Muzikaal tapt Tarre uit het doom vaatje en ik moet zeggen dat dit best wel weer eens verfrissend is, want hoeveel bands hebben wij nou eigenlijk in dit genre in ons kikkerlandje? Niet veel, dus Tarre is wat mij betreft meer dan welkom. De CD opent met het titelnummer waarbij de toon voor de rest van het gebeuren wordt gezet: een stevige ritmesectie, logge riffs met stoner / sludge invloeden en een ietwat eentonige en derhalve langdradige zang.

Hierdoor is het in zijn totaliteit beluisteren van ‘Unheil. Fan E Klaai’ op zich best een uitdaging te noemen, want de enige afwisseling in het dikke uur dat deze CD klokt zijn de tempowisselingen (hetgeen natuurlijk haast een unicum te noemen is bij een doomband). Ook de productie en distortion op de gitaar had wat mij betreft een stuk VETTER gekund om mij verder uit mijn comfortzone te lokken.

Misschien klink ik wat sikkeneurig, maar ik ben helemaal niet ontevreden met dit debuut. Zie bovenstaande maar als positief-kritische input. Nummers als ‘Global Fungus’ voelen als een ferme trap in de schaamstreek want met de ballen in de buik heb je bij de meeste doomliefhebbers hun meest gelukzalige plekje wel gevonden. Fans van de meer recente Cathedral releases en Scott Reagers (Saint Vitus) adepten zullen zich zeker geen buil vallen aan Tarre