Volgens het label klopt dit ook: “here comes Syn to remind you of what Black Metal once was”. Als slogan kun je hier niet mee mis gaan. Maar deze band heeft toch meer in huis en is creatiever dan de Norsecore van begin jaren 2000 of de af en toe op poppende 2nd wave of black metal aanbidderij. Qua sound is het gitaarwerk eigenlijk volledig verspeend van de zo kenmerkende tremolo picking en lijkt het qua productie alsof je bij de band in de oefenruimte staat. Veel ruimte voor de bas, waar die vaak weggedraaid wordt bij andere producties en het klinkt allemaal organisch. Geen stofzuiger achter het kippenhok ditmaal.

De energie waarmee dit werkstuk ingespeeld is, blijft gewoon bijzonder goed overeind en alleen daarom is het al de moeite waard om te checken. Waar komt die vraag dan vandaan hoor ik u denken? Nu, juist omdat het zo anders is luistert het wat lastiger weg en dien je de aandacht er wel bij te houden. De vocalen zitten meer tegen een schreeuw aan dan tegen de krijs die je gewend bent en ook het gitaarspel is lekker afwijkend van de meute. Ook duikt er in het voorlaatste nummer ‘En siste Kveld’ ineens cleane vocalen op, die als een soort speech op je afgevuurd worden. Je blijft geboeid en wellicht is het daarom niet zo`n makkelijke luisterbeurt als een kippenhokproductie die je lekker mee tikt met je voet. Alsnog wordt hier zeker kwaliteit geleverd, maar je moet er zelf wel wat meer moeite voor moeten doen.