus Luciferi’ en dat zegt wat mij betreft genoeg!