En de muziek? Die is sterk, pakkend, minder overdone of pompeus. De productie van de plaat is bescheiden, maar ook lekker strak en transparant. Ik vind de typische staccato keyboards, de wisselwerking tussen de muzikanten en de zanger in de opbouw van Streetlight’s nummers erg goed. Nostalgisch inderdaad, maar ook smaakvol. Het lekkere ‘Distance Runner’ opent de plaat sterk met prachtig gitaarwerk van Filip Stenlund. In ‘Late Night Hollywood‘  en het Treat-achtige  ‘Straight To Video’ pakt de band op dezelfde, vlotte manier uit. ’Captured In The Night’ doet me denken aan Journey, vette keyboards en gitaren, een wereldzanger in Johannes Häger en melodieën, die blijven hangen. In ‘Sleep Walk‘ met zijn mooie vocale lijnen en vooral in  ‘Leanna’ zitten deze referenties ook, erg sterke songs! Classic ballad moods? Ja hoor, die zijn er ook: ‘Learn To Love Again‘ en ‘Where Did Our Love Go’, beide erg fijne composities. ‘End Game’, de afsluitende track in de stijl van Tim Feehan en Stan Bush en het technische, Def Leppard achtige  ‘Fly With Eagles‘ zitten veel in de hoek van de soundtracks uit de jaren ’80, heel gaaf!

Echt een leuke luistertip!  De band heeft genoeg in huis om de melodieuze rock spannend  te houden. Leuke plaat voor de platenliefhebbers van de jaren ’80, de fans van het melodieuze rockgenre én voor de metallisten, die hun oren even kwalitatief wat rust willen gunnen.