voorbij. Maar wat nog erger is dan het gebrek aan eenheid, zijn die irritante screaming vocals. Stop daarmee! Onmiddellijk! Wordt een popzanger en spaar je stembanden. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de oren van je fans.

Meer eenheid wordt er geboden in ‘Look What You Made Us Do’. Het thema van dit nummer lijkt komt lekker dansen. Zelfs wanneer de beat erin komt, best geinig. De tekst “We Will Never Give Up” is dan weer teleurstellend. Mijn advies; zou t gewoon doen! Samenwerkingen zijn vaak een pluspunt. ‘True’ met Trevor Wentworth had dit kunnen zijn. Het nummer lijkt toch meer een geheel. Tot vlak voor het einde, dan moet er toch weer even gescreamd worden. Jammer want anders had dit een redelijk nummer geweest.

Tijdens ‘Famous’ worden de gitaren dan eindelijk functioneel ingezet. Het nummer komt niet verder dan brave rock, maar is wel OK. Drummer Simon Yildirim zorgt nog voor een redelijke versnelling. Het eind heeft toch helaas te veel hip hop / pop invloeden. In ‘B.I.C.’ Lijkt de band dan eindelijk de balans tussen mean en clean redelijk te raken. Om vervolgens af te sluiten met ‘Down’. Hiervan lijkt de intro verdomd veel op ‘Wrecking Ball’ van Miley Cyrus. Overigens niks tegen Miley want die laat de laatste tijd zien dat ze ook aardig kan rocken, maar dat is weer een heel ander verhaal. Goed terug naar ‘Down’, deze intro wordt gevolgd door een ietwat vreemde overgang, maar het geheel blijft bij zuivere vocalen en matige rock. Daarmee is het een van de betere nummers van dit album.

To The Rats And Wolves heeft er voor gekozen tijdens de productie van dit album geen hulp of advies van derden aan te nemen. Ze wilden een volledig vrijspel als het gaat om creativiteit. Dat kan tot mooie dingen lijden, echter in dit geval heeft het enorm in hun nadeel gewerkt. Wat dit album vooral mist is structuur. Je hoeft echt niet de beste zanger te hebben, maar je hoeft de verschillen ook niet zo hard af te steken als hier is gedaan. De clean vocals zijn haarzuiver, maar de stukken mean zijn nauwelijks te behappen en passen nergens bij. Overgangen zijn er nauwelijks en de gekozen manier versterkt de contradictie enorm. Mocht je toch nog getriggerd zijn? Hou je van boy bands en metal? Of vond je simpelweg de vorige twee albums stukken beter? To The Rats And Wolves speelt 6 april in de Melkweg.