Allereerst is al vrij snel duidelijk dat a) de kenmerkende ijskoude gitaarlijntjes en gitaartoon van het vorige album behouden zijn en b) het geheel veel organischer en warmer klinkt dan de ijzige, mechanische vrieskou van het debuut. De drums klinken niet zo computer gegenereerd als op de eerste plaat, en het ademt wat meer sfeer uit. Nu is dat meteen ook wel een euvel. Die kille mechanica had juist ook z’n sfeer. Het is wellicht vergelijkbaar met de remix van Mayhem’s ‘A Grand Declaration of War’ waar alles ineens ook warmer en voller klinkt dan het origineel. Love it or hate it. Bij Mayhem trek ik de remix goed, bij The Deathtrip vind ik juist iets missen. Die kilheid was ook (deels) de aantrekkingskracht van het album.

Dat gezegd hebbende, hoe zijn de nummers en hoe kwijt Kvohst zich van zijn taak? Dat de man een prima black metal stem heeft wisten we al van de eerste twee <code> platen en DHG’s ‘Supervillain Outcast’. Het nieuwe album doet wat meer denken aan laatstgenoemde album. Het is een beetje een hese schreeuw, met in de refreinen wat ruimte voor een iets cleanere zang. Ook zijn er iets meer zweverige ‘koortjes’ aanwezig, wat op den duur een beetje gaat storen. Opener ‘Demon Solar Totem’ doet in principe alles goed. Lekker doorbeuken, kille riffjes, de zang van Kvohst eroverheen, prima. ‘Angel Fossils’ begint herkenbaar voor diegene die het vorige album ook luisteren. Het doet nogal denken aan het begin van ‘Cosmic Verdict’. Daarnaast doet ook de zang van Kvohst meer denken aan voorganger Aldrahn door de